GRONINGEN – Binnen tien tellen na de toch wat plotsklapse aanvang van het Screaming Females concert deed bassist Michael Abbate zijn eerste jump in de lucht en twee tellen later was de helft van Vera in Groningen aan het dansen op de klanken van ‘I’ll Make You Sorry’. Knap als eigenlijk de hele zaal nog geen minuut daarvoor nog druk was met drankjes en gesprekken en zangeres Marissa Paternoster vanaf het podium haar best deed om de aandacht te trekken van de Vera crew om aan te geven dat ze aan het begin van de startbaan stonden; ready for take off. Op het moment dat de aandacht gevonden was schoot Screaming Females uit de startblokken en trok onmiddellijk het publiek mee. Geen wonder want het openingsnummers is een lekker vlotrockende binnenkomer en werd onmiddellijk gevolgd door ‘Glass House’, wat met een sterk drumritme van Jarret Dougherty uitgroeide tot één van de mooiste nummers van dit Screaming Females concert. De formatie rondom zangeres en gitariste Marissa Paternoster bleek messcherp en van hoge kwaliteit met hun rock en tegen de punk aanhangende liedjes. De ritme sectie legt een stevig fundament waarop de zangeres met zang en virtuoos gitaarspel weet te excelleren. Daarna het flink er in hakkende ‘Black Moon’ en de zaak was beslecht. Dit concert kon alleen maar een succes worden en inderdaad stond eigenlijk heel Vera op dat moment mee te dansen of in ieder geval mee te wiegen. Deze drie liedjes waarmee het concert van de formaie uit New Brunswich opende zijn ook de eerste drie nummers van het vorig jaar verschenen ‘All At Once’, een album dat in de Verenigde Staten al werd gekenschetst als “Stellar”. Het is inderdaad een prachtig en erg sterk album waarmee Screaming Females nog weer een stap vooruit heeft gedaan. Ondertussen bleef het op het podium met overtuiging en felheid prima liedjes regenen, waarbij met ‘Empty Head’ en ‘Ripe’ ook nummers van het vorige album ‘Rose Mountain’ werden gebracht. Paternoster bleek geen groot prater op het podium. Langere verhalen waren steeds over dat ze platen en andere merch hadden, waarbij ze erg collegiaal ook het publiek wees dat de andere band deze avond ook hun albums te koop hadden en deze ook werden aangeraden. Over liedjes was er geen uitleg en dat was jammer. Het publiek had amper tijd om zijn waardering te tonen, want dan was het volgende nummer alweer ingezet. Handig hierbij is dat Paternoster al zingende haar gitaar weet te stemmen op haar gehoor. Een prestatie op zich. Ander opvallend punt was dat de band op maximale afstand van elkaar stond. Het gaf wel de ruimte voor zowel Paternoster als Abbate om het midden op te zoeken om lekker uit hun dak te gaan. Prachtige nummers kwamen in hoog tempo langs als het oudere ‘Doom 84’ van het album ‘Ugly’ en het bij tijden heerlijk theatrale en prachtige ‘Hopeless’ en even later ook schitterend ‘Agnes Martin’ of het mooie ‘Bird in ‘Space’ waarna even plotsklaps als het begon met ‘Halfway Down’ er een einde kwam aan een sterk optreden. De band liet daarna het publiek werken voor een toegift, maar het prachtige ‘Baby Jesus’ als toegift was meer dan de moeite waard.
Felheid en virtuositeit bij Screaming Females
