GRONINGEN – De rij voor de gesloten deur van de zolderzaal vooraf aan het optreden van James Steinle waren lang. De man uit Texas had verwachtingen gewekt en hij maakte ze, toen de deuren eenmaal open gingen, waar. De prijs voor beste zanger of gitarist gingen niet naar Steinle, hoewel hij dat zeer gedegen deed, maar de prijs voor beste songwriter van Take Root. Als die competitie er was dat zou deze Texaanse wereldburger zeker wel eens heel hoge ogen kunnen gooien. Op het podium Attic in de nok van De Oosterpoort in Groningen ging de met traditionele cowboy hoed getooide zanger van start met het vlotte ‘Black & white Blues’. Een lekkere bluesy opening om de sfeer er in te krijgen. James Steinle is een ongewone cowboy. Muzikant omdat de liedjes hem soms aankomen vliegen, maar met een nadruk op zijn teksten die een niet altijd vrolijk wereldbeeld schetsen. Door zijn jeugd die hij deels doorbracht in Texas, deels door een tandarts als vader die in dienst was van een olie maatschappij in Saoedi Arabië en Duitsland heeft hij een bijzondere kijk op de wereld ontwikkeld en weet hij dat er naast de Texaanse levensstijl ook andere manieren zijn om je leven invulling te geven. Daarnaast tracht hij het begrip in de stad voor het platteland te vergroten en andersom, want daar heerst nogal wat onbegrip voor elkaar. Het resulteerde in fantastische songs. Na enkele liedjes kwam hij bij het ingetogen ‘Cold German Mornings’, een lied dat bij hem op was gekomen gezien de druilerige dag waarop hij in Nederland arriveerde. Een fantastische song deels in het Engels, deels in het Duits gezongen. Veel werk van zijn laatste studioalbum ‘South Texas Homecoming’ zoals het mooie ‘South Texas Way’ of het prachtige melancholische ‘Leaving Forth Worth’, maar ook een paar voorproefjes van een nieuwe album waar de singer songwriter momenteel aan werkt en dat naar verwachting in 2020 op de markt moet komen. Voor veel mensen was dit de eerste kans om fysiek een exemplaar te kopen van zijn albums, naast een studio album, bracht hij recent ook een live album uit, en Steinle beloofde dat het volgende album ook in Europa verkrijgbaar zou zijn. Deze eerste echte show over de oceaan, als we een klein instore optreden een paar uur daarvoor in Assen niet mee rekenen, ging verder met een mooie Guy Clark song ‘Texas 1947’ over de eerste keer dat een moderne trein door een Texaans dorpje snelt. En daarna werd met het sterke ‘Urban Cowboy’, niet over de film met John Travolta hoewel de zanger goedmoedig toestond dat iedereen in het publiek die wel die fantasie wilde hebben bij dat nummer dat mocht hebben, de afslag richting het einde genomen. Een prachtig donkere song over een cowboy die altijd aan de verkeerde kant van geluk staat. In een druk en heen en weer loperig festival, waar altijd wel een concert op het punt van beginnen staat, is het een heel goed teken als het bij tijden muisstil is in de zaal en de vertrekkers tot het minimum beperkt blijven. Er is ruimte en erg veel waardering voor oprechte, authentieke en goed geschreven liedjes die rauw recht uit het leven, maar ook met een knipoog, worden gepresenteerd.
Fantastische songs bij James Steinle
