Loading...
Recensies 2017

Fantastisch vioolspel bij Sierra Nobel Band

STEENDAM – Violiste Sierra Nobel is met haar band in Noord-Amerika een gevestigde naam die het podium deelde met Paul McCartney en andere grootheden en ook zelf inmiddels een flinke naam heeft als rootsartieste. In Nederland moet ze haar naam nog vestigen, maar daar maakte de jonge Canadeze artieste geen half werk van. Met een heel fijn optreden won ze zieltjes op het podium Peter en Leni in Steendam tijdens haar eerste Nederlandse toer. Nobel is een geweldige violiste die ook als zangeres en op gitaar haar mannetje staat. Voor de gelegenheid heeft ze zich omringt met een hele fijne band. Marie Jose Dandeneau is daarvan een bekend gezicht die al eerder toerde als bassiste bij onder andere Lynne Hanson en daarnaast drummer Cory Iwasiuk en gitarist Kristopher Ulrich. Het gezelschap begint krachtig met ‘Flame’, maar dan begeeft een kabel het en kan Nobel zingen wat ze wil, maar het komt niet door. Even is ze van slag lijkt het, maar ze herpakt zich snel. Toch mag haar zang in die eerste twee nummers naast ‘Flame’ protestsong ‘What Planet Are You Living On’ wat uitgesprokener. Sierra Nobel beschikt over twee stemmen, beide erg mooi, Een prachtige zachte wat heze stem, die geweldig uitkomt in de rustige nummers, zoals ‘Coming Home’ en ‘Possibility’ en een krachtigere wat hogere stem, waarmee ze voor de dag komt in een Patty Griffin cover en haar eigen uptempo nummers. Dat wordt afgewisseld door prachtige tune’s waarin ze haar vioolspel kan etaleren zoals ‘Dragging The Bow’, ‘Duck Dance’ en ‘DEBE’. Hoe langer het concert duurt, hoe meer Sierra Nobel de schroom van zich af gooit. Het resulteert in prachtige nummers, waarbij ze afwissellende de viool of gitaar ter hand neemt. Daarnaast kadert ze elk nummer met een inhoudelijk verhaal. Het vlotte ‘Gotta Run Fast’ is erg mooi even als het prachtige ‘Human After All’ dat als duo met Kristopher Ulrich wordt gebracht. Het minst zijn de covers, waarbij vooral het Patty Griffin nummer redelijk rommelig klinkt en van Joni Mitchell een dicht bij de uitvoering van de Counting Crows blijvende versie van ‘Big Yellow Taxi’ wordt gebracht. Het is slechts een klein puntje in het voor de rest prachtige concert. Groter punt van kritiek is dat de band in deze luisterzaal het hele concert zonder pauze speelt. Voor elke podiumeigenaar die de bar sluit om de band niet te storen is de pauze van levensbelang om concerten ook financieel haalbaar te houden. Een kwartiertje onderbreking had niet misstaan. Wat zeker ook niet misstond was de geweldige uitvoering van ‘Be Who You Be’. Wat een intens en prachtig nummer dat de één voelde in zijn onderbuik, de ander kippevel gaf, maar iedereen erg raakte op zijn of haar manier. Een absoluut hoogtepunt. Een hoogtepunt dat bijna nog wordt geevenaard door ‘Gypsy Soul’ in de toegift. Een heerlijke kennismaking met deze Canadeze roots artieste.