GRONINGEN – Het wordt een drukke decembermaand voor Eva Waterbolk. De Groningse singersongwriter maakt al geruimte tijd indruk en ziet dit nu beloond met optredens op twee prestigieuse festivals in de stad. Komende tijd staat de zangeres op het Melodica Groningen festival en een week later op Winterwelvaart. Een mooie bekroning voor dat kleine meisje dat zo vals zong en desondanks de muziek in ging. Eva Waterbolk heeft de drang om te vertellen. “als het te langdradig wordt, dan snij je er maar wat uit, geeft ze ten afscheid mee. Langdradig? Nou nee. Eva Waterbolk blijkt iemand die niet alleen in haar liedjes een verhaal weet te vertellen, maar ook daar buiten.
“Ik had in eerste instantie nooit gedacht dat ik muziek zou gaan maken”, lacht Eva Waterbolk. “Ik speelde vanaf mijn tiende heel intensief en met veel plezier toneel en dacht dat ik altijd in het theaterwezen zou blijven. Mijn moeder grapte altijd liefdevol dat ik vele talenten had, maar dat zingen daar niet één van was. Ik zong ook vreselijk vals als klein meisje”, vertelt ze met een grote grijns. “Ze schaamt zich nu een beetje voor die opmerking, maar ik weet dat ze dat niet onaardig bedoelde en zo vatte ik het ook niet op. Ik vind het wel leuk om haar daar nu mee te plagen”, wrijft de Groningse het er nog even bij haar moeder in, maar direct daarna complimenteert Waterbolk haar ouders. “Ik werd van huis uit gestimuleerd om op alle mogelijke manieren creatief te zijn en om te doen waar ik gelukkig van werd. Ik vroeg een keer een gitaar voor mijn verjaardag, omdat mijn vader ook gitaar speelde en pingelde daar wel eens wat op. Op een gegeven moment begon ik liedjes te schrijven, maar liet die in eerste instantie aan niemand horen. Alleen aan mijn vriendje toentertijd. Toen ik besloot te stoppen met theater bleef de drang om verhalen te vertellen. Ik kwam erachter dat ik het schrijf proces ontzettend mooi vond en ik miste het ook wel om op een podium te staan. Op een gegeven moment raakte ik bevriend met Edo de Vlieger en samen maakten we muziek. Hij heeft me uiteindelijk overgehaald om een keer op te treden. Ik vond het doodeng, ervoer voor de eerste keer in mijn leven plankenkoorts. Met toneelspelen had ik daar nooit last van, dan speel je immers iemand anders, maar om op het podium als ‘mezelf’ te staan en kwetsbaar te zijn, dat vond ik echt vreselijk moeilijk. Maar juist die heftige reactie gaf denk ik de doorslag om het vaker te willen doen. Een poos later werd ik een keertje gevraagd om tijdens Eurosonic in de vintagewinkel Flat Iron te spelen, en vanaf toen met dank aan onder andere Chris Moorman mocht ik op allerlei muziekavonden komen spelen. De eerste paar keren dacht ik dat ik ter plekke zou sterven, zo spannend vond ik het, maar het voelde tegelijkertijd ook ontzettend bijzonder dat mensen kwamen kijken en luisteren. En dat ik soms na een optreden hoorde dat ze geëmotioneerd waren, of dat ze zo vreselijk moesten lachen om een tekst die ik had geschreven. Dat voelde – en voelt – heel speciaal.”
Eva Waterbolk wordt geroemd om haar liedjes. Vooral haar teksten, met soms een vleug van haar morbide humor, spreken aan. Daarnaast is ze het vals zingen ontgroeid en staat er op het toneel een dame die soms klein en kwetsbaar is en soms sterk en zelfverzekerd. Een zangeres die niet veel nodig heeft je te raken. “Luisterliedjes maken begon als uitlaatklep voor de onrust in mijn geest, iets wat ik in eerste instantie niet had verwacht te delen met publiek. Ik ben blij verrast dat mensen naar mijn optredens komen en dat ik het, ondanks dat ik iedere keer nog steeds zenuwachtig ben, ontzettend fijn vind om mijn ietwat breekbare liedjes te spelen voor publiek. Maar ik sluit niet uit ooit nog een keiharde punk band te beginnen”dreigt Waterbolk. “Of misschien wel country te gaan maken of elektronische muziek. Ook dat vind ik prachtig. De eerste liedjes die ik schreef waren nogal melodramatisch en gingen voornamelijk over periodes waarin ik me heel erg rot voelde en ik de ene na de andere stommiteit beging. Nu probeer ik het iets zakelijker te benaderen, voor zover dat lukt. Ik ben geïntrigeerd door ‘de dood’ en dat is een vrij ruim begrip, het circus en de vroegere bijbehorende freakshows, mythen en sagen. Natuurlijk zoals iedereen ook door: de liefde. Ik probeer een gevoel te combineren met verhalen die ik lees of die anderen mij vertellen. Soms borrelt er weer een dramatisch eigen verhaal op. Dat wordt dan een liedje.”
Eva Waterbolk heeft veel erkening voor haar werk. Eerder dit jaar stond ze bijvoorbeeld al op het Bevrijdingsfestival en nu dus op Melodica en Winterwelvaart, waar ze een jaar geleden door ziekte haar optreden moest afzeggen. Mooie namen. “Ik ben nog steeds een beetje beduusd. Maar vooral heel erg blij! Ik vind dat ik nog een lange weg heb te gaan qua schrijven, zingen en gitaarspelen, maar ik heb in het afgelopen jaar gelukkig een stuk meer zelfvertrouwen gekregen dankzij de vele lieve reacties en de bijzondere plekken waar ik heb mogen spelen.” De stad Groningen helpt haar daarbij evenals het speciale gevoel van de Wadden. “Groningen is een plek om geïnspireerd te raken, maar ik heb het soms wel nodig om er even weg te zijn. Ik schrijf heel graag op Schiermonnikoog, dat is voor mij een plek waar gedachten samen komen. Daar lukt het beter om de wirwar in mijn hoofd te kanaliseren en onder woorden te brengen.”
Eva Waterbolk is nog albumloos. Ze doet een plechtige belofte die hierbij op zwartwit is vastgelegd. Met de vingers omhoog en haar hand op haar hart: Ik roep nu al meer dan een half jaar dat er een EP of Album aankomt, maar binnenkort! Beloofd!” Daar mag ze op aangesproken worden. Eerst wacht dit weekend Melodica. Daar kijkt ze naar uit. De speciale sfeer van dit festival dat overal ter wereld wordt georganiseerd en toeschouwers, maar zeker ook artiesten samenbindt. “Voordat ik zelf optrad kwam ik heel graag bij de huiskamerconcerten van Wishfulmusic. Daar hoorde ik verschillende mensen vol enthousiasme vertellen over Melodica festival. Ik vind het heel bijzonder dat Melodica over de hele wereld bestaat en wij hier in Groningen ook allerlei prachtige (inter)nationale artiesten krijgen te horen. Melodica festival meemaken als bezoeker was al als een warm bad, dus ik verwacht dat dit ook zo zal zijn als artieste. Ik vind het een grote eer om er te mogen spelen.”