GRONINGEN – “De sneeuw ging horizontaal door de straat heen”, verhaalde de gastvrouw van SPOT in de Lutherse Kerk in Groningen voorafgaande aan het concert van Eva van Manen. Sneeuw in combinatie met een weercode met een kleur zijn vaak geen goede voorbode voor de toeschouwersaantallen, maar degene die het weer trotseerde, en gelukkig kwamen er toch nog een behoorlijk aantal koude gezichten op zoek naar warmte en cultuur door de deuren van de kerk om Van Manen en band te beluisteren, kregen het gelijk aan hun zijde. Het werd een voortreffelijk concert. Eva van Manen kwam een aantal jaar geleden bij veel mensen in beeld via haar uitstekende debuutalbum ‘Politiek & Liefde’ wat ze liet volgen door een Popronde waar ze indruk maakte. De Nederlandstalige popliedjes met invloeden van hiphop, elektro en jazz vielen in goede aarde. Het oogsten zou daarna moeten beginnen, maar door de pandemie werden plannen herschreven. Geschreven is misschien een betere uitdrukking, want in deze periode schreef Van Manen een boek en vorig jaar kwam haar nieuwe album ‘De Diepte In’ uit, wat net zo’n aanrader is als haar debuut. In deze periode deed ze ook vele sollicitaties, maar deze dagen doet ze weer waarvoor ze in de wieg is gelegd. Ze is weer artiest en dat is goed nieuws. Terwijl de gastvrouw haar sneeuwverhaal vertelt opent de deur van de kerk en komt onder leiding van Van Manen een bonte collectie mutsen de kerk in. Ze groet een bekende en verontschuldigt zich want ze moet zich omkleden voor het optreden. Even later als de zaal een stuk gevulder is, komt de band met Dario Trapani op gitaar, Yordi Petit op drum en bassist Lito Mabjaia het podium op met in hun kielzog de zangeres. Snel ontspint zich een fijn concert, waarbij soms doodstil wordt geluisterd, luidkeels wordt mee gezongen of op de stoel uitbundig wordt meegedanst. ‘Hou het rustig’ is de inderdaad rustige opening met op bepaalde momenten een mooie ijlheid. Als iedereen op en voor het podium gesetteld is neemt de band meer diepgang in het steeds urgentere ‘Wie wil je zijn’ met daarin ook die vraag. Wie ben je en ben je degene die je wilt zijn. Een sterk nummer en redelijk nieuw. Na ‘Regenpak’ is ‘Niet voor mij’ een liedje met een fijne donkerte en een gedeelte rap, waarbij het haast meer leunt tegen spoken word en dan het voortreffelijke en impressionante ‘Omdat We Verder Gaan’, wellicht het mooiste nummer uit het Eva van Manen songbook tot nu toe, hoewel daar later in het concert best over getwist zou kunnen worden. Op het podium een ervaren, rustige en haast onopvallende band die daarmee de ruimte schept voor de naamgeefster van het geheel om te schitteren. De meeste nummers neemt de frontvrouw plaats achter de toetsen en synths, maar voor ‘Omdat We Verder Gaan’ pakt ze haar gitaar, net zoals ze soms even alleen zingt. Ze is een uitstekende toetsenist, maar is net even vrijer in haar beweging en zang als ze zich daar niet op hoeft te concentreren. Het nummer heeft een mooie opbouw als ze solo begint, waarna de band bijvalt. Regelmatig betrekt Van Manen haar publiek bij de show. In haar aankondigingen of aanmoedigingen om te dansen, en in een nummer als ‘Wie Weet Nou Alles’ krijgt ze haar toehoorders moeiteloos aan het meezingen en dirigeert ze het publiek om de zang over te nemen. Dan verdwijnt de band van het podium en blijft alleen de zangeres over en wordt het even een bezink momentje met een rustig nummer ‘Wie kan ik voor je zijn”, ze leest een aantal passages voor uit haar boek en het schitterende ‘Slowmotion’ bewijst dat ze de band niet nodig heeft om het prachtig te maken. Met band is het ook erg mooi bewijst dan ‘Relatief’ en vooral ‘Eigen Paradijs. In haar liedjes legt Van Manen haar gevoelswereld bloot. Ze durft zich kwetsbaar op te stellen in verhalende songs, maar komt ook krachtig uit de hoek in bijvoorbeeld ‘Stormvloed’ waarin ze, niet voor het eerst, haar boodschap versterkt met een repeterende tekst. Dan sluit het gezelschap af met ‘De Diepte In’. Een prachtige song en als die klaar is lijkt de band onthutst dat het publiek als één man gaat staan. Uiteraard een toegift met het grappige, maar ook maatschappij kritische en opzwepende ‘Jé Auto’ en dan misschien wel het mooiste nummer van de avond ‘De Liefde’, heel gevoelig, heel teder met Eva van Manen op gitaar. Daar kan dan over na gepraat worden als het publiek weer een besneeuwd Groningen in duikt. Dat album of dat boek mooi onder de kleding want dat mag niet nat worden.
Eva van Manen krijgt staande ovatie in Lutherse Kerk
