LEEUWARDEN – “Hoe het met mij gaat? Ja, wel goed geloof ik.” Alles is omgeven met een vraagteken bij Esther de Jong. Zelfs het antwoord op een terloops gestelde vraag hoe het met haar gesteld is na haar concert in Neushoorn. Het kenmerkt deze Friese dagboeksongwriter en impressionante artieste die op een dag dat het water door Limburg raast, de verontwaardiging over de dood van een misdaadverslaggever in heel Nederland voelbaar is en een pandemie zijn verderfelijke spoor trekt voor een verstilde avond zorgt op een bovenverdieping van de popzaal in Leeuwarden. Dat is ook kenmerkend voor De Jong, die lijkt te gedijen bij contradicties. Die het concert begint met aan te kondigen dat ze vanavond geen zin heeft aan praten en vervolgens veel te vertellen heeft, die wentelt in melancholie, maar een dapper vooruitkijkende artiest is, die van de zenuwen de selffulfilling prophecy maakt dat ze een liedje verknalt, maar het heerlijk vindt om op het podium te staan. Die in de electro act O’Kutjes een brutaler en gewaagder alter ego vond, maar toch ook altijd dat meisje, hoewel ze inmiddels toch echt een vrouw is, uit Dokkum blijft die met wijd open fel blauwe kijkers vanaf het podium je recht in de ogen kijkt op zoek bevestiging. Esther de Jong blijft zichzelf uitvinden en hoewel ze deze tijd de planning had om met haar band, waarmee we haar vorig jaar in Lewinski zagen, met EP te toeren, was het ook erg prettig om haar weer muzikaal vanuit haar dagboek te horen citeren in haar liedjes. Toch was ook daar verandering. Jarenlang waren de twee sleutelnummers bij elke show ‘Haas’ en ‘Dwalen’. Diffuse, soms benauwende, liedjes waarin angsten werden verwoord, rollen verwisselden en je eigenlijk in rondjes draaide in de wereld van De Jong. Het waren de kapstokken waar haar optredens aan hingen. Beide ontbraken deze keer. De rol van deze nummers was overgenomen door ‘Nachtjapon’. Dat deze overgang niet zonder sla en stoot gaat bleek uit de verzuchting dat ze eigenlijk geen zin had om dit lied te zingen, maar het toch maar deed. Gelukkig, want was het een fantastisch hoogtepunt deze avond. Het is een nummer over hoe je als artiest eigenlijk steeds weer wat nieuws probeert, dat er steeds nieuwe valkuilen zijn of hindernissen die je moet overwinnen, maar dat het eindresultaat toch is dat je vooruitgang boekt, een waarheid die voor het hele leven geldt. In het verdwalen in de mist heeft De Jong ontdekt dat het op de tast voorwaarts gaan toch zijn waarde heeft. Een nieuwe kijk op het leven, die er altijd al wel ingezeten heeft, geïnspireerd door Spinvis, die ook weer niets met dit liedje maken heeft, maar diens laatste album wel het zetje was tot het schrijven van dit prachtige nummer. Mogen we toch de hoop uit spreken dat ‘Haas’ en ‘Dwalen’, misschien in een andere rol, ook nog eens terug op die setlist komen. Esther de Jong begon haar optreden met het mooie ‘Van Mij’ waarin ze in vragende vorm haar twijfels uitspreekt. In ‘Vitrine’ stelt ze haar vragen aan haar rol in het leven en in het prachtige ‘Verspilde Tijd’ zijn er ook die twijfels. Deze avond ook veel nieuw, soms zelfs kersvers werk, dat begon met het grappige ‘Alleen maar Bezwaar’. Haar mooie stem gebruikt ze optimaal, haar aankondigen zijn chaotisch grappig, maar passen optimaal en haar gitaarspel soms zeker, dan weer nadrukkelijk op zoek naar de juiste snaar. Alles past bij van dat totaalplaatje. Bijna elk optreden heeft ze wel een hertaling van een nummer van een ander. Deze keer het prachtige ‘Jij Brengt’ een eigen versie van ‘You Bring’ van Pijke. Als tussendoortje mag ze deze hertalingen best eens op een EP uitbrengen. Nog een ouder nummer met ‘Uitgepraat’ en de eindsprint werd ingezet met het fantastische ‘Nachtjapon’, een pas een week geleden geschreven lied, ‘Thuis #25’ op basis van de welkomst tekst van haar website met slechts twee akkoorden en een even verse mooie, maar onwennige afsluiter ‘Op een wolk van jou’. Een prachtig concert van een artiest om te koesteren en waarschijnlijk voorlopig één van de laatste keren dat we Esther de Jong zo konden zien. Zodra de pandemische storm gaat liggen wil ze vol stoom vooruit met de band, waarmee ze druk aan het voorbereidingen treffen is om een nieuw album uit te brengen. Esther de Jong is onopvallend een artieste om te koesteren, want ze toont dat in al ons menselijk dwalen er toch een weg voorwaarts is. Ze weet het ook nog prachtig te verwoorden in al zijn emoties.
Esther de Jong toont de weg voorwaarts
