LEEUWARDEN – Het nieuwe album van Eriksson Delcroix haalde in Vlaanderen zelfs het journaal, maar de Belgische formatie rondom Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson heeft, volledig ten onrechte, die naam en faam nog niet bij ons. Het Fries Straat Festival had de formatie naar Leeuwarden gehaald voor een optreden in de muziekkoepel in de Prinsentuin. Een uitstekende keuze en geweldig succes. “Baby Blue, I’m coming Home’ zingt de band in het openingsnummer ‘Baby Blue’ en wellicht dat de Friese hoofdstad ook een beetje thuis is na het optreden, want het publiek sloot de band direct in de armen. Terecht, want het was een sterke opening die werd gevolgd door het energieke ‘Big Black is Coming’ en het aansprekende ’56 7th Street’. Nummers van hun recent verschenen album ‘Heart Out Of Its Mind’. De band met zang van Eriksson en Delcroix beweegt zich heen en weer tussen de bluegrass, met onder andere een sterk instumentaal intermezzo met ‘A Low Ripple Till Idaho’ van Del McCoury tot sterke countrysongs als de Tom Paxton cover ‘Last Thing On My Mind’, maar vooral prachtige eigen liedjes. ‘Nashville Tn’ bijvoorbeeld, lekker vlot met sterk gitaarspel en vooral het bezwerende ‘Mistigris’. Een schitterend nummer met prachtige zang en de band in topvorm. Wat dat betreft hadden Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson een zware Belgische delegatie meegenomen. Een zevenmans formatie moest het podium torsen en dat leverde een heerlijk vol geluid op, waarin de liedjes uitstekend tot hun recht kwamen. Delcroix zong in veel nummers, maar bespeelde daarnaast ook een keur aan instrumenten en zorgde voor dynamiek op het podium met haar dans. In Bjorn Eriksson heeft ze daarbij een partner als frontman die zelf ook uitstekend het publiek weet te bereiken met zijn spel en uitstraling. In de introducties van de liedjes kwam het stel wat stroever op gang. De mededeling dat de vader van Nathalie Delcroix de Elfstedentocht heeft geschaatst zorgt voor sympathie in Friesland, maar vertelt niks over de muziek. Gelukkig kwam dat ook vlot los na een liedje of drie vier. Daarna ook goede verhalen over bijvoorbeeld de muziek die je maakt als je gebeten wordt door een slang, waarbij Bjorn Eriksson in het midden liet of hij zijn fantasie aan het werk had gezet of uit ervaring sprak. Het leverde wel een prachtig instrumentaal nummer op, waarin met muzikale middelen de Prinsentuin even de Amerikaanse prairie werd met een ratelslang achter iedere pol en onder elke steen. Met het countrynummer ‘Time is Winding Up’ werd deze prairie nog even in stand gehouden, waarna het publiek noodgedwongen met ‘Lay Low’ het afscheid moest ervaren en het tijdsschema geen encore toe liet. Jammer, Eriksson Delcroix heeft nog zoveel mooie nummers te bieden en de band kan zich meten met veel Amerikaanse bands in dit genre. In Leeuwarden lieten ze dit horen met een mooie opgebouwde setlist vol met pareltjes. Gauw nog eens terug halen deze band. België is immers niet zo ver weg.
Eriksson Delcroix zijn er om te ontdekken
