Het is tijd om de zorgen van de afgelopen periode achter ons te laten en weer vooruit te kijken. Die gedachte heeft het gezelschap Emma Johnson’s Gravy Boat verwerkt in hun debuut album ‘Worry Not’. Een overstroming thuis en een pandemie gaven voldoende reden voor zorg, maar zodra het mogelijk was heeft deze Britse jazz formatie de blik vooruit gericht. Het album is een soundtrack geworden voor een jazzy zomer waar we, hopelijk, de zorgen even naar de achtergrond kunnen duwen. De nummers zijn geschreven voor de pandemie, maar door het toeslaan van de ziekte heeft de opname een jaar uitstel gehad. Tussen het schrijven en het op de plaat zetten is de betekenis aan het veranderen gegaan. Er klinkt in door het besef dat shit aan het gebeuren is, dat we ermee moeten dealen en uiteindelijk neemt dit album je mee naar de plek waar Emma Johnson zorgeloos is. Emma Johnson’s Gravy Boat, dat werkt vanuit het Britse Leeds, kwam in de spotlights met het winnen van een Development Award bij de Peter Whittingham Awards, een aanmoediging voor jong talent en ook een aanzienlijke duw in de goede richting in de vaart der volkeren. Op het lijstje met winnaars staan veel namen die doorgebroken zijn naar een groter publiek. Emma Johnson, zelf op Tenor Saxofoon heeft in haar Gravy Boat muzikanten als Fergus Vickers op gitaar, pianist Richard Jones, op contrabas Angus Milne en Steve Hanley op drums. Het gezelschap heeft er een erg prettige en vooral toegankelijke plaat van gemaakt met filmische jazz. Dat is van de eerste noot te merken. Het lekker vrolijk klinkende ‘Setting Sail’ neemt je met een vlot briesje mee de haven uit, wind in de zeilen gaat het fluks vooruit en biedt dit nummer een fundament voor vooral de saxofoon van de naamgeefster van de band die je lekker de noten in het gezicht laat spatten als we op snelheid door het water glijden voor ze halverwege de ruimte biedt aan de piano van Richard Jones, waarna het wat hectischer wordt. Een gewoon lekkere frisse opening van het album. ‘Vertical Planes’ is het iets rustiger, Johnson blaast bedaarder haar partij en neemt het op sommige momenten in dit nummer al het tempo er uit, wat fantastisch werkt. De drums van Steve Hanley zetten het tempo voor ‘Fully Fledged’ tot ook hier via mooie tempo- en stemmingswisselingen het nummer fijn wordt opgebouwd in een soort tweespel tussen sax en piano, waarin de drums soms even het woord overnemen. Lekker is het basintro van ‘Waterlogged’ waarin August Milne de sfeer zet en ook de gitaar van Fergus Vickers zich doet gelden. Tot de mooiste nummers van het album hoort ‘Hold Me Tight’, dat zijn kracht vind in een drukke piano die de spanning weet op te bouwen en een rustige kalmerende saxofoon. Juist in dit nummer komt het thema van het album geweldig goed tot uitdrukking. Als je troost nodig hebt en de verzekering dat het wel goed komt, dan biedt het spel van Emma Johnson dit houvast. Die boodschap wordt nogmaals onderstreept in het kalme startende titelnummer met geweldig mooi gitaarspel. Het alum sluit dan met ‘Sun Stones’. Ee heerlijk jazz album, dat een groot publiek zal aanspreken. Helemaal nu in deze onzekere tijden als Emma Johnson ons laat weten dat we niet moeten wanhopen en ons troost weet te bieden en de kalme determinatie dat het wel goed komt.
Emma Johnson’s Gravy Boat – Worry Not
