Elles Bailey is zo’n artieste die geleidelijk maar onweerstaanbaar haar weg naar boven uitkerft. Niet ineens naar de top, maar altijd al garant voor uitstekende muziek gaat ze van kleine zaal met oog voor kwaliteit naar middelgrote zaal en inmiddels is ze één van de grotere blues namen uit het Britse eilandenrijk. Mede hieraan bijdraagt naast de aansprekende optredens ook een constante stroom van fijne platen die steeds maar weer haar kwaliteit onderstrepen met zeer aansprekende songs. In 2017 kwam ‘Wildfire’ uit en in 2019 ‘Road I Call Home’. Twee platen met veel zeggingskracht en een schitterende fundering voor een loopbaan in de blues, roots en rock. Bij dat fundament wordt met ‘Shining in the Half Light’ nu een solide en wederom kwalitatief hoogstaande bouwsteen gevoegd. Voor het album schreef Bailey tal van nummers met een aantal prima co-writers. Qua onderwerpen ontkom je uiteraard niet aan de afgelopen Corona periode, maar ook is het album opgenomen en gerealiseerd terwijl de zangeres hoogzwanger was en dat geeft ook weer nieuwe perspectieven. Het album is ook niet in Nashville, zoals de vorige twee, maar thuis in Groot Brittannië opgenomen. Voor haar muzikale ondersteuning riep ze de hulp van artiesten als Joe Wilkins op gitaar, op toetsen Jonny Henderson, Matthew Waer had de bas meegenomen, terwijl Matthew Jones de drums beroerde. Een supertrio was er voor vocale ondersteuning met Izo Fitzroy, Andrusilla Mosely en Jade Elliot. Onvermijdelijk is het eerste wat opvalt de stem van Bailey. Als onverwacht resultaat van een medische ingreep op heel jonge leeftijd, waarbij ze langdurig door een slang moest ademen, kwam er een perfecte blues stem te voorschijn die anderen alleen verkrijgen met een leven lang doorgehaalde nachten, whiskey en sigaren. Het album begint ouderwets lekker met ‘Cheaters and Liar’s’. Een nummer als een donderwolk, waarin ze de wacht aan zegt aan degene die vinden dat je ook wel een dvd-tje kunt opzetten in plaats van een concert bezoeken over de tijd van lock down’s. Omineus en magnifiek. ‘The Game’, een typisch Bailey nummer, zit aan de ingetogen kant van haar oeuvre, met prachtige zang en een lekkere bluesrocker die zich tegen het wat onverwachte einde met een prachtige gitaarsolo helemaal open gooit. ‘Stones’ is net wat robuuster en een sterke song. Wederom ook een hoofdrol van Joe Wilkins in dit nummer, maar helemaal in haar element is de Britse in ‘Colours Start To Run’, wat een erg aansprekende blues ballad is. Haar stem krijgt net nog even een extra lading, geaccentueerd door soulvolle backing vocals. Een softere kant van Bailey komt naar voren in ‘Different Kind Of Love’. Het is in totaal een prachtig album, dat in de tweede helft nog rustig begint met ‘Who’s That’, maar dan met ‘Sunshine City’ vaart krijgt. Het tempo gaat er even weer uit voor ‘Halfway House’, één van de traagste, maar ook één van de mooiste nummers, om dan met ‘Riding Out The Storm’ een aanloop te nemen naar het schitterende titelnummer waarmee ze haar derde album afsluit. Haar eerste twee albums waren al voortreffelijk, haar derde nog beter. UK Blues Artist of the Year heeft ze de laatste twee jaar al gewonnen. Die Britten hebben er kijk op.
Elles Bailey – Shining in the Half Light
