Elizabete Balčus – Conarium

Een fascinerend album van een fascinerende artieste. De Letse Elizabete Balčus was dit jaar één van de meest kleurrijke artiesten op Eurosonic. Haar extravagante uitdossing hoort bij haar act, net als bijvoorbeeld het gebruik van groenten als instrument door ze aan te sluiten op haar synths. Haar plek op Eurosonic kwam in het verlengde van haar album ‘Conarium’. Een prachtig werk vol met neo-psychedelische dreampop, waarop haar fluit een belangrijke rol speelt. Haar onderbewuste wordt onder klank gebracht. Het opent met het sprookjesachtige ‘Out’ een mooie vertelling waarin folk, electronica en klassiek samen komen met daarover heen de dansende fluit van Balčus en haar prachtige stem. Direct is duidelijk dat we een eigenzinnig, maar opmerkelijke artieste hebben die heel duidelijk haar eigen weg kiest, wat resulteert in prachtige werkjes. Na de mooie dromerige opening is ‘Tourist’ wat pregnanter. Wederom een hoofdrol voor haar fluit, maar vooral het ritme is wat hoger en zo ontspint zich een prachtig liedjes met feeërieke kwaliteiten. Naast de fluit fascineert ook de zang en de opbouw van de liedjes. Elizabete Balčus heeft ze op welhaast klassieke wijze samen gesteld en weet tal van elementen te verbinden tot iets prachtigs. Al die pracht komt dan samen in de vraag Is The Castle Real? Die centraal staat in ‘Behind The Castle’. Wat is waar, wat is fantasie, wat is droom, wat is werkelijkheid. In haar werk speelt Elizabete Balčus met die ervaringen, die deels dus ook haar eigen muzikale bestaan bepalen. Het zijn ongehaaste liedjes die je langs deze surrealistische ervaringen neemt en je ze welhaast fysiek laat voelen. De meeste liedjes zingt ze in het Engels, maar voor het mooie sacraal ontregelende ‘Negribas Iet Gulet’ en even later ‘Vienigais Cels’ zingt ze ook in het Lets. Nu en dan zijn het ook liedjes vol voorbodes of dreiging, zoals het fenomenaal mooie ‘The’re Coming’. Ieder nummer heeft duidelijk een heel eigen karakter. ‘Het rustige ‘The Moon Asked The Crow’ of lichtvoetige ‘Monument’ dat ook wel weer vol met voorbodes van dreigend onheil zit. Het is een prachtig album geworden, waarop de artieste zich blootlegt en dat op fenomenale wijze doet is de conclusie na het erg mooie ‘The Hanging Garden’ waarmee Elizabete Balčus afsluit.