GRONINGEN – Die teksten. Eigenlijk hadden de bezoekers van het Local Hero podium in het Stadspark in Groningen op het Bevrijdingsfestival een boekwerkje moeten krijgen met de teksten die Edo de Vlieger en Eva Waterbolk zongen, want die zijn van zeer hoog niveau. Poëzie op lied. Maar met alleen een mooie tekst ben je er nog niet. Gelukkig zit dat bij beide Groninger artiesten ook goed. Weliswaar was er op het gitaarspel nog af en toe een afstemmingsmissertje te horen, maar vooral vocaal passen beide uitstekend bij elkaar. Juist ook door de tegenstelling van zwart en wit werd het en mooie set. Afwisselend in het Nederlands en het Engels was ‘Elefant Man’ een eerste hoogtepunt en zo bleef het mooi heen en weer golven. Ook het Nederlandse ‘Gewassen Lakens’ voldeed erg. Omstebeurt namen De Vlieger en Waterbolk de leadzang voor hun rekening, met de mooie harmonieen. Niet alleen was er begeleiding op dubbele akoestische gitaar, maar ook op keyboard en banjo. Beide hebben daarnaast een prima stem.
Daarbij wisten ze ook prima hun liedjes te verkopen. Belangrijk, want bij een verhalend lied, hoort een goed verhaal. Macaber werd het bijna toen het liedjes ‘Electric Chair’werd afgesloten met en eerste bliksemflits en donder die over het veld trok. Daarna was het rennen tegen de regen. ‘Waar de waanzin woont’, was nog zo’n heel mooi liedje waar juist de waanzin goed werd verbeeld in de zang. En was het de waanzin of toch de bliksem die in beide sloop? Het tempo schoot de hoogte in voor ‘Dancing on my own grave’. In een compleet ander, maar niet minder mooi, lied werd op het laatst nog even een rocknummer gebracht me een orgel op drift en zang op een manier zoals dat het hele concert niet getoond was. Een passende afsluiting en net op tijd, want kort daarna razende het slechte weer over het Stadspark en moest het Bevrijdingsfestival worden stilgelegd. Even was het Stadspark de plek waar de waanzin woonde. Gedanst op graven werd er gelukkig niet.
Edo de Vlieger en Eva Waterbolk zetten poëzie op muziek
