GRONINGEN – Bevrijdingsfestival Groningen kende dit jaar een voor en een na. De artiesten die voor de onfortuinlijke bui optraden, waarna drie uur lang, en zeer terecht, het terrein werd ontruimd met het oog op naderende donder en bliksem en artiesten die hierna de bühne mochten betreden en een enkeling die helaas hun optreden zagen afgeblazen. Dylan Paauw cum suis van Dylamic zaten aan de veilige kant, want ze mochten het festival openen op het moment dat er nog werd gedacht aan zonnebrillen, genoeg drinken en insmeren. De organisatie legde in de aankondiging van Dylamic echter de lat wel erg hoog, want er zou sprake zijn van een “uniek hiphop optreden”. Dat was natuurlijk niet helemaal fair tegenover Dylamic, maar het enthousiasme om het optreden aan te prijzen was de omroepster vergeven en met een atletisch gemak sprong Dylamic over die lat op de Drafbaan in Groningen, want uniek was het niet, maar wel gewoon erg goed, degelijk en uitermate goed vermaak om op deze manier het Bevrijdingsfestival ook muzikaal te openen en ook van het Bevrijdingsontbijt kwamen voldoende eters even een kijkje nemen, om daarna lekker te blijven luisteren. Dylamic is rapper Dylan Paauw. Al vele jaren levert hij tracks af van zijn klassieker ‘Frozen Pizza’ tot recenter werk als ‘I Heard’ en ‘That’s Why’, Via het Hit The North begeleidingsprogramma heeft de oorspronkelijk uit Gasselternijveen, een plek met veel muzikale roots, hoewel niet altijd in de hiphop, maar waar bijvoorbeeld line dance en volkszang bloeien en ook in zo’n muzikaal vriendelijk klimaat kunnen andere muzikale stromingen voorzichtig zich wortelen en vanuit groeien, zich verder kunnen ontwikkelen. Naast Groningen zal het Dylamic dan ook deugd hebben gedaan dat hij tevens was geïnviteerd voor de Drentse editie en binnenkort op één van de mooiste festivals voor jong talent in Drenthe staat het Spy Festival in Emmen, waar men zich altijd druk maakt om Noordelijk talent een podium te bieden. In Groningen was Dylamic niet alleen maar Dylan Paauw. Als vocalist had hij Mei-Lin meegenomen. Als rapper werd hij bijgestaan door Gino Van Oostrom en op de knoppen en als instrumentalist was David Daví, een belangrijke factor. Al snel werd duidelijk dat Dylamic de onderwerpen van zijn songs graag dicht bij zich houdt. Het vlotte en zich mooi ontwikkelende ‘Blueprints’ met afwisseling tussen tweestemmige rap en de zang van Mei-lin gaat over de redenen dat hij op een podium staat met zijn verhalen. ‘The Most’ was iets kalmer en hiervoor pakte David Davi zijn gitaar, maar was het vooral de prachtige zang van Mei-Lin die de show stal. Het tempo werd er nog meer uitgehaald en in ‘How About You?’ bleek dat uitstekend uit te pakken, want dit was rustiger en gaf het viertal de tijd om net nog meer dat puntje op de spreekwoordelijke i te zetten. De vaart kwam er weer in met ‘Comfortable’, maar niet voordat Dylamic in een mooie inhoudelijke introductie, waarbij ook het publiek werd betrokken, had uitgelegd dat vrijheid, juist ook op deze dag, belangrijk is, want daar voel je je comfortabel bij. Het was weer een prima song met mooie wisselwerking tussen de R & B zang en de prima raps, dat duidelijke toegevoegde waarde heeft. Het zijn belangrijke onderwerpen, waarbij het persoonlijke soms universeel wordt gemaakt. Dat kwam het beste tot zijn recht in ‘Lowkey’ waar met enige felheid en publieksparticipatie een mooie urgentie werd bereikt. Dat is een eigenschap waar hij nog wat meer naar mag streven. ‘Panoramic’ volgde, waarbij je als een foto op de panorama stand je blik moet vergroten, zodat er geen mensen aan de randen van de foto afvallen, ook voor hem moet je ruimte houden, een sterke boodschap deze dagen. Via het springerige ‘Crooked Lines’ eindigde het bij het weer wat fellere ‘That’s Why’. Niet uniek, wel erg goed, juist door de rap te verbinden aan de prachtige zang van Mei-Lin, de heldere presentatie en de mooie boodschappen. Dylamic heeft wat te vertellen en doet dat op een goede manier.
Dylamic heeft wat te vertellen op het Bevrijdingsfestival
