LEEUWARDEN – De weg naar Leeuwarden kan Leah Rye waarschijnlijk wel dromen. Twee keer in één week trok ze met haar compadres over de Afsluitdijk naar de Friese hoofdstad. Eerst voor een optreden met haar alternative pop voor het Fries Straat Festival en nog geen week later in de grote zaal van Neushoorn in het kader van de Popronde die neerstrijkt in Ljouwert. Leah Rye is gefascineerd door dromen, valt te lezen in haar bio. Dromen van de pittige kant blijkt regelmatig op de bühne. De Haarlemse bracht deze zomer haar debuut EP ‘Elusive’ uit en benadrukt haar ambities met de deelname aan de Popronde. Deze zangeres, solo of met band, gaat er voor en heeft het goede pad voor ogen. In haar songs komt dat dromerige terug, maar regelmatig ook met een donker randje. Er is verbazing en melancholie in terug te vinden, maar op het podium een frisse band die sprankelt en het dromen nog even laat. In de begeleiding heeft de zangeres meegenomen op drums Boaz van Willigenburg, op bas Rinke van Winzum, de gitaar is in handen bij Erik Bandt en op keys David Quak. Tijdens de Popronde begon de band met een soundscape rondom dromen, verschillende stemmen, waaronder Martin Luther King terwijl de band zijn plek zocht en het met dromerige rustige zang verder ging in het overigens vlotte ‘Mind Me’. Oppassen is hierbij dat de flink timmerende Boaz van Wilgenburg niet teveel de zaak domineert, met zijn felle klappen klinkt hij er boven uit. In ‘Movement’ dat volgde was het nog even verder zoeken naar de balans die beter en beter gevonden werd. Als dat punt is bereikt, blijkt er een verrassende en volwassen artieste te staan, die uitstekend wordt ondersteund door haar band. Expressief werpt ze zich op als frontvrouw en weeft langzaam het net, waardoor ze het publiek verstrikt in haar klanken. De set is bedachtzaam opgebouwd en dat nadenk werk betaald zich uit. Niet alleen weet de hele band precies wat er komt, maar ook de volgorde van de liedjes is logisch en vult elkaar aan. ‘What Do I’ is mooi en ‘All I Got’ prachtig met een mooie rustige opbouw naar een toenemende intensiteit, een stijl die vaker wordt gebruikt. In ‘The Wire’ is er dan voor gitarist Erik Brandt zijn moment om te shinen, met sterk gitaar werk. Even wordt het prachtig terug genomen met een fijn piano intro voor ‘YHNLM’. waarna het mooie gelaagde ‘Foreign’ weer de aantekening hoogtepunt verdiend en dat nummer naadloos overloopt in ‘Red Water’. De stem van Leah Rye is intrigerend. In haar vocalen zit een ingebouwde urgentie, die soms prachtig door de dromen heen rijt en de wolken verdrijft en op andere momenten juist weer een fraaie kwetsbaarheid toont. De meeste liedjes zijn autobiografisch. Nu en dan licht de zangeres in haar aankondigingen een tipje van de sluier op van haar gevoelsleven, maar vaak laat ze het lied spreken. Als ze vertelt doet ze het prima, maar dat nog net wat meer ruimte krijgen. Tegen het einde gaat het niveau nog een tandje omhoog. ‘High’ kenmerkt zich door een kalme aanloop, met ontwikkelde zich in één van de stevigste nummers van dit optreden en ook ‘Agrypnia’ wordt gedurende het nummer grootser en grootser voor Leah Rye hun presentatie afsluiten met ‘Elusive’. Een heel fijn optreden van een volwassen band met een frontvrouw die haar ervaring gebruikt om ales op de juiste plek te zetten, duidelijk zichtbaar in de soundcheck. Sterke liedjes, die prachtig zijn, maar soms nog net iets beklijvender mogen zijn, maar ook dat is iets wat zich verder zal ontwikkelen. Leah Rye, die komt vast nog vaker naar Leeuwarden.
Dubbele dosis Leah Rye smaakt naar meer
