MEPPEL – Moon Moon Moon, de band rondom Mark Lohmann, deed voor de tweede keer mee aan de Popronde. Eerder verwierf het project wereldfaam door op blogtour te gaan. Wereldwijd werden op blogs en muziekmagazines via live streaming optredens gegeven, waarbij in Nederland The Next Gig werd aangedaan. Nu waren ze live te zien in Frans de Grebber tijdens de Popronde Meppel. Een klus die geklaard moest worden zonder basgitaar, want die lag nog thuis en dus werd de baspartij gespeeld op de elektrische gitaar en diens plek werd ingenomen door de akoestische gitaar. Een innovatieve oplossing waaruit maar weer blijkt dat tegenslag niet een mooi concert in de weg hoeft te staan. Moon Moon Moon is behalve een band ook een video, illustratie en video-game project en al deze kwaliteiten worden met name bij de EP van de band samen gebracht. In het achterste deel van Frans de Grebber kwam daar weinig van terecht, want de band stond hutje mutje samen. Lohman had zijn volledige band meegebracht en dat gaf een boeiende sound. Zijn liedjes zijn dromerig, maar vol twijfel, onmogelijke verliefdheden en andere donkere gedachten. De opening kwam met ‘Watching Strange Things on Propecia’, vlot en dromerig en lekker ontregelend bij tijden. Dat werd gevolgd door het erg mooie en wederom dromerige ‘Disintegration Loop’. Uit het brein van Lohmann komen opmerkelijke sprongen die zeker niet bedoeld zijn om een groot publiek te pleasen, maar wel een hoge artistieke waarde hebben, Hij geeft een stem aan de buitenbeentjes, die in ‘Went to Spinvis at Carré Fell In Love With The Violinst, Came Home’ of ‘Not Climbing on Stage at The Belle and Sebastian Concert’ zich overgeven aan die enorme dromen, de ambities die onmogelijk blijken en waardoor juist weer de teleurstelling dieper is. Het zijn intrigerende songs van ambitie en hoop, maar die grote liefde of sterrenstatus blijft altijd buiten bereik. Zijn introducties zijn degelijk en met zelfspot. In zijn zang heeft Lohmann dat dromerige van nature. Hij weet prima naar zijn mogelijkheden zijn liedjes te brengen, waarbij hij de ruimte geeft aan het verhaal. Nu en dan zou een liedje, zoals zijn ode aan de Spinvis violiste Saartje van Camp dat lang meandert iets puntiger mogen. Hoogtepunt deze set was ‘Double Weird’, een prachtig nummer dat recent is verschenen. De afsluiting kwam met ‘Goodbye, Seabed’, wederom lang en dromerig, voor de band het overnam met een heerlijk instrumentaal outro. De Top 40 is wellicht niet weggelegd voor Moon Moon Moon, maar voor wie van intelligente intrigerende liedjes gaat en mee wil gaan op reis met Lohmann, die zit goed.
Dromerige ellende is heerlijk bij Moon Moon Moon
