GRONINGEN – Het was vlak voor de deur open zou gaan voor het concert van John Calvin Abney in het Der Aa-Theater in Groningen. Monique de, namens Spot, in goede banen leider van het concert spoed zich naar buiten en speurt de hemel af. “Het International Space Station, moet zo overkomen”, kijkt ze in de smalle steeg omhoog. “Een dikke stip die snel zich verplaatst”. Geluidsman Mo en een eerste bezoeker speuren mee. Dan wijst de geluidsman op een felle ster als kandidaat. Das een planeet en na enig speuren op de app, wordt de planeet geïdentificeerd als Jupiter en geconstateerd dat het ruimtestation met zes mensen aan boord net een minuutje eerder over het aloude Groninger theater is gescheerd, door de amateur ruimte vorser, die daarna de deuren open gooit voor het publiek. Mislopen, onuitgekomen verwachtingen, mensen onbereikbaar ver weg, het firmament het zouden zomaar onderwerpen kunnen zijn van een John Calvin Abney song. De man uit Tulsa Oklahoma is gespecialiseerd in sad songs, kondigt hij zelf aan. Als even later het concert begint “Real Bummers!”. Een geruststelling of wellicht teleurstelling heeft hij ook. In een vorig leven toerde hij meestal shirtless in een wat ruigere band, maar nu verzekert hij blijft zijn torso bedekt als hij rustig een eerste song inzet.
Abney begon zijn loopbaan met het uitbrengen van drie EP’s voor zijn eerste album ‘Better Luck’ verscheen in 2015. Sindsdien is hij een gulle songwriter die in hoog tempo albums uitbrengt, voor anderen produceert en ook in bands speelt, zoals tegenwoordig in het prachtige Wild Child. Aanvankelijk was hij duidelijk te karakteriseren als een folk of alt-country artiest, zoals bijvoorbeeld op recente albums als ‘Familiar Ground’ uit 2020 of ‘Tourist’ uit 2022, maar tegenwoordig verschijnt er ook ambient werk. In het voorgaande jaar bracht hij met ‘Storm Variations’ en ‘Departure Nocturnes’ twee platen in dit genre uit.
In Groningen bestond zijn optreden toch vooral uit zijn Americana werk. Oudere songs, gemixt met erg nieuw werk. Een prachtig, rustig en intens nieuw nummer volgde, voor met ‘I Don’t Get Exited Anymore’ het eerste hoogtepunt aanbrak. Tevens het moment dat de artiest letterlijk in het licht kwam te staan, want de schijnwerpers hadden tot dan voornamelijk naast hen geschenen. Een prachtige song over het kopen van een café en dat haten. Het blijkt vooral een manier om snel veel geld te verspelen. Hij introduceert zijn nummers fijn en vertelt wat inhoudelijks of over de totstandkoming van de songs. Het volgende nummer is weer een nieuw werk met ‘Jump the Gun’. Dit lied is onderweg naar Europa voor deze toer geschreven. Het blijkt een erg mooie gevoelig en intens nummer, waarin de omfloerste stem van Abney en zijn spel fijn tot hun recht komen. Na een reeks zachtere nummers is het tijd voor wat krachtigers en dat komt er met ‘Goodbye Temporarily’. Een erg mooi nummer, met vooral een heel mooie tekst. Er ontwikkelde zich een fijn optreden. Goede songs, fijn en zonder opsmuk, maar met veel oprechtheid en geloofwaardigheid gebracht en een goede muzikant en prima zanger. Het maakte ook nieuwsgierig naar hoe dit met een volle band zou klinken. Het einde van het optreden naderde alweer, een prima interpretatie van een song van Bob Dylan en he mooist was tot het laats bewaard met ‘Watching You Go Back In Time’. Een nummer van zijn album ‘Tourist’, waarin langzaam het tempo werd opgevoerd en het ook wat steviger werd, maar niet zo ver dat het shirt toch nog uit ging. De mondharmonica plaatste fraaie accenten in dit lied. Een prima show, vol met droeve liedjes, rustig gebracht en met humor geïntroduceerd. Gewoon een degelijk en goed optreden van John Calvin Abney.