STEENDAM – Het is zo’n band die op basis van kwaliteit een steeds grotere schare fans aan het opbouwen is. Een band waar je voor terug komt. Bij Peter en Leni in Steendam trok The Whispering Tree op de laatste datum van hun Europese tour dan ook veel mensen die ze eerder hadden gezien, bij één van hun drie optredens in Steendam of bij een optreden elders in Nederland. De Frans/Amerikaanse band met als vestigingsplaats New York bestaat uit Eleanor Kleiner en Elie Brangbour. Kleiner neemt de toetsen voor haar rekening en heeft een schitterende zangstem die in de loop van het concert ook beter en beter werd, terwijl Brangbour een fijne tweede stem zingt en op gitaar gedreven sound bepalend is. Het is mooie verzorgde gevoelige (indie) folk wat het duo brengt met invloeden van rock, Americana, maar ook zeker van jazz en chanson. Het duo ging van start met het a capella gezongen ‘Little Sailor wat, zodra de instrumenten aan het werk werden gezet, overging in het mooie ‘Bells’. Een lekker vlotte opening, waarbij vooral ‘Bells’ overtuigde met toch ook wat maatschappij kritiek. Dat durft het duo ook zeker in hun show op te nemen. Deze opening is afkomstig van hun meest recente album, de absolute aanrader ‘Invisible Forces’, die in 2018 de opvolger was van het eveneens zeer aansprekende album ‘The Escape’. Wie echter op deze beide albums nog eens ‘Las Vegas’ wil beluisteren, een rustig nummer vol vragen over de meest vreemde plek op aarde waar Kleiner ooit was geweest, moet echter dieper graven, want dit is een ouder nummer van de in 2010 verschenen debuutplaat ‘Go Call The Captain’. Een mooie terug greep, want dit nummer past prima in het recente werk van het duo en heeft ook nog niks aan relevantie verloren, sterker nog, misschien wel juist gewonnen net zoals dat telt voor de mooie cover van ‘Deportees’ van Woody Guthrie, wat al zo’n 70 jaar een strijdkreet is tegen racisme en nog steeds indruk blijft maken. Op het programma, als er een bezwaar te maken is tijdens dit meer dan fijne en charmante optreden, veel nummers die, soms haast in dezelfde volgorde, langs kwamen als bij voorgaande gelegenheden. Het mooie rustige ‘Dry Spel’ en het het fenomenale ‘Song to Silence the World’, het mooiste nummer van het duo wellicht, klonken eerder vanaf dit podium, net als de jazzy aanklacht ‘Fat Cat’, een commentaar op rijke stinkerds. Een aantal nummers die nieuwer waren, zoals het schitterende ‘Where Have You Gone’ of het intense ‘Let Me Speak’, kwamen gelukkig ook aan bod. Na de pauze een wisseling van positie. Eleanor Kleiner met gitaar en Elie Brangbour achter de toetsen, wat halverwege de tweede set weer werd omgedraaid. Een wisseling die vaker plaatsvind waar het begon met ‘By The Side of The Road’ en de verrassende Bruce Springsteen cover ‘Dancing in the Dark’. Was het duo aanvankelijk wat stil in de verhalen, deze kwamen later meer los en gevat reageerde het duo ook op het publiek. De opmerking dat Springsteen deze uitvoering, veel langzamer dan het origineel, vast zou kunnen waarderen werd beantwoord met de opmerking of de betreffende toeschouwer de volgende keer dat hij The Boss sprak dat zou willen overbrengen. Pete Seeger, oud dorpsgenoot van het duo, werd geëerd met ‘Waist Deep in the Big Muddy’, deels in het Frans, maar excelleren deed The Whispering Tree vooral in eigen nummers als het schitterende ‘These Houses’ of de post apocalyptische klimaat ballad ‘Garden’, ook deels in het Frans. Na de staande ovatie verzorgde het publiek het toegift. Eleanor Kleiner werd toegezongen en door haar zussen vanuit de Verenigde Staten toegesproken voor haar verjaardag. Een mooi einde van een prachtig concert, wederom.
Drie keer is scheepsrecht voor The Whispering Tree
