LEEUWARDEN – Danique van Kesteren en Bart van Dalen werken in het dagelijks leven samen als stel, zitten beide in de alternative indie folkband Postcards From Mars en of dat allemaal nog niet genoeg is, ook zijn beide het hart van de formatie Donna Blue. Met Donna Blue heeft het stel zich dit jaar op de Popronde geworpen en voor wie de storm en regen van Leeuwarden trotseerde en zijn weg had gevonden naar De Backstage van Neushoorn had het kwartet, beide werden ondersteund door een rhythm sectie met drums en bas, een fijne show vol met zwoelheid en nostalgie. Het optreden begon echter nogal aarzelend en zoekende met ‘Holiday’. Danique van Kesteren moest nog even grabbelen naar haar zangstem, maar ook in die zoektocht had ze al veel fraais te bieden. ‘Holiday’ bleef betrekkelijk bedaard en dat bleef ook even tot ‘Saturdaze’ dat een stuk vlotter was. Net wat de koopman nodig had, want de zang gleed onmiddellijk in de juiste stand, namelijk erg mooi. Donna Blue staat voor een verlegen omfloerste erotiek. Het zijn zwoele liedjes die geworteld zijn in minder uitgesproken tijden, Amerikaanse crooners en Franse sexy chansons. Sultry indie pop om op slow te dansen. Muzikaal zit het sterk in elkaar, prettig rustig en dromerig. In ‘Get Away’ bevalt het gitaarspel van Bart van Dalen erg, het geeft dit zachte nummer pit. Met ‘Kattig’ wordt dan de versnelling ingezet naar het eerste hoogtepunt van de avond met het Franstalige ‘1, 2, 3’ en heerlijke luchthartige chanson die weet te beklijven en ook het volgende nummer ‘Baby’ is meer dan fijn. Een heerlijk romantisch jaren 60 liedje, zoals dat gezongen zou kunnen worden door Lena Horne, Rosemary Clooney of Helen O’Connell. De meeste aankondigingen doet Bart van Dalen en niet frontvrouw Danique van Kesteren die met verve de verlegen dame speelt, maar als ze op het einde toch ook het woord neemt dat zeer vakkundig blijkt te kunnen doen. De aankondigingen van de nummers zijn aanvankelijk overigens schaars en hier mag de band toch nog wel een fikse stap maken. Muzikaal is het erg fijn, fijn gitaarspel en de bas en drum leggen het fundament waarop Donna Blue zich kan ontplooien. Een mooie instrumental komt langs waarin de band zich heel fijn weet te tonen. Dan belanden we via het super zachte ‘Billy’ bij het hoogtepunt en een nummer dat nog veel meer aandacht verdiend dan het nu al krijgt. ‘Sunset Blvd’ is fenomenaal mooi. Het nummer is zwoel, dansbaar, geweldig deels in harmonie gezongen en heeft het goede van toen gecombineerd met het beste van nu. Dat is de kwaliteit die Donna Blue zoekt en van het begin moet bieden. Dat is heerlijk.
Donna Blue werpt de schroom af
