GRONINGEN – Donna Blue is voor het gevoel al jaren een vaste waarde in de eredivisie van de Nederlandse pop. De liedjes van Danique van Kesteren en Bart van Dalen beklijven, maar eigenlijk is Donna Blue er nog maar pas en heeft de band nog helemaal niet zo veel uitgebracht. Landelijk sprongen ze voor het eerst echt in het oog door de Popronde, waar ze verschillende heerlijke optredens gaven. Dit resulteerde weer in diverse mooie festival platsen, waaronder in 2019 Welcom to the Village. De band staat bekend om zijn zwoele filmische Indie-pop. Het eerste nummer dat het duo, met begeleidingsband, tijdens hun Eurosonic/Noorderslag digitale showcase bracht was daar een prachtig voorbeeld van. ‘Desert Lake’ is rustig en klinkt als een soundtrack. Met vooral prachtig fluitwerk van Danique van Kesteren is het zo’n kalm lied, waarin heel veel ingehouden spanning zit die onderhuids naar een uitlaatklep zoekt. Dat lijkt er te komen als Bart van Dalen zijn gitaar in de versnelling zet, maar het komt er niet echt van. Pittiger en op de Franse muziek van de jaren 60 en 70 geënte ‘1, 2, 3’, uitgesproken als ‘Une Deux Trois’, is al een poos vaste waarde bij de band op de setlist en dat is ook terecht. Een heerlijk nummer, waarin de stem van Van Kesteren, met ondersteuning van fel drumwerk prima tot haar recht komt. Bart van Dalen plaats consequent met zijn gitaar dan hele fijne accenten, wat het al met al een delicieus en lekker fris nummer maakt. De rijke muzikale traditie van Franse hijgchansons en Amerikaanse slijpers is de vijver waarin het duo graag vist. ‘Fool’ zou zo uit het Great American Songbook kunnen komen. Een traag en melancholisch nummer, waarvoor de tijd wordt genomen. Een album moet Donna Blue nog uitbrengen, maar er zijn al wel drie EP’s op de markt. Na ‘1’ en het logische vervolg ‘2’ verscheen afgelopen jaar ‘Inbetween’. Op die nieuwe plaat onder andere ‘Fool’ en ‘Desert Lake’ wat bij Eurosonic/Noorderslag op de setlist stond. Hiervoor vonden ze inspiratie bij onder andere Roy Orbison, waarbij Bart van Dalen vast goed heeft geluisterd naar diens gitarist George Naha, ook zo’n meester in het subtiel accenten zetten, Een fijne toevoeging aan het toch nog niet zo heel uitgebreide aanbod van Donna Blue, waarbij we mogen hopen dat ‘Inbetween’ als tussen uitgave is bedoeld voor een nog te verschijnen compleet album. Het laatste nummer deze set is het magnifieke ‘Sunset BLVD’. Het is dat we in Nederland zo veel goede bands hebben anders zou je zeggen on-Nederlands mooi. Het deint zwoel en heerlijk en is zo’n prachtig nummer voor een warme zomerse avond. Op dit nummer komt alles bij elkaar. Donna Blue mag aan zijn oeuvre gaan werken, maar het is echt een heerlijke Nederlandse band met internationale allure.
Donna Blue blijft heerlijk
