GRONINGEN – Het Curriculum Vitae van de Belgische Sylvie Kreusch toont een rijk geschakeerde loopbaan. De Antwerpse acteerde in films als ‘Belgica’, maar ook in reclamespots. Deed modellenwerk en schitterde op de catwalk tijdens de Paris Fashion Week, maar vooral is ze muzikante. Eerst als frontvrouw van Soldier’s Heart, daarna in Warhaus en verschillende samenwerkingen, maar nu voor eigen naam en rekening als Sylvie Kreusch. Na een hele reeks geplande optredens in Nederland die vanwege de pandemie geen doorgang konden vinden, was het optreden bij Noorderzon in het Noorderplantsoen in Groningen wel één die groen licht kreeg, zoals er bij Welcome to the Village en Into The Great Wide Open er helaas een streep doorging. Het openingsnummer is tevens een uitnodiging ‘Swing With Me’, Als dat zou kunnen, dan graag, want het was uiteraard zitten en halverwege constateerde onze Zuiderbuur dat ze aan onze ogen zag dat we mee wilden dansen en adviseerde om de wenkbrauwen te laten swingen. Deze opening van de zangeres met haar band, percussionist Falk Schrauwen, Simon Segers op drums, synth en uitstekende backing vocals van Emily Vernaillen en op gitaar Jasper Segers, liet direct al veel blijken van hoe divers Sylvie Kreusch is. In dit traag van startgaande nummer, waarbij ze de tekst eerder spreekt dan zingt, weet ze mooie wendingen en verrassende draaien aan het verhaal te geven met tempowisselingen en mood swings in mooie synthpop en indie-rock. Dat komt ook naar voren in ‘Walk Walk!’ dat volgt en vlot begint, maar steeds heftiger wordt en waarbij de zangeres haar passie en energie op het hele podium ten toon spreidde.’Seedy Tricks’, een nummer van haar EP ‘BADA BING! BADA BOOM!’ voelde dan weer sensueel en zwoel aan en ontwikkelde zich erg mooi na een rustig begin. Een andere passie spatte van ‘Who’s Next’ dat aanvankelijk ingehouden met gesproken tekst de spanning opbouwde en daarna als een mokerslag uit de hoek kwam. Het rustigere ‘Belle’, een smeekbede en de adempauze voor het fantastisch werd met ‘Flaunt it, ‘Try It’ dat prachtig was en ‘Let it all Burn’ waarbij je stevig rockend nogmaals een knal voor je kanis kreeg, maar wat fantastische knal was het en op het podium deed Kreusch de woorden van Mohammed Ali “Float like a butterfly, sting like a bee” eer aan, want al energiek dansende met een doek als rekwisiet, die ze gebruikte om te benadrukken, soms om zich te verstoppen en soms om te dirigeren. Tot over de helft van het concert was er weinig gesproken. Een soms welhaast verlegen “Merci’ klonk verheugd na het klaterende applaus. Het was misschien wat rijkelijk laat dat de zangeres ook het gesproken woord benutte om met haar publiek in gesprek te gaan, maar toen dat eenmaal was gebeurd vertelde ze regelmatig meer. Ondertussen was er op andere manieren genoeg publiekparticipatie. Verschillende keren kwam Kreusch het podium af om haar publiek recht in de ogen te kijken en op verschillende momenten kon het publiek meeklappen in bijvoorbeeld ‘Just a Touch” dat na het mooie ‘Shangri La’ even aanvankelijk een rustpunt leek, maar al snel werd ook dit liedje opzwepend en heftig. Het hele concert barste van de emotie. Veel van de liedjes hebben te maken met een liefdesbreuk. Dat kwam in vele facetten terug. De verleidster, de vrouw die smeekt haar terug te nemen, omdat ze dan nog meer van hem zou houden,, maar ook de gekwetste en vertoornde dame, die deze shit niet pikt. Het hart van Sylvie Kreusch ligt in haar liedjes en juist dat maakte het fantastisch mooi. Ze heeft uit de donkere periode iets gehaald wat universeel is, waar iedereen zich in kan herkennen, maar ook iets wat diep persoonlijk is en waarmee ze je raakt. Een levensverhaal van een liefde gestopt in een uurtje en 12 liedjes. Het einde van de show was fenomenaal met het impressionante ‘Please to Devon”gelardeerd met hoge gillen en het intense en erg integere ‘All of Me’, waar ze het heeft over een “little heartbreak”, ja ammehoela, je proeft dat dit hard aankwam. Een nummer dat behoorlijk binnenkomt om te eindigen met ‘Wild Love’. het titel van haar tweede EP. Voor een toegift liet Sylvie Kreusch haar publiek werken, maar uiteindelijk werd ze de coulissen uitgeklapt om nogmaals je hart te breken met ‘Who Will Tell’, waarin ze zich wel wil wegcijferen om de liefde te herwinnen. Zonde dat al die andere concerten van haar zijn weggepandeminiseerd, want hier blijf je steeds nieuwe dingen in ontdekken in har liedjes en prachtige performance. Wat een sterk en stoer mens, wat een gevoelige dame, wat een prachtige artiest.
Diepe emoties en fantastische liedjes bij Sylvie Kreusch
