Foto: WN Original / Outfit Merel Bos
GRONINGEN – De Popronde komt naar het Noorden. Een act die bijna 30 keer is geboekt is DIEDE. Het gezelschap rondom Diede Claesen treedt onder andere tijdens de Popronde in Groningen Assen en Emmen aan. DIEDE brengt Badass Pop. Een stoere sound. DIEDE heeft met succes al een aantal optredens er op zitten en staat op 8 oktober bij Vrijdag in Groningen, In Assen op 15 oktober in 1809 Lodewijk Napoleon, terwijl ze haar Noordelijke deel afsluit bij Senza! in Emmen op 5 november. Tussen de Popronde bedrijven door maakt ze in uitvalsbasis Amsterdam tijd om te vertellen over DIEDE. Toch is Groningen ietsje thuiskomen, in deze provincie was haar eerste band gevestigd.”
Diede Claesen is theatermaker, levend standbeeld, grafisch vormgever en model. Zakelijk beheert ze haar eigen label Tiny Bang. Maar ze is vooral muzikant. Een bijzonder bezige bij. Het creatieve is aangeboren. Bij Claesen was niet de vraag, wat was er eerder de kip of het ei, maar wat deed ze eerder praten of zingen. “Mijn moeder zei dat ik zodra ik een beetje kon praten al begon met zingen. Mijn vader is een enorme muziekliefhebber en dus had hij thuis een enorme CD-collectie en stond er altijd wel muziek op. Van Prince tot Beck tot jazz en soul. Mijn favoriete lied toen ik klein was was ‘I Feel Good’ van James Brown. Mijn hele familie is muzikaal, mijn oma zong opera’s en al mijn nichtjes zingen… Ik was alleen best verlegen dus durfde niet zo goed luidkeels mee te schallen.”, kijkt de zangeres terug. “Ik schreef wel altijd liedjes. Vanaf dat ik zeven was probeerde ik liedjes te schrijven en was mijn droom om mee te doen met Kinderen voor Kinderen of zulk soort dingen. Heb ik overigens nooit gedaan. Ik pikte de filmcamera uit de kast van mijn ouders en ging in het trappengat staan om de liedideetjes op te nemen. Ik richtte de camera op de muur en maakte een filmpje, zodat ik het kon terug luisteren. Het trappengat had ook een mooie reverb, daar was ik al snel achter! Later begon ik in het Engels te schrijven, omdat ik super geïntrigeerd was door die taal. Ik had een penvriendin in Engeland en we schreven altijd korte verhalen naar elkaar, waardoor ik al vrij snel begon met tekstdichten in het Engels.”aldus de enthousiast vertellende Diede Claesen. “Mijn ouders vonden het leuk dat ik zong en zo met muziek bezig was, ze hebben me daarin altijd gestimuleerd. Ze zagen dat het me blij maakte dus ze stonden als een huis achter me. Ik ben in Eindhoven opgegroeid, maar mijn eerste band woonde in Groningen en wel in Winsum. High Heels & the North hadden me gevraagd nadat ik op youtube een filmpje had gezet waarin ik een liedje meezong met een karaokeband. In een band zingen voelde als een mega grote eer dus ik vond het niet erg om er vier uur voor te reizen. Ik ging om het weekend naar het noorden om daar muziek te schrijven en te repeteren. Call me crazy, maar terugkijkend was het enorm leerzaam en waren het de leukste weekenden. Dat was trouwens in Winsum, vlakbij Groningen. ik heb dus sowieso wel een speciale band met Groningen en ik zie de bandleden nog graag, het zijn vrienden voor het leven!”
Al gauw kwam ook de tweede band waarin Diede Claesen speelde in zicht. Ape not Mice is een bekendere naam. “Mark, de drummer van Ape not Mice, vond mij ook via youtube. Zij woonden in Eindhoven, dus dat was veel dichter bij. Met Ape Not Mice hadden we echt de ambitie om verder te komen en in Groningen was het vooral enorm leuk om muziek te maken, dus al snel werd het een onmogelijke combi om vol te houden en daarnaast te studeren aan het conservatorium. Ape Not Mice was de band waarmee ik die eerste stappen in het muzieklandschap kon zetten, maar het was nog een zoektocht naar mezelf als artiest. Ik vond het zo leuk om muziek te maken dat ik vooral ook wilde dat iedereen het net zo leuk vond om samen te spelen in de band als dat ik dat deed. Ondertussen schreef ik veel muziek met andere songwriters buiten de band, zoals Tienus Konijnenburg, Arrien Molema, Eelco Topper en uiteindelijk Basil Kuhne. Met Basil had ik zodanig een bizarre chemie, dat we iedere week een lied schreven en heel enthousiast er over waren. Ik ben altijd heel impulsief geweest qua muziek maken en liedjes schrijven, daarin heb ik persoonlijk ook nogal een evolutie gemaakt. Ik begon met jazz, daarna werd het jazzy pop en eigenlijk steeds meer stoerdere pop. Ik wilde die liedjes spelen omdat het precies was wat ik wilde maken en daarin vond ik dus echt wie ik ben als artiest”, benadrukt Claesen “Dat was niet wat bij Ape Not Mice per se paste, dus hebben we – in goed overleg en pijn in ons hart- besloten onze eigen wegen te gaan.”
Het was het begin van DIEDE waarin Diede Claesen en Basil Kuhne, onder andere bekend van zijn werk met Alain Clark, hun ambities en muziek konden verwezenlijken. “We zijn direct een plaat gaan opnemen. ‘THE LIGHTHOUSE’, dus. We hebben een band gezocht en binnen drie weken later stonden we onze eerste uitverkochte show in de Sugarfactory te spelen, waarna we meteen ook een boekingsbureau leerden kennen. Het leek wel een droom! Het ding is; het klopt allemaal zo. Als het allemaal vanzelf gaat rollen en het heel erg op zijn plek valt, dat geeft enorm veel positieve energie. Ik ben enorm blij met DIEDE, de liedjes en de band. Ik voel alleen maar dankbaarheid daarvoor.” DIEDE maakt pop, maar pop met een ruig randje. “De sound is badass pop. Positief maar wel met een attitude, catchy maar wel met een randje. Basil en ik hebben allebei een groot hart voor pop muziek. En ja, dan bedoel ik ook Katy Perry en Lily Allen en dat soort artiesten. Maar ik hou er van wanneer een artiest groots durft uit te pakken of iets geks of eigens doet. Daardoor zijn we ook geïnspireerd door artiesten als SIA (zij is mijn heldin!), M.I.A., Oh Land en bijvoorbeeld minder bekende dingen als de Deense Fallulah. Basil en ik schrijven voor DIEDE de meeste liedjes samen, hoe dat gaat? Eigenlijk vrij vanzelf. We spreken niet van tevoren af wat we gaan doen, maar we gaan zitten, kiezen een tempo en maken een beat. Dan verzin ik er meestal een melodielijn op, of een baslijn of het begint vanuit een gitaarriff. We laten het meestal gewoon ontstaan aan de hand van hoe we ons voelen, maar we zitten bijna altijd op een lijn, dus dat werkt perfect! Ik ben ook heel snel met teksten. Als ik een idee heb en weet waar ik heen wil dan schrijft het lied bijna zichzelf. Ik heb meestal ook wel al opzetjes van liedjes op mijn telefoon staan. Ik schrijf namelijk altijd liedjes wanneer ik auto rij. Dit klinkt gek, maar ik vind het heerlijk om de radio uit te draaien en dan melodieëen te gaan neuriën, meestal volgt er dan best snel een tekstidee en dan neem ik dat op als voicememo op mijn telefoon… Er staan geloof ik nog drie albums aan liedschetsen op!”
De Popronde geeft publiek, podia en artiesten kans om elkaar te ontdekken. Bands zin van hieruit doorgebroken naar een groot publiek. “De Popronde is echt een groot avontuur! Het is als band een geweldige kans om veel kilometers te maken en hard te groeien als band. Ze zeggen dat de popronde ‘het’ moment is om als band te weten of je wel of niet bij elkaar blijft… bij ons is het tot nu toe een en al feest! De Popronde is ook een geweldige kans om als band veel verschillende steden en publiek te bereiken. Je kan heel goed zien hoe er op je wordt gereageerd. We verwachten niets, want we weten dat je niet weet wat je kan verwachten.”
Een mooi moment ook om het nieuwe album ‘THE LIGHTHOUSE’ onder de aandacht te brengen. “THE LIGHTHOUSE is inderdaad net uit. Voor mij is het mijn meest persoonlijke en kwetsbare plaat. Het gaat voornamelijk over het gaan staan voor wie je bent en stralen in je imperfecties en authenticiteit. Dat is wat ik probeer te doen met DIEDE. Ik ben gestopt met mijn band die voelde als mijn baby omdat ik wilde kiezen voor wat ik echt wilde maken, zonder compromis en met een team dat daar volledig voor wil gaan samen met mij. Het gevoel dat dat is wat ik nu doe, heb ik zeker. Ik doe niets liever dan op het podium staan met deze mensen en de nieuwe liedjes zingen. Het doel is dat mensen dat voelen, dat ze erbij betrokken zijn en dat we eigenlijk samen muziek maken. Zonder publiek was er niks aan. Het is een heel persoonlijk project waarin ik veel gepassioneerde mensen in verschillende niches van de kunst wil verbinden, dus ik draag vaak modeontwerpen van opkomende designers. Ik werk samen met videokunstenaars die barsten van het talent en zo wil ik een soort totaalbelevenis maken die publiek verwondert en laat zien dat er nog zoveel moois gemaakt wordt als je er maar naar wil kijken.”
“Doelen hebben we wel, of eigenlijk dromen, maar ik probeer te focussen op de weg ernaar toe”, vertelt Claesen. “Een doel is ook niet alles. Als het dan niet behaald zou worden zou het mislukt zijn? Daar pas ik voor. Ik vind alles onderweg veel te leuk en wil niet teveel belang hangen aan een bepaald ding. Zolang mensen enthousiast zijn of geraakt worden is er al veel goed, vind ik. Basil en ik zijn aan het schrijven voor iets nieuws, maar wat dat precies gaat worden dat weten we nog niet exact. Ik vermoed een album, maar pin me er niet op vast! We schrijven momenteel best stoere en af en toe donkerdere nummers en er is een groter ‘urban’ sausje in te vinden, maar wel nog met de catchy pop basis die we nu in The Lighthouse ook hebben laten zien. Ik denk dat het een iets duidelijker beeld van DIEDE gaat geven. We zijn ook steviger in onze schoenen gaan staan als band, dat hoor je er vast in terug.. Ik ben benieuwd wat men er van gaat vinden! We zijn er in ieder geval al over aan het nadenken en mee bezig”, besluit Diede Claesen. Eerst wacht echter het Popronde circus met next stop: Groningen.