AMEN – Diana Jones heeft een fikse schare volgers. In De Amer in Amen moesten tot op het laatste moment stoelen worden bijgeschoven om de toevloed aan toehoorders te herbergen. Letterlijk uit alle windstreken waren ze gekomen, want naast het Drents klonken ook diverse andere talen en zelfs de voormalig PR man van Martin Luther King was deze avond , front row, aanwezig. De kracht en zwakte van Diana Jones is haar stem. Die is zeer karakteristiek. Met uit de grond getrokken dieptes en op andere momenten weer pieken is het een zangstem voor connaisseurs die de emotie er uit weten te pikken, maar even zovele mensen zal de stem van Jones totaal niet aanspreken. Zo ervoer de één het als zonder sentiment en de ander als zeer rijk aan emoties. Zo goed heb ik haar nog nooit gehoord, constateerde de ene helft van het programmeursteam van De Amer dan ook tevreden. Voeg daarbij dat Jones met haar (Appalachia) folk en Americana liedjes aan de (zeer) droeve kant van het spectrum zit en daarin heldere keuzes maakt om niet te proberen het algemeen publiek te behagen, maar eigenzinnig haar eigen weg te kiezen. Daar kan ze alleen maar voor geprezen worden. In de zaal waren de fans in een overweldigende meerderheid en dus werd er volop genoten van het concert, waar Jones direct sterk opende met ‘Drunkards Daughter’, wat vlotter was en een robuust liedje, maar de rest van de eerste set wat bleef hangen in de rustige droeve liedjes, die overigens erg mooi waren met als hoogtepunten het a capella gezongen ‘Cold Grey Ground’ en ‘Little Lamb’ dat ze opdroeg aan al de jongeren die door vuurwapen geweld waren gestorven in de Verenigde Staten. Juist op de dag dat veel tieners demonstreerden voor een verandering van de wapenwetten in de Verenigde Staten, een feit wat Jones zichtbaar niet onberoerd liet. Dat thema kwam ook in de tweede set terug met ‘If I Had A Gun’, een set waarin ook het erg mooie liefdesliedje Çracked and Broken’ indruk maakte. Op de setlist veel oud werk. Dat had een logische verklaring. Na haar vorige tour door Nederland was Jones verhuist naar Manhattan, maar had daar al snel gezondheidsproblemen gekregen, zelfs in dermate dat de arts haar vertelde haar ‘ziekte’ maar niet te googlen. Uiteindelijk bleek gelukkig dat ze niet, zoals google haar vertelde, nog maar twee jaar te leven had, maar dat er een gaslek was in haar huis. Met kracht is ze nu aan het werk en met ‘Humble’ was er het eerste nieuwe liedje en Jones beloofde plechtig met een nieuw album de volgende keer te komen. Naast de politieke statements ook veel mooie persoonlijke verhalen. Over haar adoptiebroer Jim wat resulteerde in het emotionele ‘Don’t Forget Me’, haar bewogen familiegeschiedenis en verhalen die haar raken, zoals over Henry Russell de poëtische mijnwerker die op een papieren zak in een ingestorte mijn de laatste minuten van zijn leven gebruikt om zijn vrouw Mary nog een liefdesbrief te schrijven. Zijn woorden weerklonken in De Amer in ‘Henry Russells Last Words’. Het resulteerde in een staande ovatie en een toepasselijk droef toegift na een avond vol zielenroerselen, mooie liedjes en fraaie verhalen.
Diana Jones maakt statement
