EMMEN – Respect voor Delore. De jonge Friese band was op het laatste moment ingevlogen in Emmen om in de Grote Kerk in Emmen in te vallen voor een deelnemer aan The Spy and The Butcher wiens optreden helaas moest worden geannuleerd. Delore is één van die bands die in het begeleidingstraject Hit The North komt boven drijven en zich met verve verkocht in Emmen. Het gezelschap rondom singer-songwriter en frontvrouw Liza Bloem speelt zich duidelijk in de kijker en dat is terecht. Bloem, onder andere alumni van de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden en verbonden aan het project Hilbrandt, heeft een enthousiast stel om zich heen verzameld. Chiel Schilder op gitaar en zang, op drums Daan Noordhoek en Richte Westerman op toetsen staan verder in de opstelling van de Friese formatie die vorig jaar in het oog sprong met het winnen van de Kleine Prijs van Friesland en net als de zangeres heeft ook de rest van de band de nodige ervaring opgedaan in verschillende andere bands. Uit alles bleek dat al deze blijken van talent meer dan terecht zijn, maar Delore moet zich nog wel leren beperken. Op tal van momenten was minder meer geweest. Hard gitaarspel door de zang, teveel electronica, nu en dan, daar zou echt nog eens zeer kritisch naar gekeken moeten worden en niet oohh we hebben dit ook nog; gooi er maar bij. De band begon prima. ‘Vertraging’ was erg mooi nummer dat rustig begon, maar prachtig toenam in intensiteit en kracht, maar ook toch dat net dat onaffe omdat het soms even niet paste als er weer door de zang van Bloem werd heen gespeeld, een euvel dat eigenlijk het hele optreden nu en dan de kop op stak. Het eerste hoogtepunt was het zeer prettige ‘Zweven’ dat net wat rustiger was en een nummer waarin de zang wel tot zijn recht komt. Dan blijkt Bloem een hele fijne zangeres die fier overeind blijft en als frontvrouw weet te boeien met haar verlegen expressiviteit. In dit nummer ook die fijne opbouw. De band heeft gekozen voor Nederlandstalige teksten. Dat is gedurfd, maar dat lef betaalt zich zeker uit. ‘Graag of Traag’ waarin orgelachtige klanken bepalend waren, was zo’n liedje met een intrigerende tekst en ook nu een lekker aanzwellen van de urgentie. Een stijlmiddel dat Delore nu in drie nummers achter elkaar had gebruikt en net als je dacht dat dit het stramien was, bewees de band in ‘Jij’ dat het ook anders kon. In dit nummer een mooie donkerte en een rust die het onmiddellijk afkaderde van de rest en prachtig maakte. Dat was ‘Winterkoning’ ook. Het meest robuuste nummer van de set en wederom schitterend. Stuk voor stuk prachtige muzikanten die de fijne liedjes tot leven brengen en als de balans echt wordt gevonden, dan ligt de wereld open voor Delore, althans dat deel van de wereld dat Nederlands spreekt. .Mooie nummers als weer het wat rustigere ‘Roodgloed’ met prominent drumwerk en intense synths in ‘Dat lieg ik’ waren in een mooie opbouw de aanloop voor het wederom rockende ‘Hitte’, waarmee deze invalbeurt met succes werd afgesloten. Als de balans gevonden wordt en soms even wat minder om vooral de zang die prominente plek te geven die het verdiend, dan hebben we nog jaren plezier van Delore.
Delore wordt prachtig met nog iets meer balans
