SCHIPBORG – Ergens aan het begin van zijn loopbaan stond Joe Buck in een koffiezaak in Groningen tijdens de Noorderslag dag op een koude januari middag. Solo met een gitaar viel hij op dankzij een gezellige inclussieve presentatie, een fijne stem en toegankelijke liedjes. In de jaren daarna groeide de faam van Joe Buck, overigens niet te verwisselen met de Amerikaanse artiest Joe Buck Yourself, die als Joe Buck naam maakte bij Th’ Legendary Shack Shakers en Hank Williams III, voor hij solo ging. De Nederlandse Joe Buck is iets minder ruig, dan zijn notoire Nashville verketterende Amerikaanse naamgenoot. Joe Buck is de artiestennaam van Sjoerd de Buck. De Nederlandse singer-songwriter, overigens ook met country invloeden, heeft al een aantal hits te pakken. Aanvankelijk kwam de Oostburger onder de vleugels van Inge de Lange, maar zijn echte doorbraak naar het grote publiek kwam via een TV programma, waarin zangers elkaar liedjes zingen in een intieme romantische setting. Je kunt het betreuren dat zo’n programma nodig is, maar het is van nog grotere waarde dat, links om of rechts om, artiesten als Joe Buck toch die grote doorbraak krijgen. Het was geen koude wintermiddag, maar een warme zomerse dag, die overigens de dreiging van een buitje regen in zich droeg, maar als overeenkomst was er dan wel weer prima koffie te krijgen op het veld van Festival der Aa in Schipborg Joe Buck had nu zijn volledige band bij zich en dat was een prettige toevoeging. De singer songwriter ging vlot van start met ‘Grounded’ en gooide zijn hart op tafel in de break-up song ‘You Don’t See Me’. Een prima start met fijne nummers die mooi op die lijn van betekenisvol en toegankelijk balanceerden. Deze vlotte start werd verder vorm gegeven het gloed nieuwe ‘Cautious’, een nummer dat eigenlijk nog nergens te vinden is en om deze prima song te horen moet je naar een bühne met de Zeelander erop. Eén Nederlandstalig liedje prijkt er op de setlist en dat is ‘Wat Als’ en in deze zin ook een vreemde eend in de Buck bijt, maar als liedje is deze oproep om niet te wachten om te zeggen dat je van iemand houdt prima en qua timing uitstekend als ingetogen liedje na drie uptempo nummers. Een erfenis van het TV programma was ‘Baby Get Higher’ en het VanVelzen nummer was een goede ballad in handen van Joe Buck en eigenlijk sprak het meer aan dan de originele versie. Hierna volgde het zwaartepunt van het optreden in Schipborg. De grootste hit uit het arsenaal van Joe Buck is ‘The way you take time’ en terecht, want deze energieke song, mede geschreven door zijn gitarist Simon Leferink, imponeerde, overigens net als het zeer sterke ‘I Won’t Let You Fall’. Een lied dat veel ingetogener dan weer was, maar ook dit nieuwe nummer over dat je door alle strubbelingen heen in een relatie toch van iemand kam blijven houden was fantastisch mooi. Dit supertrio werd afgerond door ‘Darker by the Day’ waarin de zanger met zijn band even een wat zwaardere toon aansloeg en deze melancholie was zeer prettig. Zaak om even bij te komen met het kalme ‘Own The Morning’, maar daarna werd met ‘Anyone’ en ‘Shadows in the Dark’ nog even lekker geknald als uitwuif nummers. Zaak voor Joe Buck, met zijn prima band, om op die lijn van inhoud en vorm te blijven balanceren en nu en dan een liedje wat meer gewicht zou zeker niet misstaan. Een gewoon degelijk, lekker optreden van een artiest die zijn publiek wil vermaken met liedjes, zijn verhalen en geniet van de ontmoeting tussen het veld en de bühne, de plek waar liedjes niet meer alleen van hem zijn, maar iedereen er zich in herkent en het wat losmaakt.
Degelijke Joe Buck vermaakt prima
