GRONINGEN – Venice, de formatie bestaande uit broers en neven Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon met drie vrienden, is al jaren een opmerkelijk fenomeen. De band scoorde in al de jaren van zijn bestaan eigenlijk nooit groot hitparade succes, maar toch vult De Oosterpoort zich nagenoeg moeiteloos als de inmiddels, zoals de heren zelf al verkondigen, niet meer zo piepjonge heren het podium betreden. De strijd is vanaf seconde één gewonnen. Het publiek neemt de nog even op gang moetende komen stemmen van de heren voor lief en zingt mee, juicht mee en klapt mee als de band het aangeeft en als bij het laatste nummer voor de pauze de band vraagt te gaan staan, staat de zaal als één man op. Venice en Groningen hebben een liefdesverhouding. Een feit dat door beide wordt onderschreven.
Venice brengt een mooie show, waarbij de routine er op een goede manier van afspat. Een mooie mix van herkenbare liedjes uit het (recente) verleden die moeiteloos worden herkend en gewaardeerd en nieuw werk, dat vooral in het begin van de show centraal staat met nummers als ‘Feel me, Feel you’, ‘Hibernate’ en het ook zelfkritische ‘Hollywoodland’ met als thema de ouder wordende (rock)ster. Ouder worden is toch een thema bij de band. Niet alle stemmen hebben evengoed de tand des tijds doorstaan, maar gelukkig op een manier die juist karakter geeft aan een stem. Ook de dood komt langs op het laatste album ‘Lucky 7’ met een eerbetoon aan een overleden Nederlandse vriend ‘I see you there’. Venice kiest tijdens deze show duidelijk niet voor het bekende en platgetreden pad, maar brengt nieuw materiaal dat zich duidelijk kan meten met het oude werk. In de harmonieen en de liedjes zit precies genoeg emotie, zodat het niet te sentimenteel wordt, maar wel het publiek erbij betrekt. De harmonieen zijn vanouds prima, iedere leadzanger weet op zijn beurt te overtuigen. De band speelt strak en met plezier. Venice kan nog jaren mee.
De Venice treint dendert door Groningen
