STEENDAM – Een kwart eeuw toert de vriendelijke Ier Daithi Rua die al lang in het Belgische woont en een beetje de Vlaamse mentaliteit ook al heeft overgenomen, als muzikant door de wereld. Een knuffel hier, een ‘Dankjewel’ daar. Op het podium staat er echter een strijdbare zanger die met zijn liedjes de wereld tracht te veranderen. Op het Podium Peter & Leni in Steendam een avond waarop mooie warme liedjes werden afgewisseld met soms verbeten protestsongs. De revolutie begint nog immer bij Daithi Rua, podium voor podium. Dat bleek direct al in het begin. Na een start met onder andere het mooie en vol met energie gezongen ‘The Harvest’, een nummer dat hij schreef met Annika Fehling en het titelnummer is van het album voo zijn 25-jarig muzkantschap, volgden met ‘Consious Men’, ‘Stop’ en ‘The Road to Liberty’ drie protest liedjes, waarvan hij de laatste schreef met Eva de Roovere. Als tegenhanger bracht Daithi Rua een aantal liedjes van het album ‘Stuff That Works’, waarop hij het werk vertolkt van door hem bewonderde vaak Amerikaanse songwriters zoals Guy Clark van wie hij de titelsong bracht en ‘She Belongs to the Rain’ van Tom Pacheco. Daarna was het weer op het pad van de protestsongs met ‘From Monkey to Man’ waarin apen bespreken dat het toch een schande is dat wordt gezegd dat mensen van apen afstammen want apen misdragen zich niet zo. ‘Commander in Chief’ over de inval in Irak, nog een lekkere vlotte cover en het sterke ‘More Than I Can Say’. Daithi Rua, de artiestennaam van David Donegan’ heeft wat te vertellen. Mooie vertellingen op het podium, zowel in zijn liedjes als er tussen door. Hij is een zanger die soms prachtig zingt, soms met verbetenheid zijn protest brengt, met steeds dat krachtige gitaarspel. Ook na de pauze bracht hij genoeg om over na te denken, waarbij hij nu de landmijnen problematiek, gedwongen uitzettingen in België voor de vooruitgang, hoe mensen in New Orleans aan hun lot werden overgelaten na de orkaan Kathrina en dakloze Ieren in Londen onder de aandacht bracht. Het was wat protestsongs betreft wat veel. De boodschap verwaterd dan. Hoewel liedjes als ‘Bleu Laces’, ‘Before We Leave’ en ‘Commander in Chief’ op zich erg sterk zijn is de veelheid aan boodschappen overweldigend. Daithi Rua als artiest verveeld geen moment. Sterke en afwisselende liedjes met nu en dan Americana invloeden, dan weer zijn Ierse roots die boven drijven en een sterke setlist opbouw. Het publiek werd constant betrokken bij het optreden met meezingers al bijvoorbeeld het prachtige ‘CauSeway’, Kings of Kilburn High Road’ of het a capella Better the Devil You Know’. Mooie covers met als hoogtepunt het John Gorka nummer ‘How Legends Are Made’ en een fijn gevoelig toegift met onder andere ‘Oyasuminasai’. Soms is minder meer. Iets minder protestliedjes brengt iets meer boodschap. Maar beslist niet minder van al die prachtige liedjes van deze Ier die zo mooi kan zingen.
De revolutie begint bij Daithi Rua
