GRONINGEN – Wat beklijft het meeste van een optreden? De show van Cécile McLorin Salvant tijdens Rockit in De Oosterpoort in Groningen was in vele opzichten memorabel. Haar prachtige zang, de fijne nummers en haar prima begeleiding, maar wat misschien wel het meest zal bijvlijven van het optreden van deze meervoudige grammy winnares in Groningen zijn haar pretoogjes. Met haar bandleden had ze zichtbaar plezier, daagden elkaar uit en boden ruimte voor een ieder om ook zijn of haar moment in de schijnwerpers te hebben. Cécile McLorin Salvant is een Amerikaanse jazz zangeres met Haïtiaanse en Franse wortels. In 2010 kwam ze binnen met een paukenslag in de muziek wereld. Ze won de Thelonious Monk International Jazz Competition en bracht haar eerste album ‘Cécile’ welk uitstekend werd ontvangen. Haar ster rees nog meer met haar album ‘Womanchild’, welke werd genomineerd voor een Grammy in 2014. Deze nominatie kon ze nog niet verzilveren, maar met dat lukte wel met ‘For One Love’ uit 2016 en ‘Dreams and Daggers’ dat verscheen in 2018. Naast deze twee Grammy’s prijkt op haar schoorsteenmantel ook een Edison voor haar laatste album ‘Ghost Song’ dat in 2022 op de markt kwam. Ondanks dat het wellicht de grootste naam was op Rockit was het concert van Cécile McLorin Salvant niet op het grootste podium geprogrammeerd, maar in de kleine zaal. Het resulteerde in een afgeladen ruimte, maar bevorderde ook de intimiteit van het gebeuren. De zangeres met haar band met onder meer de meesterlijke Sullivan Fortner op de vleugel, Savannah Harris op drums, Weedie Braimah op djembe, congas en aanverwante percussie en de onverstoorbare Yasushi Nakamura op bas vingen prachtig aan met ‘Until’ een nummer geschreven door Sting. Een sterke ballad met direct een hoofdrol voor Fortner en die heerlijke stem van de artieste. Het ging rustig verder met ‘I Lost My Mind’ en na een fraai basintro van Nakamura ‘La route enchantée’. Op het podium een mooie relaxte sfeer, waarmee je in een soort tijdloos universum terecht kwam. Het ene moment zou Billie Holliday zo maar een etablissement verder op kunnen staan te zingen, op een ander moment was het eigentijds en helemaal nu, zonder dat daar ergers een cesuur tussen zat. Moeiteloos en met plezier werd het aan elkaar gebonden ook via korte en puntige aankondigingen. Dat vergt sterke muzikanten met de nodige lenigheid, zoals het prachtige pianospel van Sullivan Furtner of het intelligente basspel van Yasushi Nakamura, terwijl Savannah Harris op haar drums fijn als motor fungeerde en Weedie Braimah regelmatig sterk uit de hoek kwam. Ieder kreeg zijn plek en aandacht, maar wat het meest imponeerde was die geweldige stem van Cécile McLorin Salvant met een mooie warmte in bijvoorbeeld het fraaie ‘Fog’ en een groot bereik. Een stem waarmee ze je weet te raken en dat combineert met een verwelkomende persoonlijkheid op de bühne. Soms trekt ze zich even terug bij de vleugel met haar drankje om ruimte te geven aan haar bandleden, dan engageert ze weer het publiek. Savannah Harris kondigde met een fijn intro op haar drums ‘Fenestra’ aan met een mooi fluitje van Fortner in een soort duet met de zang en een prachtig hoogtepunt in ‘Pirate Jenny’ een wraakfantasie die in de zang tot leven komt. Er zijn van die artiesten waarvan je aan de hoeveelheid artiesten die hen coveren kunt invloedrijk ze zijn. Rhiannon Giddens is, terecht, hier één van en van haar bracht de artieste het mooie ‘Build A House’. Een heerlijk intiem feestje eindigde met ‘John Henry’, een hoogtepunt op Rockit deze fantastische stem en die pretoogjes die toonden hoeveel plezier het gezelschap op het podium er in had om dat publiek te vermaken en me te nemen in hun nummers.
De pretoogjes van Cécile McLorin Salvant schitteren op Rockit
