DRACHTEN – De cinematische pop van Morpheus, zou die opgewassen zijn tegen de zon, een vrolijk festival en uitbundige kleuren. Het zijn immers liedjes die enige drama niet vreemd zijn over verlies, de dood, gemis. Liedjes die misschien wel in een intieme donkere ruimte vol stemmige mensen die zorgvuldig contempleren over wat ze net gehoord hadden en het bestaan in het algemeen het best tot hun recht komen. Het antwoord op die vraag werd gegeven door twee piepjongedames. Tijdens het concert van Martijn Verhagen onder begeleiding van pianist Polle van Genechten zaten ze, een matchende roze shirt met panterprint aan, voor het podium ingespannen te luisteren naar die prachtige zang en weemoedige liederen. “Kom maar dichterbij, ik bijt niet”, riep de zanger op en prompt schoven beide jongedames nog een paar meter dichterbij. Ja, ook in de omstandigheden van Simmerdeis in Drachten met zijn theater, muziek en vertier wist Morpheus meer dan te overtuigen. De natuur hielp hem wel een handje, het was dat magische moment dat de zon ondergaat en een zacht strijklicht de hele setting een mooie gloed gaf. De rode kaart voor spelbederf ging naar mama, die haalde beide meisjes uit hun trance, waarschijnlijk met de belofte van een ijsje verderop.
Moeders spelen toch een belangrijke rol in de concerten van Morpheus. Het onverwacht in haar slaap overlijden van de moeder van Martijn Verhagen gaf hem het zetje dat hij nodig had om zijn muzikale dromen te volgen en was de voornaamste inspiratie voor de debuut-EP ‘Morphosis’. Met enige hulp van Thomas Azier werden daarvoor een aantal prachtige songs over verlies en melancholie opgenomen. Het leverde Morpheus een flink aantal voorprogramma plaatsen op en toenemende aantallen fans. Hij stond voor een fenomenaal concert op Grasnapolsky en mocht daar een jaar laar later terug keren. Begin dit jaar presenteerde de zanger zich tijdens Eurosonic / Noorderslag en was hij gast bij een optreden van Wende op het festival Terug Naar Het Begin in Noord-Groningen. Hij heeft net een nieuwe EP uit gebracht geproduceerd door Thomas Azier. Op deze EP ‘The Ascent’ experimenteert hij met klassieke en orkestrale elementen samen met hedendaagse producties zoals digitale beats.
Op het podium van Simmerdeis geen orkesten en weinig wat wees op duistere synthpop. Morpheus bracht nummers van de eerste EP, maar vooral van de nieuwe EP akoestisch en dat was een goede keuze. Het was, zoals de liedjes ooit geschreven waren. Piano en zang, meer niet en meer is er ook niet nodig. Het is goed dat Morpheus op zoek gaat naar andere geluiden, experimenteert, maar zolang hij met alleen Polle van Genechten aan zijn zijde op een podium kan staan, weet je dat je een fantastisch concert hebt. De zon piepte nog mee met ‘Nature Boy’, waarbij de referb op de stem nog ietsje te was en de moog van Van Genegten donkere tonen voortbracht, maar bij ‘Morphosis’ was het prachtig ingeregeld door de techniek, die, dat mag gezegd, op beide muziekpodia de topvorm had meegenomen. Een prachtig nummer, net iets meer uptempo dan de opening en Polle de Pianist was uitstekend in de piano begeleiding. Regelmatig nam Morpheus de tijd om, kort en puntig, een liedje toe te lichten, zoals ‘Our Kingdom’ dat een ode aan de liefde was, maar wat donkerder aanvoelde en ‘Gold’, waarbij goud staat voor de trofeeën, die herinneringen eigenlijk zijn, die je verzamelt en nog eens kan bekijken als die persoon er niet meer is. Een prachtig indringend nummer, in het gouden licht, dat over het festival terrein streek, met ook een mooie tweede stem van Van Genegten. De stem van Verhagen is fenomenaal. Emotioneel, melancholisch weet hij je te betoveren met zijn klanken. Dat kwam in ‘Pearl’ erg mooi naar oren. Een kalm verhalende song, bood alle tijd voor deze vokale diepgang. Een cover van Kate Bush, ‘Running up that Hill’ staat al een poosje op zijn setlist. Een bekend nummer dat mensen op een goede manier betrekt bij zijn eigen werk en dat hij in de loop der tijd steeds meer een eigen invulling is gaan geven. Was het bijvoorbeeld op Grasnapolsky vorig jaar nog dicht bij het origineel, nu had het meer Morpheus flavour. Prachtig waren songs als ‘Ride or Die’ en ‘Burning in Paris’. In de introductie van dat laatste nummer vertelt hij vaak over zijn moeder. Het nummer gaat erover dat zijn ouders zich steeds voornamen om samen naar Parijs te gaan. Het kwam er nooit meer van. Nu bracht hij met een introductie zonder zijn moeder te noemen, om het niet zwaar te maken op een feestelijk festival, maar wel met oproep om dat zaken niet uit te stellen. Na het stevige ‘Ascend to Heaven’ gaf Morpheus het een hoopvol einde met het fantastisch mooie ‘The Sunrise’. Je weet dat het indruk heeft gemaakt als mensen voor het podium zich opstellen om de artiest te bedanken en hun eigen verhalen met hem te delen.