GRONINGEN – Vanwege haar voorliefde, onder andere, van droeve liedjes noemen ze Eilen Jewell de koningin van de mineur. Eilen Jewell was in 2017 op Take Root moeiteloos in staat om Jason Isbell partij te geven en een volgepakte zaal te trekken in De Oosterpoort in Groningen met een prachtig optreden. Alle reden dus om deze Americana ster uit Idaho in de Verenigde Staten terug te vragen nu haar nieuwe album ‘Gypsy’ uit is. Op het programma van Jewell deze keer niet alleen een dwarsdoorsnede van haar loopbaan, maar ook een staalkaart van de Americana met traditionele country, aloude blues, maar ook veel hedendaags indie folk werk en country rock. Het concert was een beetje als een diesel. Het ging ingetogen van start met het titelnummer van het nieuwe album ‘Gipsy’, dat werd stevig gevolgd door het bluesy ‘Hard Times’, maar het eveneens nieuwe ‘Crawl’ was minder overtuigend en Jewell leek even zoekende naar haar stem die in het begin van het concert op momenten werd weggeblazen door de band, helemaal als Jerry Miller op gitaar en Jason Beek op drums aanzetten. De band had daarnaast in Matthew Murphy een uitstekende bassist. Gelukkig kwam de diesel snel op gang en met prachtige songs als het melancholische ‘Miles to Go’ en de Eric Andersen cover ‘Dusty Box Car Wall’ werd een mooie aanloop genomen naar het fenomenale ‘Rain Roll In’, ook zo’n liedje met een heerlijke droefheid. Eilen Jewell verklaarde dat ze vrolijk werd van “sad songs” en dat deelde ze met het publiek, want van dergelijke mooie liedjes, moet je wel blij worden. Ter compensatie en mooi getimed de vlotte honky tonk ‘Heartache Boulevard’ om de stemming weer even te klaren. Eilen Jewell was met haar band inmiddels duidelijk helemaal senang in De Oosterpoort en vertelde graag en vlot over haar liedjes, soms gelardeerd met humor, andere keren ook heel direct en duidelijk, waarbij nog een punt is dat ze de laatste woorden wel wil afraffelen om het liedje te beginnen of dat de band al net inzet. Over haar voorliefde voor Loretta Lynn vertelde als inleiding voor de cover ‘Deep as Your Pocket’, over haar samenwerking met de traditionele countryman Pinto Bennett voor de echte country song ‘You Cared Enough To Lie’, maar ook ging ze vaak dieper in op de betekenis van liedjes en gaf daarmee ook het concert meer diepgang. Soms werd ze verrast door haar band bijvoorbeeld bij de introductie van Jerry Miller, die net zelf ook een album uit heeft en de band spontaan wat ‘Miller Time’ nam en even later was een wat langdurige pauze voor het stemmen reden om spontaan het instrumentele ‘Caravan’ te spelen. De hoofdmoot bleven de prachtige eigen nummers vaak van ‘Gipsy’, maar ook mooie oudere nummers als ‘High Shelf Booze’, het rustige ‘Santa Fé’ en het tot de hoogtepunten te rekenen ‘I Remember You’. De mooie stem van Jewel heeft een zekere scherpte die door teveel romantiek of zelfbeklag heen snijdt en het fris houdt. Een stem die steeds beter op toeren kwam. Heel erg mooi was ‘Witness’, ook zo’n rustig nummer, waarna het bluestijd was met Big Maybelle’s ‘Don’t Leave Poor Me’, van Howlin’ Wolf ‘You’ll Be Mine’ en het vooral van Bessie Smith bekende ‘Down Hearted Blues’, van Alberta Hunter en Lovie Austin. Inmiddels was met ver over de twintig liedjes de kwantiteit ook ruimschoots gehaald en de kwaliteit werd benadrukt via het oudere ‘Back to Dallas’ en het terechte pleidooi voor gelijkheid tussen man en vrouw in ’79 cents’. Alle reden voor een staande en overdonderende ovatie die Eilen Jewell solo terug bracht op podium van De Oosterpoort. Zoveel plezier, dat wilde ze niet delen met de band voor ze simpel maar erg prachtig afsloot met toegift ‘Who Else But You’.
De koningin van de mineur Eilen Jewell floreert in De Oosterpoort
