SCHEEMDA – De volgers van de Amerikaanse talkshow host Oprah Winfrey zal het vast bekend voorkomen. Een welhaast vast onderdeel van haar show was het weggeven van spullen. “Voor jou een auto, voor jou een auto, voor iedereen een auto!” Oprah moet wel een bron van inspiratie geweest zijn voor de mannen van Indigo Pastel. Het waren weliswaar geen auto’s die ze weggaven tijdens hun show op Grasnapolsky in De Toekomst in Scheemda, maar de CD’s en T-shirts werden gul uitgedeeld aan iedereen die voor het podium verscheen en nog voordat de band had afgebroken na hun optreden, verschenen de eerste lachende gezichten alweer met mensen die trots hun Indigo Pastel shirt toonden aan de band leden en als dank de duim omhoog deden.
Indigo Pastel is de band die ooit aan de boorden van de Westerschelde werd opgericht door jeugdvrienden Tim Roos en Sander Coers uit Zeeuws-Vlaanderen. Roos is de tekstdichter en zanger, terwijl Coers de gitaar ter hand neemt. Op Grasnapolsky werd het duo aangevuld met Job Roodhuizen op toetsen, Lucas Thijs op bas en Branko Valchev, ook drummer bij L’orne, die zijn debuut maakte als drummer van de band. Een Zeeuws – Rotterdamse formatie, die al zich presenteerde tijdens de Popronde en de de finale van de SENA Grote Prijs van Rotterdam bereikte en daarnaast al op fraaie podia stond. Hoogtepunt in het bestaan van de band is het uitbrengen van de EP ‘Westerschelde’ in de zomer van 2023, waarop hun downbeat dreampop en lo-fi folk afgewisseld met gepeperde synth pop is vast gelegd voor de eeuwigheid.
Op Grasnapolsky stond een goed gevulde zaal te wachten op de band die hen trakteerde op rauwe gevoeligheid. Roos vroeg zijn publiek om het eerste nummer ‘The Key’ vooral te luisteren. Het nummer is de recapitulatie van een emotioneel zware tijd, en die emotie wist Indigo Pastel goed te vangen. Hoe cru en hard die tijden in het leven zijn, als het gewoon verdomd moeilijk is, maar ook hoe je het kunt omvormen tot iets waardevols en moois. Een impressionant begin van deze Zeeuwen. Fijn was ook ‘Trips’. Luisteren was nu meer facultatief, maar toch aan te raden, want het tempo werd opgepikt en mooi de spanning in deze song opgebouwd. Dit was een mooie aanloop naar het stevigere ‘Cats’. Indigo Pastel was gewoon een lekkere band. Niet alles liep perfect, maar het was oprecht en de band deed zijn uiterste best om het publiek een mooi uurtje te bezorgen. Roos had fijne en aankondigingen, vaak intieme ontboezemingen van deze Zeeuws-Vlaming en dat maakte niet alleen dat je als publiek je soepeler kon inleven in de nummers, maar ook dat het uiterst geloofwaardig was. Mooi was keuze van de cover ‘Eisbär’ van Grauzone, welke wat power toevoegde, wat weer fraai kaderde met ‘Faith’ dat rustiger was en een mooie meezinger. In dit nummer een huzarenstukje van Sander Coers die naast een prima gitarist ook een begenadigd fluiter was. ‘Cadzand-Bad’ begon prachtig en dromerig, maar werd steeds schrijnender en steviger. Tijdens DOW regende het T-shirts nadat eerder al CD’s waren uitgereikt en daarvoor terug vroeg de band in ‘Doberman’ wel weer publieksparticipatie in de vorm van meeblaffen in dit humorvolle, maar catchy nummer. Begon Indigo Pastel met een hoogtepunt, het eindigde er ook mee. ’31-12-2016′ was prachtig. Het gaat over een einde van een periode met veel problemen voor Tim Roos. De datum waarop hij besluit zijn leven een andere richting te geven, omdat hij beseft op de verkeerde weg te zijn. Een schitterende song die rustig en zeer intens opende, fraai de spanning weet op te bouwen en steeds heftiger die emotie weet te pakken. Indigo Pastel mag nog wat scherpere keuzen maken, wat consistenter zijn, maar wat kunnen ze prachtige liedjes schrijven.