STEENDAM – Halverwege het concert buigt programeur, hoofdtechniek en spreekstalmeester van de Magical Dustmen tent Ton de Jong zich voorover. “Dit is voor mij de beste band ter wereld” fluistert deze magische stofman een toehoorder in zijn oor. Het is natuurlijk een wel erg boute uitspraak en het verwachtingspatroon waarmee de Amsterdamse formatie hier op het Art Carnivale dus opgelegd krijgt is torenhoog. De uitspraak van De Jong wordt dan ook even met respect ter zijde gelegd, maar ook het kritisch luisterende oor moet bevestigen dat Point Quiet ondanks moeizame heenreis en dat er geen bier maar water op het podium staat uitstekend in vorm is. In de opening ‘Ways and Needs of a Night Horse’ blijkt de band een prachtige opening te hebben en hiermee de aanzet te geven tot de woorden van de Magical Dustmen Tent uitbater. De muziek van deze ‘Country Noir’ is rustig en duister. Ongehaast trekken ze de toeschouwer mee in de melancholie. Ongehaast maar onontkoombaar. Na de rustige opening is ‘Until We Fall’ nog rustiger. Eerste nummer dat er echt boven uitstijgt is ‘Run All You Want’, waarin de viool van Simone Maniputty en de mandoline van Jan Van Bijnen een hoofdrol op eisen. Op het podium louter prettige instrumenten. Mandoline, viool, resonatorgitaar, staande bas, trompet, gitaar en washboard het komt al naar gelang de het volgende nummer op de set list allemaal langs. Zanger is de van oorsprong uit Frankrijk afkomstige Pascal Hallibert. Zijn stem past bij het genre. Zijn stembanden zijn opgegraven uit de kelder van een oud Frans kasteel waar ze als een goede wijn eeuwen hebben liggen rijpen en klinken van nature duister en met een minachting voor de moderne haast. Een belegen stem. Een prima zanger. Nadeel is wel dat Hallibert slecht Nederlands spreekt en zijn Engels iets beter is, maar ook niet geweldig. De aankondigingen vallen vaak in het water, helemaal omdat ze naar het einde wat worden afgeraffeld. Hé, Hallibert stembanden kennen sprekende wel een tijds- en haast besef. Met vier Nederlanders op het podium en een Nederlands publiek zou deze taak toch anders moeten worden verdeeld. ‘Alma’ is erg mooi even als ‘Trembling Stars’ en ‘Into the Night’. ‘Walk On’ is dan vlotter en ‘Walking in the Wild’ even een lekkere frisse bries. Van Bijnen en Maniputty nemen de leadzang over voor dit nummer en zoals in de keuken elk gerecht een ‘frisje’ moet of een ‘zuurtje’ om de andere smaken beter te laten uitkomen werkt dit nummer net zo en zouden eigenlijk dit duo nog wel een nummer mogen zingen om niet alleen de stem van Halliburton nog beter uit te laten komen, maar ook om de nummers nog beter te kaderen. De Franse zanger schittert dan ook weer in ‘Red Eye Night’ en ‘The Man I Once Was’. Dan is het afgelopen, maar tegen tijdsschema’s en festivalproticol in stuurt De Jong ze terug het podium op voor toegift ‘The Long Goodbye’. Je hebt tenslotte niet elke dag “de beste band ter wereld” op je podium.
“De beste band ter wereld” Point Quiet betoverde Magical Dustmen tent
