GRONINGEN – Het was een avond vol zombies, ratelende botten en wil je wat gedaan hebben, dan kun je Jo Carley even aanspreken, maar deze voodoopriesteres vraagt wel een hoge prijs. Jo Carley & The Old Dry Skulls stonden op uitnodiging van Noise of the North in O’Ceallaighs in Groningen met hun combinatie van jaren 30 voodooklanken zoals die doorklonken in blues en ska, wat ze combineerden met Americana en Vaudeville, voor het eerst in Groningen tijdens een Europese toer ter promotie van hun laatste album ‘Shake Them Rattlin’ Bones’. Met zo’n thema dreigt het altijd een beetje een act te worden, maar die valkuil wist de band te voorkomen. Het werd een heerlijke bezwerende show waar lustig met magische liedjes werd gestrooid. De band is geformeerd rondom zangeres Jo Carley met Tim Carley op gitaar en kick drum en James Le Huray op staande bas en banjo. Het optreden kreeg een sterk begin met ‘Preacher’, een lekker stevige opening, waarbij de bas en gitaar het intro verzorgden en Jo Carley op deze basis kon uitblinken met haar mandoline en zang. In de bio vooraf beloofd deze Britse band uit Londen je mee te nemen in de wereld van het subversieve, het ongewone en het donkere. Een wereld die misschien ver van ons afstaat in Nederland, maar die in grote delen van de wereld zeker nog bestaat. In een liedje als ‘I Believe, I Don’t Believe’ komt dat tot uiting als het gaat om het oproepen van zombies. In ‘Rag and Bones’, met een rustig gitaar intro van Tim Carley gaat het over voodoo. Jo en Tim Carley waren beide actief in de punk en metal scene van Londen toen ze elkaar tegen het lijf liepen. Niet alleen muzikale vonken sloegen over. Jo Carley raakte daarna in de ban van roots en bluegrass muziek en met haar inmiddels echtgenoot vonden ze in deze opzet de perfecte combinatie om hun punk verleden te combineren met de roots en ska. Het is muziek met een glimlach, maar ook zeker met een serieuze ondertoon. Na hun uitstekend ontvangen debuut album tourt het trio door Europa, maar voor het eerst en hopelijk zeker niet voor het laatst is het trio nu in Groningen terecht gekomen, maar gedurende eerdere tournees deden ze al Nederland aan. Jo Carley blijkt een verrassende zangeres die net een tikje meer overtuigd in de snelle nummers dan in het wat tragere werk, maar in haar stem net dat snijdende kantje heeft, wat het gevaarlijk en angstaanjagend maakt, maar ook de gevoeligheid en de kracht blijft gewaarborgd. De aankondigingen van de liedjes zijn ingenieus. De band zet in en als een soort spoken word vertelt Jo Carley wat over de song, voor het tempo wordt opgevoerd. Daarbij speelt ze diverse instrumenten, zoals mandoline, viool en washboard en voor ‘The Jungle’ sambaballen. Juist dit nummer is het enige dat wat minder kan bekoren. Die indruk wordt onmiddellijk te niet gedaan met het gevoelige en bezwerende ‘He’s Dead but He won’t Lay Down’ wat prachtig is en de uitnodiging om de voodoopriesteres om hulp te vragen in ‘Want Things Done’. Dat is ook het eerste nummer waarbij Jo Carley het washboard bespeeld en in de tweede helft van het concert speelt dit toch een hoofdrol, waarbij opgemerkt dat het jammer is dat de viool zo weinig aanbod komt. ‘Get Down Low’ is met ‘Dead Man Walking’ onlangs ook met clipje op Youtube verschenen. Het zijn liedjes die een heerlijke retro feel hebben, de spanning erin houden, maar ook nu en dan een flinke lach op gelaat toveren. Prachtig zijn ‘Shake Them Rattlin’ Bones’ en na het creepy ‘Wolves’ met sterk banjo spel van James Le Huray het oudere succesnummer ‘Dance ‘Til You’re Dead’. Dat gebeurde gelukkig niet, maar een bijzonder goed, sfeervol en fijn optreden van Jo Carley & The Old Dry Skulls leverde een juichende ovatie op en de hoop dat deze band toch gauw weer Noord-Nederland aandoet.
Dansen met zombies bij Jo Carley & The Old Dry Skulls
