GRONINGEN – De dame die enthousiast de tweeënhalf uur die Daniel Norgren met zijn band op het podium stond op de eerste rij had staan mee dansen, mee zingen, mee huilen en mee liefhebben stelde naar afloop de juiste vragen. Ze keerde zich naar haar onbekende buurman en vroeg: “Wat doet dit met jou? Wat doet dit met mij? Waarom heb ik hier zo’n heerlijke trip, terwijl ik thuis die ervaring niet heb, dat wil ik weten!” Dat is natuurlijk de gouden vraag, hoe kun je als artiest zo je publiek bereiken dat je ze meevoert op die reis. Iedereen heeft daar natuurlijk een heel individueel antwoord op, maar het gaf wel aan hoe Norgren er in slaagde om zijn publiek te raken, zijn wereld in te slepen en uiteindelijk essentiële vragen aan zichzelf en aan anderen deed stellen. Uit onverwachte hoek kwam Norgren met zijn band op. De reden was dat hij eerst achter de piano ging zitten en solo ‘The Day That’s Just Begun’ inzette. Heel subtiel, heel gevoelig viel zijn band bij in onmiddellijk een fantastisch nummer. Het is één van de nummer van zijn laatste album ‘Wooh Dang’ en zo beloofde hij tijdens zijn welkomstwoord dat er zeker ook meer nieuw materiaal langskwam, maar ook het oudere werk niet zou worden vergeten, net zoals hij Groningen niet was vergeten en nog precies wist in welk lokaal hij als opkomende artiest een decennium daarvoor zijn eerste Groninger optreden had. Een reis die hem inmiddels naar Spot/De Oosterpoort had gevoerd. Na het begin op de piano bleef hij maar even zitten voor het oudere ‘I’m a Welder’ dat wat meer uptempo was en ‘As Long as We Last’ dat weer meer de rust zocht. Uiteindelijk bleef Norgren een liedjes of vijf aan de piano, wat als nadeel had, dat een deel van het publiek lange tijd alleen zijn kenmerkende petje nu en dan boven de piano uit zag komen. Met ‘Helping Hands’ had hij tevens de beste bedoelingen, maar het minst overtuigende liedje in dit stuk, met een tekst vol platitudes over het helpen van kinderen. ‘Why May I Not Go Out And Climb The Trees?’ deed hem voor op het podium met gitaar belanden voor een heerlijk rockende uitvoering. Vaak, ook bijvoorbeeld op Noorderzon een aantal jaar geleden, staat Norgren op het podium als trio, maar dat is met een drummer aangevuld voor deze tour. Vaste gezichten Anders Grahn op bas en Andreas Filipsson of gitaar en orgel zijn gebleven. Erik Berntsson heeft nu plaats genomen achter de drums. De nadruk is ook iets meer op de rock komen te liggen met bijvoorbeeld geen contrabas, maar een basgitaar. Ondertussen bleef Norgren strooien met prachtige hoogtepunten, zoals ‘Everything You Know Melts Away Like Snow’ en even later ‘Moonshine’s Got Me’. Er werd gespeeld met een enorme bezieling. Op kleine momentjes keerde het even te veel in zichzelf, als de hele band met de rug naar het publiek stond maar dat waren fragmenten. De Zweed toonde zich spiritueel die oude Zuidelijke Amerikaanse folkrocker in een heerlijk nummer als ‘People are Good’, maar ook met de donkerte van Zweedse bossen en de ijlheid van de Noordelijke winden. Een meesterlijke en gedreven gitarist, een reus met een vriendelijke uitstraling en zijn opmerkelijke en kenmerkende zang, versterkt door de neiging om omhoog te zingen. Op verzoek speelde hij ‘Whatever Turns You On’ wat een prachtige aanvulling was van de overigens niet bestaande setlist. Voor de Zweed ligt een papier met mogelijkheden waar hij uit put en waar de band feilloos op inspeelt. Soms was er een wat langere introductie. Een nummer werd aangekondigd als lang en het ideale moment om het toilet van De Oosterpoort te gaan bewonderen en toch niks te missen, maar regelmatig werd ook na het applaus het volgende nummer ingezet. Heerlijk was tegen het einde ‘Stuck in the Heart’ waarna stevig werd afgesloten met het rockende ‘So Glad’. Een heerlijk concert dat niet alleen een enorme kwaliteit bood met de prachtige die bewogen Americana liedjes met Zweedse inslag. Fantastische intense muziek, gebracht door vaklieden. Het publiek had er dik over de twee uur, waarin praters onverbiddelijk werden stil gesist, volle concentratie nog niet genoeg van. Een mooi toegift met eerst Daniel Norgren solo aan de piano, voor ‘Like There Was A Door’, heerlijk klein en intens om daarna het publiek definitief uit te zwaaien met met een stevige afsluiting. Een concert dat je doet nadenken, een concert dat je aan je buurman doet vragen: Wat heeft dit nou met jou gedaan? Wat deed het met mij, waarom raakte me dit zo diep.
Daniel Norgren raakt je
