GRONINGEN – Daan Kleijn is Groningen ontgroeit. Even een blik in zijn agenda leert dat de jazz-gitarist zijn meeste tijd doorbrengt op een podium in China of in een Amerikaanse jazzclub. De Groninger gitarist is één van die voor het grote publiek haast onzichtbare maar succesvolle exportsuccessen. Inmiddels woont hij in New York City. Noorderzon bracht Kleijn met zijn Nederlandse trio, verder bestaande uit Joost van Schaik op drums en Tobias Nijboer op bas, voor even terug in Groningen als onderdeel van kort bezoek aan thuis en ook in Nederland een paar optredens spelen. Het was niet moeilijk te ontdekken waarom Daan Kleijn internationaal zo’n succes is. Een gitarist met subtiliteit en muzikaliteit tot op de millimeter. Op het podium van Noorderzon bracht hij met zijn trio een mix van eigen werk, jazzstandards en wat zomerse warmte met Braziliaanse nummers. Het begin was net zo subtiel als het spel van Kleijn. Zonder aankondiging, begroeting of ander teken zat de band ineens midden in zijn eigen compositie ‘Bird Song’. Dat was jammer, want een deel van het publiek had nauwelijks door dat er al begonnen was. In dit rustige nummer contrasteerde de harde drums van Joost van Schaik sterk met de invullingen van Kleijn die lekker door dit mooie nummer twinkelden. Prettig bij dit trio is dat het de ego’s aan de kant heeft gezet. Het gaat om het samenspel en de solo’s zijn rustig en niet in het teken van de muzikant, maar duidelijk ter versterking van het nummer. Drie fijne muzikanten, waarbij de drums wat aan de dominante kant bleven, wat een technische afstelling was. Met de fijne jazz standard ‘Ev’rything I Love’ uit de fabuleuze kookpot van Cole Porter die het schreef voor show ‘Let’s Face It’ in 1941 vlak voor de Verenigde Staten via Pearl Harbour de oorlog werd ingetrokken. Het nummer was de doorbraak van Danny Kaye die het zong met Mary Jane Walsh als eerste van een enorme lijst van uitvoerders, waar de instrumentale versie van Kleijn cum suis met ere mag worden vermeld. Een rustige gitaar opening was de opmaat naar een zich aanvankelijk zeer netjes en zorgvuldig ontwikkelend nummer, dat omsloeg en vlotter en net was meer swung kreeg in de tweede helft. Vorig jaar presenteerde Kleijn zijn tweede album alweer, waarop diverse nummers die ook dit optreden langskwamen, waaronder het volgende op de setlist. De bas van Tobias Nijboer kreeg in dit nummer de hoofdrol toebedeeld en in zijn fijne rustige aankondigingen wees Kleijn er terecht het publiek op dat het de moeite loonde om in het Braziliaans getinte ‘Estrada Branca’ loonde om juist daar aandacht aan te besteden. Frederick Loewe en Alan Jay Lerner schreven voor ‘My Far Lady’ het lied ‘On The Street Where You Live’ waar het werd gezongen door John Michael King. De meest bekende versie van het nummer is van Vic Damone. Voor de King rol had Kleijn de Nederlandse zangeres Roos Plaatsman, artiestennaam Rose Ellis, gecast. Net als Kleijn afkomstig uit Groningen, maar wonende en werkende vanuit New York. Dit nummer kende een valse start met een niet werkende microfoon, waarna de snel schakelende Ellis verder ging op de niet op haar afgestelde spreek microfoon van Kleijn. Dit vlotte nummer kwam dit helaas niet meer te boven en verdient een volgende keer een perfecte techniek, nu bleef het rommelig. Hierna ging Kleijn terug naar Porter voor ‘So In Love’, een heerlijk nummer waarin zijn gitaar spel prachtig tot zijn recht kwam. Zo nam hij zijn publiek verder mee naar het einde van het optreden. Een heerlijk weerzien met deze Groninger uit New York City die zo kan toveren met zijn subtiele gitaarspel. Vorig jaar presenteerde hij zijn tweede album alweer, waarop diverse nummers die ook dit optreden langskwamen.
Daan Kleijn tovert met subtiele gitaar
