GRONINGEN – Het zijn vaak de onbezongen helden van een festival als Take Root en vele andere festivals. De geluidsmensen, de lui die na ieder optreden het toneel oprennen, want over een half uur moet daar een andere band staan met een eigen drumstel, totaal nieuwe opstelling en heel andere wensen. Eigenlijk gaat dat altijd goed en heeft Take Root superbe geluid. Complimenten, maar het is niet de 100 keer die goed gaan, maar die ene keer dat er net even iets niet klopt, wat je bijblijft. Ook dan wordt het vaak snel verholpen, maar een heel zeldzame keer lukt ook dat niet. Dat lot trof de Cowboy Junkies op Take Root in Groningen, waar van het eerste moment het niet goed zat en eigenlijk ook niet meer helemaal goed kwam. Dat was uiteraard voor iedereen, vooral de band, maar ook zeker voor het publiek en het Take Root personeel, uitermate jammer. Gelukkig hoeven de Cowboy Junkies niets meer te bewijzen en tussen de technische obstakels door kon regelmatig toch nog even de pracht van hun werk worden beluisterd. Bijna veertig jaar ervaring komt dan om de hoek kijken, nu en dan was er wat hoofdschudden en irritatie, maar over het algemeen werd professioneel het hoofd koel gehouden en het beste van de situatie gemaakt. Soms is het, zoals het is. Cowboy Junkies heeft 1985 als oprichtingsdatum in de boeklen staan. De Canadezen functioneren al die jaren in dezelfde line-up. Alan Anton en Michael Timmins waren al sinds hun prille jeugd vrienden en speelden in verschillende bands samen. Na verschillende avonturen vonden beide zich terug in Toronto, de broer van Michael Timmins, Peter Timmins kwam drummen en de sound die nu ontstond vroeg om een vrouwelijke stem en dus werd zus Margo Timmins overgehaald. In de veertig jaar daarna is de groep geweldig invloedrijk geweest na echt door te zijn gebroken met het tweede studio album, ‘The Trinity Session’ in 1988 en bracht in 2020 studioalbum 18 uit met ‘Ghost’ en vlak voor Take Root het cover album, ‘Songs of the Recollection’ en was de band in aanloop naar studioalbum 20 ‘Such Ferocious Beauty’, dat in 2023 op de agenda staat. Op Take Root lag aanvankelijk de nadruk op het recent uitgekomen covers album met een wat verstoorde versie, door de technische issues, van het David Bowie nummer ‘Five Years’ dat rustig en ingehouden was, voor er meer dramatiek in de show kwam ‘Sweet Jane’ van ‘The Velvet Underground en robuustheid via ‘No Expectations’ van The Rolling Stones. Daarna viel het allemaal wat meer op zijn plek. De technische onvolkomendheden werden handelbaarder en vooral meer geaccepteerd en het werd direct prachtig via het Neil Young nummer ‘Don’t Let It Bring You Down’, waarbij het steviger werd en het tempo omhoog ging en ook het publiek hierin mee ging. Vaak worden de Cowboy Junkies gezien als low-key, ook omdat ze veelal gezeten zijn, maar in dit nummer en ook in het eigen ‘A Common Disaster’ bewees de band te kunnen rocken, met de beste Americana, folk en bluesbands. Een prachtig hoogtepunt in de show, waarna het weer wat kalmer werd in ‘The Things We Do to Each Other’, waar de prima zang van Margo Timmins mooie accenten kreeg via het gitaarspel van Michael Timmins en beide een fundament kregen van bassist Alan Alton en drummer Peter Timmins om op te schitteren en multi-instrumentalist Jeff Bird die heel vaak present is bij opnames en optredens onopvallend zijn bijdrage leverde. Via ‘Missing Children’, gelukkig naast de liefdevol gebrachte covers ook voldoende bewijs van de kracht en pracht van de eigen songwriting. Duidelijk werd met ‘Cause Cheap Is How I Feel’ gevolgd door een Waylon Jennings cover en een ode aan Elvis met ‘Blue Moon Revisited’ dat Cowboy Junkies wellicht niet het beste er uit hadden kunnen halen, maar hun uiterste best deden om toch het mooiste wat mogelijk was te bieden, samen met team Take Root en dat ze absoluut een nieuwe kans verdienen om de pracht die ze nu met regelmaat lieten blijken over een heel concert te kunnen schenken aan het publiek. Wellicht dat 2023 en het nieuwe album kans biedt op een revanche en dat Groningen toch kan genieten van de pracht die de Cowboy Junkies te bieden hebben.
Cowboy Junkies hoeven niks te bewijzen
