De tip kwam van de Britse bluesgigante Elles Bailey. Ze combineerde het inschrijven van haar pasgeboren baby met het luisteren naar Connor Selby zijn nieuwe album. Dan heb je als Selby natuurlijk onmiddellijk krediet. Terecht, Connor Selby levert met zijn plaat ‘Connor Selby’ een heerlijke en sterke bluesrock plaat af. De opvolger van zijn even in eigen land bewierrookte debuutalbum ‘Make Up My Mind’ uit 2018. Connor Selby heeft alles in huis om in het bluesgekke Nederland een topper te worden en maatje Bailey achter na te gaan. Op de Britse eilanden is zijn ster flink in opmarrs. De vergelijkingen met Eric Clapton en Peter Green zijn niet van de lucht. Hij speelde op tal van roemruchte festivals, bespeelde legendarische zalen en betrad reeds op Wembleyhet podium in het gezelschap van The Who en was onderweg met John Mayall. De verkiezing als “Young Artist of the Year” in de 2020 UK Blues Awards staat inmidels trots bij Connor Selby op de schoorsteenmantel. Mooie wapenfeiten, maar aan zo’n veelbelovende start moet ook een gevolg worden gegeven. Voor dat vervolg wende Selby zich tot het Redtenbacher’s Funkestra, een gezelschap met meer dan gelouterde musici die hun sporen verdienden achter artiesten als Elton John, David Bowie, Annie Lennox en Jack Bruce. Met deze formatie als begeleiders nam Selby ‘Connor Selby’ op. Als bluesrocker verwacht je dat niet helemaal met de vaak scheurende gitaren die gewoon zijn in het genre, maar het is een fantastisch ingetogen album geworden, waarop Selby laat horen wel degelijk zich af en toe te kunnen laten gaan in spetterend gitaar werk, maar ook wel degelijk de minder is meer filosofie aan te hangen. Ander punt wat onmiddellijk opvalt is de fantastische licht rauwe, maar ooh zo soulvolle stem. Dit is niet erg vernieuwende baanbrekende blues, die nieuwe wegen inslaat, maar meer een eerbetoon aan goede songwriting en aan al die prachtige bluesmannen en – vrouwen die Selby vooraf gingen. Hij laat niet voor niets mensen als BB King en Clapton noteren als zijn bron van inspiratie en als prille twintiger heeft hij nog zat tijd om nog steviger zijn eigen stempel te drukken. Het album begint robuust met ‘I Can’t Let You Go’, heerlijke zang en in dit geval een gitaarsolo die er mag zijn en een nummer gedoopt in introspectie en emotie. De man uit Essex geeft direct een visitekaartje met it nummer dat ook als single is uitgebracht. Wat speelser is ‘Falling in Love Again’ met een positieve vibe. Gewoon een lekker blues nummer, zonder de blues. Teveel geluk in de blues….’If Gonna Leave Me’ is dan een perfect nummer omdat weer in balans te brengen. Selby neemt goed de tijd om elk nummer de kans te geven zich te ontplooien. Toont zich steeds een prachtige gitarist en weet ook op de plaat zijn nummers te brengen met gevoel. Fantastisch is bijvoorbeeld een ‘Emily’ of het in intensiteit en zeggingskracht groeiende ‘The Man I Ought To Be’, Tot de hoogtepunten hoort absoluut het ingetogen soulvolle nummer ‘Hear My Prayer’. Als het album afsluit met het triomferende ‘Waítin’ on the Day’ dat absoluut het mooiste nummer is van het album met een Sam Cooke / Ray Charles-achtig gevoel en als afsluiter ‘Starting Over’ is de vraag zal de bookmaker nog weddenschappen aannemen over welke Nederlands topbluesfestival of blues zaal Connor Selby als eerste boekt? Complimenten ook voor de uitgekiende begeleiding van de Redtenbacher’s Funkestra en als je dan nog wat kritiek wilt leveren. Inmiddels heeft hetzelfde gezelschap ook het Ray Charles nummer ‘My Baby Don’t Dig Me’ geïnterpreteerd, maar deze cover staat helaas niet op het album. Das nou jammer.
Connor Selby – Connor Selby
