SCHEEMDA – Ciao Lucifer staat, deze dagen dien je te zeggen ijs en virus dienende, op het punt uit te vliegen voor een mooie Europese tournee later deze maand. Op Grasnapolsky in De Toekomst in Scheemda was er gelukkig nog tijd en ruimte om ook voor het Groninger publiek zich te presenteren. Ciao Lucifer is het nieuwe project van Wllem Wits, bekend van zijn eigen Nederlandstalige liedjes en van zijn werk net Herman van Veen en jeugdvriend Marnix Dorresteijn die ook werkte met Van Veen, maar ook met klassieke zangeressen als Nora Fischer en in bands als Sherriff of Hongkong en Aestrid zat. Twee meer dan gelouterde podium dieren dus. Beide hebben in Ciao Lucifer het cabareteske en Nederlandstalige achter zich gelaten voor hele fijne Engelstalige dromerige pop, soms wat zalvend, soms erg dwingend, maar steeds mooi en goed op een festival als Grasnapolsky passende. Hun show opende met ‘Anywhere’, een mooi nummer met een goede variatie in tempo en een sterke instrumentale break. Direct viel op hoe mooi de tweestemmige zang is. In de harmonieën glorieerden beide heren, hoewel ook de solo stem van gitarist Dorrestein uitstekend is. Het is altijd fijn als liedjes een ontwikkeling kennen en niet van voor naar achter doorkabbelen. Het rustig beginnende, wederom in goede harmonie gezongen, ‘Little Lies’ had zo’n ontwikkeling. Aanvankelijk zoetsappig werd het steeds urgenter en urgenter. In de act van Ciao Lucifer komen meer van dat soort fijne valkuilen voor. ‘Why Would I’ wordt steeds schrijnender, maar begint ook kalm en de hoofdpersoon in het lied vraagt zich af of hij iemand moet vermoorden of niet. Het contrast tussen muziek en tekst geeft een fraaie heel eigen spanningsboog. Het is aanstekelijke dansbare muziek, die soms de krochten van de geest opzoekt in de inhoud. Regelmatig werd met prettige praatjes het publiek nog meer bij de show betrokken, maar hier mag nu en dan nog best iets meer over de liedjes zelf worden gezegd. ‘Replace You’, was mooi met vooral een sterke ingetogen gitaarsolo met wat surfelementen om daarna te versnellen in het brutere ‘Chance’, waarin het energie level omhoog ging en dat werd mooi doorgetrokken in ‘Die Young’. Deze recensie wordt nu onderbroken door een reclame boodschap van Ciao Lucifer. Ze hebben T-shirts en platen. Zelden zal een band zo ongegeneerd hun merch deel van de show hebben gemaakt. Dat is goed, ook artiesten moeten immers leven, en de manier waarop paste mooi in het plaatje, waar toch de lessen uit het cabaret werden gebruikt. Voor iedereen de sprint inzette naar een t-shirt of album speelde de band prima de show uit ‘Pay Back What You Owe’ met Wits op sambabal en drums, wat een heerlijk nummer bleek met sterke tempowisselingen en Dorresteijn die met een knopje een dreunende toon bediende in plaats van zijn gitaar. De afronding kwam daarna met ‘For Real’ van een zeer prettig optreden van een gewoon erg goede en leuke band.
Ciao Lucifer gaat van zalvende naar dwingend
