Carrie Welling was één van de verrassende artiesten die vorig jaar Nederland aandeden in voor-pandemische tijden. In Emmen trad ze op onder andere tijdens een concert in de voormalige dierentuin samen met vriendin en eveneens getalenteerd rootsy singer-songwriter Kacey Williams. Daar kondigde Welling al haar album aan, toen nog een stip aan de horizon. In deze pandemische tijden is het alsnog verschenen en haar Nederlandse bookingskantoor staat vast te schuimbekken dat ze niet met deze heerlijke plaat de markt op kunnen om een tour van Welling aan de man te brengen. Het is namelijk een uitstekende plaat geworden die de mogelijkheden van Carrie Welling als artieste en songwriter prima toont en ook nog ruimte biedt voor groei. Een uitstekende Americana en folk plaat die gevarieerd is en de diepe zielenroerselen van Welling aan de oppervlakte brengt met veel gevoel gezongen. Dat is het eerste wat opvalt bij het beluisteren. ‘Sultry’ is de mooie omschrijving die Amerikanen een stem, zoals die van Welling geven. Een stem die mooi in je gehoor ligt, maar toch ook helder de emotie communiceert. Die je laat mijmeren en meanderen door het gevoelsleven van de zangeres, maar soms ook je robuust bij de kladden grijpt en wakker schudt. Het eerste nummer is het vragende ‘Settle Me Down’. In een fraai uptempo nummer smeekt Welling voor iemand die haar een thuis geeft. Sterke opening met een mooi country karakter. Een thema waar Welling vaker, ook in haar eigen leven, mee te maken heeft. Als dochter van een militair was het vaak opbreken en elders bivak maken en bijbehorende littekens van onzekerheid en het gevoel te hebben geen vaste grond onder je voeten te hebben. Erg mooi is het rustige titelnummer ‘High Heels and Heavy Things’ een heerlijke song vol emotie en ook muzikaal een mooie progressie. Carrie Welling brak door met haar debuut EP ‘The Edge’ en debuteert nu met dit album, waaraan ze sinds 2015 heeft gewerkt. Eric Holljes (Delta Rae) tekent voor de productie en het bevat liedjes van eigen hand, maar ook co-writes met Mary Bragg, Alex Wong en Matt Zavala. Schitterend is ‘Hurry Up and Heal’, erg bewogen en impressionant. Het zijn steeds prima geschreven songs, met de nadruk op het verhaal dat Welling wil vertellen en de emotie die de zangeres wil overbrengen. Dat resulteert in mooie nummers als ‘In My Head’ dat wat grootser is opgezet en het delicaat kleine ‘Happy First’. Uit de contouren van dit album ontstaat liedje voor liedje een beeld van een zangeres die uitstekend op weg is, maar het beste absoluut nog voor zich heeft. Een plaat met prachtige nummers om te gaan ontdekken als ‘Stand-Ins’ of het emotionele zelf ontdekkende ‘Good to Me’ waarin Welling tot de conclusie komt dat je heel hard kunt proberen om goed voor een ander te zijn, maar dat je in de eerste plaats ook van jezelf moet houden. Een heel fijn album en met potlood staat er ook weer voor 2021 een tour door Nederland in de agenda en dan zouden de goede roots zalen best in de rij mogen staan voor Carrie Welling. Het album sluit met het piano nummer ‘Don’t Wanna Be Friends With You’ en ‘I’m Not Gonna Sleep Over Anymore’, waarin de zwoele kant van haar stem nog een keer krachtig wordt geëtaleerd.
Carrie Welling – High Heels and Heavy Things
