STEENDAM – De vrouw die van Detroit, naar Austin, naar Nashville, naar de hel en terug ging, vervolgens het paradijs vond op Kreta was nu aanbeland in Steendam om op Podium Peter en Leni de wereld te verblijden met haar droeve liedjes. Melissa Greener is simpelweg niet in staat om een liedje niet met volledige intensiteit te zingen, zelfs als het gewoon Happy Birthday zou zijn of een liedje over dragraces in Texas. Dat laatste liedje stond daadwerkelijk ook op de setlist in een prachtige song die ze schreef samen met Guy Clark ‘Streets of Abeline’. Het maakt nog niet dat Melissa Greener een sterke Americana singersongwriter is, maar als je dat voegt bij haar prachtige warme stem, die net zo vol is met emoties als een Japanse hogesnelheidstrein met forenzen en haar muzikale gitaarspel, waarbij elke noot simpel lijkt, maar precies de emotie ondersteunt en versterkt. Een bijzondere dame die absoluut niet had misstaan op bijvoorbeeld een Take Root festival, maar in plaats van naar Groningen haar weg zoekt naar Straatsburg en dan via wat omwegen naar huis en de studio om ‘bummer’ 2016 vast te leggen op de plaat. 2016 was een jaar dat een belangrijke invloed had op het concert. In dat jaar zorgde een aantal opeenvolgende klappen dat die ziekte die op kousevoeten je gestel insluipt vat op haar kreeg en haar leven een half jaar lang tot stilstand bracht. Depressie is het materiaal waar begrafenissen en mooie hartverscheurende liedjes van zijn gemaakt. In Melissa Greeners geval gelukkig de liedjes en misschien wel het mooiste en kenmerkenste was ‘Waitin for a Train’ geschreven toen ze eindelijk weer haar donkere kamer had verlaten en bij een vriend ver weg van de stad de weg naar herstel had ingeslagen. De trein uit de hel en naar genezing zeg maar. Greener was open over haar ziekte en wat het met haar had gedaan. In zoverre dat ze zelfs een andere vrouw lijkt op foto’s van toen en nu. Het concert was prachtig, Een nummer als ‘Cold House’ was zo droevig, maar zo mooi. Hetzelfde telt voor ‘Born A Stranger’ over jezelf nergens thuis voelen zelfs in je ouderlijk nest en ‘Cryin Out’ en ‘Bullets to Bite’. Met haar techniek bleef Greener vechten. Stemmen, aan knopjes draaien daar had wat meer acceptatie gemogen om de snelheid er iets in te houden. De pauze kwam met een lied over sterfelijkheid ‘When I Leave This World’ en ook na de pauze steeds die prachtige intense liedjes met overgave gezongen en voortdurend met een uitgebreide introductie. Dat onderdeel had het nog wel wat puntiger gemogen, hoewel de verhalen mooi waren en een inkijk gaven in de gedachten wereld van de artiest. Erg mooi was na de pauze de cover ‘The Ballad of the Snow Leopard and the Tanqueray Cowboy’ van de zolang in Nederland woonachtige legendarische Texaan David Rodriguez. Ook nu prachtig eigen werk.. ‘Ghost in the Van’ bijvoorbeeld of het erg mooie en toepasselijke ‘Hymn for the Night Sky’ wat bij de mooiste liedjes deze avond behoorde. De afsluiting kwam met ‘On My Way Back Home’ wat in dit geval niet perse een blijde gebeurtenis was. Het publiek liet niet toe dat organisator Peter van Zeijl afkondigde. Meer Greener was wat het wenste. ‘Blue’ van Joni Mitchell ontaarde in een stemsessie halverwege een hartgrondig “Awful” en daarom nog ‘All I Know’. Melissa Greener is een songwriter en muzikant die gehoord moet worden. Blij van droeve liedjes.
Blij met droeve liedjes bij Melissa Greener
