VEENDAM – Nee Bill Parker bedankt er voor om in drukke kroegen te spelen. Niet dat hij zich daar te goed voor voelt of omdat hij van zijn pensioen zo rijk is dat hij dat niet meer nodig heeft, maar omdat zijn muziek het verdiend om te worden beluisterd. Het zorgt ervoor dat niet elke dag van zijn huidige tour door Nederland is gevuld, maar dat geeft niks. Nederland is het land waar hij zich gelukkiger en gezonder voelt dan in de Verenigde Staten. Op het podium van de Blueprint Sessions in Van Beresteijn in Veendam trad Parker op met de Nederlandse zangeres Jolanda Haanskorf. Haanskorf zong in het verleden wel vaker een liedje mee met artiesten als Jacques Mees, Ted Russell Kamp, Douglas Greer en Dick Lemasters die zij in Nederland begeleidt, maar in deze reeks van optredens heeft Bill Parker haar verzocht helemaal mee te zingen. Het resultaat van samen liedjes schrijven en zingen aan deze en de andere kant van de grote plas, wat ooit tot een album moet leiden. Het werd de prille zangeres daarbij niet makkelijk gemaakt, want buiten haar comfortzone en dan direct ook nog met enige pittige zanglijnen. Ze bracht het er prima af met haar goede degelijke zang. Haanskorf kijkt in de pauze zwoel en zegt: “No One’s Gonna Love You Like I Do.” Als het misverstand is opgelost blijkt het de titel van het eerste liedje van het duo. Een mooie opening, vlot voor Parker begrippen en fraai tweestemmig gezongen. In ‘Like A Beach Boy Song’ en ‘Second Hand Smoke’ is het Parker die het meenste van het zing werk voor zijn rekening neemt. Voor ‘The Ribbon’, weer als duet wordt gezongen, stapt Haanskorf weer naar voren. Bill Parker is geen sprankelende zanger met veel rock ‘n’ roll showwerk, maar een bedeesde man met dito stem die fraaie vertellingen brengt, zowel in de liedjes als de introducties. ‘Een briljante obscure singersongwriter, grapt de man zelf. Je snapt direct de aversie tegen rumoerige podia, want juist in het luisteren naar de teksten zit de grootste winst van dit optreden. Bill Parker gebruikt zijn tijd in Nederland om naast een aantal optredens te geven ook zijn inmiddels tiende boek te schrijven. De tweede helft van het concert is iets pittiger met wat Parker noemt Texaans werk, waar hij lang verbleef. ‘Rude Crude en Socially Unexceptable’ is een vlotte opening en ‘That Dress Suits You Fine’ een prima song. Af en toe merk je dat het duo op het podium nog niet de kilometers heeft gemaakt, maar de kwaliteit van een lied als ‘Lewisville Texas, 1983’ of het afsluitende ‘I’m No Angel, but Good Enough for You’ overstijgt dat volledig. Om in stilte van te genieten.
Bill Parker en Jolanda Haanskorf brengen vertellingen
