LEEUWARDEN – Wie het optreden van Honingbeer heeft gezien tijdens de Popronde in Neushoorn in Leeuwarden weet: magie bouw je op in laagjes. Het is geen kwestie van simsalabim, maar door langzaam te stapelen neemt de betovering toe. Met haar viool, loopstation en nog technische gadgets mengt Honingbeer klassiek met pop en ambiente soundscapes in prachtige, soms dromerige, soms confronterende, composities, die weliswaar instrumentaal zijn, maar niet minder sprekend. Honingbeer is de schuchtere Marthe Lasthuis die het liefst haar viool en klanken voor haar laat spreken. Een integere muzikante die solo een heel oprecht geheel brengt. Al bij de opening van het concert met ‘Opia’ toont ze haar werkwijze. Langzaam bouwt ze toon voor toon op de loop een prachtig geheel op. Waar andere artiesten regelmatig met dit instrument/hulpmiddel beginnen met het neerzetten van tonen en dan in het liedje vallen, maakt het proces deel uit van het geheel bij Honingbeer. Langzaam laat ze het geluid voller worden, hoewel in dit eerste nummer het soms nogal ijl en verlaten klinkt. Het is zeker geen vrolijke compositie met trage stroken op haar viool, maar wel een song die onmiddellijk aanspreekt en je meeneemt naar de wereld van Honingbeer. Dit nummer heeft, eigenlijk net als elk nummer van deze artieste, een prachtige ontwikkeling. ‘Opia’ is het titelnummer van haar tweede EP die op dit moment in productie is en die binnenkort zal verschijnen, waarop ze de afgelopen tijd als bron van inspiratie heeft genomen voor deze opvolger van haar eerste EP ‘Honingbeer’. Deze periode was niet makkelijk voor Marthe Lasthuis, waar ze tijdens de pandemie niet alleen van vriend naar familie en verder, trok, omdat ze even geen vast adres had, maar ook nadacht over zaken als volwassen worden, romantisch idealen die verloren gaan en uiteindelijk verdwijnen in de doorgaande loop der tijd. Niet altijd vrolijke kost, maar het levert fantastisch materiaal op. Wat lichter van toon was ‘Anemoia’. Marthe Lasthuis is een dagdromer. Deze ode aan het dagdroom is afkomstig van haar eerste EP en was relatief net wat vlotter dan het eerste nummer, maar niet minder mooi en ook nu met een fijne progressie. Duidelijk is dat Lasthuis niet de vrolijke causeur is, maar dat gezegd hebbende maakt ze duidelijk wel werk van haar aankondigingen en gaat inhoudelijk in op haar stukken. Dat geeft de luisteraar houvast. ‘Hazelgoud’ is bijvoorbeeld geïnspireerd door de komst van de lente. Deze kondigt zich aan door de prachtige decoratieve katjes. De manlijke katjes verschijnen al in januari en hebben na enige tijd een prachtige gouden glans al ze hun stuifmeel uitgooien om te proberen in de wind de vrouwelijke bloempjes te vinden die veel minder opvallend zijn en samen hazelnootjes te maken. Dit ‘Hazelgoud’ en het gevoel van het einde van de winter en de herauten die de lente aankondigen maakt deze artieste blij en dat uitte zich in een prachtig aanzwellend nummer met heldere tonen. In ieder geval in Neushoorn kondigde de lente zich alvast even aan in de tonen van Honingbeer tijdens haar prachtige optreden. Niet altijd een feestje, maar wel enorm genieten van wat deze artieste weet te schetsen met haar viool. Een aanrader deze Popronde.
Betoverende Honingbeer brengt fantastische soundscapes
