AMEN – We zouden deze recensie over het optreden van Diana Jones in De Amer in Amen kunnen beginnen als onder druk van de Hunnen en het ineenstorten van het West-Romeinse rijk de grote volksverhuizing op gang kwam. We zouden hem kunnen beginnen in de Godsdienst oorlogen in Europa, als de Hugenoten naar Nederland vluchten en The Mayflower de oversteek waagde naar Amerika. We zouden hem net zo goed zo rond 1880 kunnen laten beginnen als vanuit Oost-Europa Joden, zo schitterend bezongen door Niki Jacobs in haar huidige concert reeks rondom Mauthausen, onder druk van de pogroms vluchten naar de Verenigde Staten en dat deden in de voetsporen van de Ieren die hun heil elders zochten na de hongersnood in hun land. In de Eerste Wereldoorlog waar vele Belgen in Nederland een veilig heen komen zochten, in de jaren 50 toen Nederlanders ons muisgrijze land van de wederopbouw verruilden voor een betere toekomst in Canada, Australië of de Verenigde Staten. Bij de Afrikaanse hongersnoden of bij de huidige vluchtelingen crisis zo schitterend verklankt door Roos Meijer op haar EP ‘Maktub’. De eerste mens was een gelukszoeker, een vluchteling die verder trok in de hoop dat hij verder op minder verscheurende dieren en sappigere bessen kon vinden. De vluchteling is van altijd, met weemoed naar het huis dat hij achterlaat, met de verhalen die hij meeneemt. De vluchteling staat centraal op het laatste album van Diana Jones ‘Song to a Refugee’. Diana Jones is een naam die in Amen nauwelijks nog introductie behoeft. De singer-songwriter was één van de favoriete stemmen van wijlen Jan de Haan, met maat Harry, zolang verantwoordelijk voor de programmering van De Amer. De Haan keek ook deze zondagmiddag weer mee over de schouder van Jones. Het concert begon echter met een heel andere emotie. Jones raakte emotioneel door het verwachtingsvolle geroesemoes dat de Amerse Green Room binnen sijpelde vanuit het publieksdeel. Het mocht weer, niet via Zoom, maar gewoon op het podium. Met die emotie zette de Amerikaanse ‘Willow Tree’ in voor een vlot begin en daarna het gevoelige ‘Humble’. Nieuwe liedjes en nieuwe verhalen had ze meegenomen, vertelde de zangeres en met ‘El Chaparel’ was er dat eerste nieuwe liedje. Een fantastisch mooie song over de plek in Californië waar veel minderjarige asielzoekers worden opgevangen en ‘The Life I Left Behind’, het verhaal van Maha, een vriendin en vluchtelinge uit Syrië die bijzonder geraakt wordt als ze tijdens een expositie een foto ziet van de pijnhoop die haar Middelbare school was nadat de oorlog door Aleppo raasde. Dit indrukwekkende deel van het concert werd afgesloten met het a capella gezongen ‘Cold Grey Ground’. Wat altijd opvalt is de zeer karakteristieke zang van Diana Jones. Een stem waar je even aan moet wennen, maar die dan wonderschoon blijkt, naast de vele verhalen is haar sociale betrokkenheid ook altijd groot, blijkt uit mooie folk en Americana liedjes als ‘Poverty’ en het anti-wapen statement ‘If I Had A Gun’, maar ook mooie persoonlijke ervaringen, zoals over Kenny. Op het vliegveld werd haar verteld dat ze maar één gitaar kon meenemen, maar als reddende engel dook ineens Kenny op, die haar andere gitaar netjes verpakte in bubbeltjesplastic, het op vlucht zette en zo Jones hielp. Voor de pauze sloot ze af met drie prachtige liedjes van haar laatste album met ‘Cracked and Broken’, ‘Ask a Woman’ en ‘Santiago’. De laatste was indrukwekkend over de offers die ouders willen maken om hun kinderen een beter leven te gunnen. Daar begon ze na de pauze ook weer mee. ‘The Sea is My Mother’ over de oversteek over de Middellandse Zee, ‘We Believe You’ over hoe belangrijk het is om het verhaal van vluchtelingen met vertrouwen en niet met wantrouwen tegemoet te treden en ouder werk, dat eigenlijk hetzelfde thema had als Henry Russels Last Words’ waarin ze citeert uit de laatste liefdesbrief van een Schot die een beter leven zocht in de 19de eeuw en naar Amerika trok, maar stierf in een kolen mijn en vooral het impressionante ‘Pony’ over de Native Americans en de manier waarop hun kinderen uit huis werden geplaatst en het aansluitende ‘Song to a Refuge’ en , mede opgedragen aan wijlen Nancy Griffith, het hoopvolle ‘Better Times wil Come’. Muzikaal was het prachtig. Diana Jones is een fabuleuze songwriter, die in De Amer volop waardering krijgt, maar eigenlijk dat overal verdiend. Een emotionele middag, met muziek die raakt. Met liedjes die oproepen tot menselijkheid en compassie, want ooit zijn we allemaal vluchteling geweest en ooit zullen we weer op de vlucht slaan al is het maar voor de toekomst van onze kinderen.
Belangrijke boodschap van Diana Jones in De Amer
