GRONINGEN – Wat ooit begon als een projectje van de Rotterdamse dichter Theo Wesselo en gitarist Eddy Sewerratti voor een theater festival komt nu na tien jaar tot een einde. Deze zomer hangt Hausmagger definitief de gitaren aan de wilgen, tenzij er nog een reünie tour komt of een andere onverwachte wending aan deze historie. Tot die tijd wordt er nog fiks opgetreden met afscheidsfeestjes her en der in den lande, waaronder in Simplon in Groningen wat vertrouwde grond is voor Hausmagger. Onder andere in 2017 stond de band op dit podium. Met een boekje vol gedichten, een stapel teksten met een elastiekje erom en een mandje met zakjes chips en druiven stond Theo Wesselo a.k.a Ted Hausmagger in de coulissen te wachten, terwijl de band zijn entree maakte met een lekkere instrumentale surfsong. Nadat deze proeve van bekwaamheid was doorstaan en het vakmanschap van de band was herbevestigd maakte de entertainer zijn grande entree voor ‘Paranoiaman’. Wesselo is het liefdeskind van de Zangeres zonder Naam en Sjef van Oekel, waarbij de zangeres ook nog een slippertje heeft gemaakt met Peter Koelewijn en Johnny ‘The Selfkicker’ van Doorn. Het levenslied, soms verpakt in (surf)Rock ’n Roll, dan weer als onversneden smartlap met absurde teksten werd onderbroken door gedichten en verhalen. Het pakket klopt na tien jaar. Erg mooi was bijvoorbeeld het sentimentele ‘Gozer’, dat rustig werd gebracht. Aldus de zanger werd de show in twee gedeelten gebracht, eerst de wat droevige liedjes, want die moest hij ook kwijt en daarna zou het feestelijker worden. Ondertussen mieterde hij nu en dan chips of druiven het publiek in om daarna een kort gedicht, vol humor en absurditeit, voor te dragen. Muzikaal ging het dan verder in ‘Dag als Vandaag’ en het mooie ‘Vaders Van Gisteren’. Met een grote persoonlijkheid als Wesselo op het podium zou je haast vergeten dat er een hele fijne band naast staat die precies weet wat te doen. Naast de uitstekende gitarist Sewerratti zijn dat onder andere ‘Nancy Kleurenblind’ als bassiste die op 30 mei 2019 terugkeert naar Simplon voor een optreden met Nancy Kleurenblind & De Zingende Roadie, Jeroen van Leeuwen op drums en Reid Steenhuis op toetsen. De afzonderlijke leden werden nog even duidelijker in de verf gezet in korte nummers waarin één lid met Wesselo een nummer bracht en vooral de combinatie bas met zang in ‘Sandwich’ was prachtig. Een mooie opbouw in de setlist, bracht inderdaad het feest meer en meer op gang en al vlot werd er volop mee gedanst en meegeleefd met de band op het podium. Sterke nummers als ‘Ok Ok’, ‘Man in de Metro’ en ‘Ik Voel Me Kut’ overtuigden bijzonder. Tot de hoogtepunten hoorden daarbij nummers als ‘Dank’ en ‘Fijne Vent’ die met veel swung en overtuiging werden gebracht, waarbij het publiek al dansende af en toe het podium op rolde of de snoepschaal probeerde te plunderen. Een heerlijke show, die een eerbetoon was aan tien jaar Hausmagger met het Duitstalige ‘Zeit’ als afsluiter. Voor het toegift was er enige verwarring waarbij de band al van het podium was in de verwachting dat Sewerratti en Wesselo samen ‘Witte Wijn’ zouden doen, maar met het nodige wenken verlengde de zanger de show nog een nummer voor alsnog het glas witte wijn ter afscheid werd geheven. Met een bedankt voor tien heerlijke jaren verliet Hausmagger het podium. Zonde dat aan een band op de top van zijn kunnen een einde zit.
Bedankt voor tien jaar Hausmagger
