GRONINGEN – Halverwege het concert vertelde Gretchen Peters dat ze zwaarmoedige en soms zelfs ronduit gewelddadige liedjes zong. We hoefden ons als publiek geen zorgen over haar te maken, want voor haar was een optreden vergelijkbaar met een avondje therapie. Ze zong het van zich af en stapte als blij mens van het podium. Hoe dat voor het publiek zou zijn? Dat wist ze niet. Gelukkig hebben mooie liedjes de eigenschap dat ze inderdaad de zorgen en problemen van alle dag even naar de achtergrond verdringen. Ook het publiek kwam blij en verfrist weer uit de zaal nadat Gretchen Peters en Barry Walsh met als laatste toegift ‘In Spite of Ourselfs’ van John Prine het podium definitief hadden verlaten. Er vooraf ging een concert dat een eerbetoon was aan de liedjesschrijfster en de artieste Gretchen Peters. De mooiste liedjes van eigen hand werden gebracht, maar ook juist gekozen werk van anderen. ‘Guadalupe’ van Tom Russell was daar een voobeeld van en één van de absolute hoogtepunten van het concert. Haar eigen werk stond echter op de voorgrond en met name ook nummers van haar meest recente album ‘Blackbirds’. Na de prachtige tempo opening ‘When all you got is a Hammer’ stond de murder ballads ‘Blackbirds’ als tweede op de setlist. Dat leverde ook direct de eerste kippenvelmomenten op. Gretchen Peters weet vooral dat soort nummers te brengen met overgave en intensiteit. Ze heeft een prachtige stem, maar ook en stem die dicht bij je staat. Hier geen klassiek geschoolde zangeres met hoogstandjes, maar Peters doet het voorkomen of zo mooi en intens zingen heel eenvoudig is. De waarheid is echter dat zo zingen, wellicht het allermoeilijkst is. Tussen de liedjes werd het publiek getrakteerd op mooie verhalen. Paspoortadvies, over echtgenoot Barry Walsh op de piano. Over afgebrande huizen en hoe ‘Independence Day’ een impact had op haar. Voor dat nummer stond Walsh even het piano krukje af aan zijn echtgenote. In de begeleiding was het een excellerende Walsh die in nummers als ‘Woman on the Wheel’ schitterend soleerde en de piano regelmatig verruilde voor de accordeon. Meer op de achtergrond bleef de Ier Conor McCreanor met zijn elektrische gitaar en bas. Walsh kon met het nummer ‘October Waltz’ ook iets van zijn werk laten horen. Wellicht zou het beter zijn dat eerder in het programma te plaatsen, bijvoorbeeld als openingsnummer, waarna Peters dan een grande entree kan maken. Dat deed ze nu terug op het podium met ‘Hello Cruel World’ het hoogtepunt van de avond. Met het mooie bedachtzame ‘Five Minutes’ en het gevoelige ‘Idle Wild’ werd het concert afgesloten, maar het publiek had nog niet genoeg en kreeg meer. “On a Bus to St Clouds’, ‘Aint Living Long Like This’ en het opgewekte ‘In Spite’ en toen was de therapie over. We kunnen er weer even tegen.
Avondje therapie met Gretchen Peters
