SAN FRANCISCO – “Een ‘space-age’ explosie van psychedelische popliedjes gemixt met coole Californische surfrock. Ik heb het over Sugar Candy Mountain”, de omschrijving van de PR afdeling van Vera om het concert van Sugar Candy Mountain te promoten klinkt dermate interessant dat we in San Francisco zonder dralen Ash Reiter op zoeken om met de ene helft van het oer kern duo van deze band voor uit te kijken naar het optreden in de Groninger poptempel en wat meer achtergrond los te peuteren van Reiter over deze formatie. Diens uitgebreide Europese tour brengt voor het eerst de band naar Groningen op 27 maart. Een halte waar de band al reikhalzend naar uit kijkt. Voor het weer reizen we deze keer niet af naar Californië, het is amper warmer dan in Nederland als we samen met Ash Reiter een horecagelegenheid binnenstappen om even bij te praten.
“Geen van mijn beide ouders is muzikaal,” begint Ash Reiter spontaan. Samen met drummer Will Halsey is gitariste en zangeres Reiter de oprichter van Sugar Candy Mountain en hoewel de band inmiddels versterking heeft van Sean Olmstead op gitaar en synths en bassist Jeff Moller blijft dit duo de kern. Er ligt echter nog een laag onder voor Reiter met deze drie heren op pad ging en die boren we eerst aan. Beginnen bij het begin. “Mijn vader houdt van muziek, maar de arme kerel kan absoluut geen maat houden al hing zijn leven er van af. Gelukkig hadden mijn ouders een hele goede verzameling platen, die mijn muzikale bewustzijn heeft doen ontwikkelen. Mijn vader kreeg van mijn oom voor kerst eens een stapel jazzplaten. Ik had nooit echt gezongen, maar ik zat binnen de kortste keren met de melodieën op die albums mee te zingen. Een beetje scatten of mijn eigen invulling van de liedjes geven. Ik denk dat dat het startpunt was voor mij als zangeres. Ik realiseerde me echter helemaal niet dat ik een zangstem had tot mijn eerste jaar op UC Santa Cruz. Mijn kamergenoot studeerde muziek en samen deden we vocale oefeningen. Het viel haar op dat ik een goede zangstem had. Datzelfde jaar ben ik nog begonnen met liedjes schrijven en had ik weldra mijn eerste universiteitsband.”
Desondanks was een loopbaan als muzikant niet direct de eerste keus. Lesgeven, dat was hoe Ash Reiter haar geld ging verdienen. Dat duurde niet al te lang. “Toen ik jonger was was ik lerares op de basisschool, maar zat ook in verschillende bandjes. Dat betekende dat ik soms wel tot een uur of twee in de nacht bezig was met muziek, maar de volgende morgen om zes uur klaar moest staan om alles voor school gereed te hebben. Toen ik nog een prille twintiger was lukte het om dit dubbel leven vol te houden. Uiteindelijk moest ik toch een keuze maken. Ik kon niet de toegewijde lerares zijn die ik wilde zijn en ook een serieus muzikant en ik kon niet de artiest zijn die ik voor me zag en mijn leerlingen ook geven wat ze verdienden. Ik koos er voor om de veiligheid en de bevrediging van een loopbaan in het onderwijs op te geven en vol voor de muziek te gaan. Dat was een enge en moeilijke keuze en ik stel er tot op dag van vandaag nu en dan vraagtekens bij, maar ik heb er nooit spijt van gehad.”
Dan komt Sugar Candy Mountain in zicht. Voor deze berg beklommen kan worden is er nog wel een weg af te leggen. “Will Halsey en ik zaten beide in verschillende bands waarin we geen voldoening vonden om verschillende redenen. Ik heb een advertentie geplaatst waarin ik op zoek was naar een nieuwe drummer. Will reageerde daarop. Als ik terugdenk, dan was die advertentie wel heel erg ambitieus. In die tijd speelde ik erg folky muziek, maar ik luisterde al wel veel naar zwaardere rock invloeden. Ik was klaar voor verandering, maar had hulp nodig om te komen waar ik heen wilde. Wat Will betreft, die werd denk ik, aangetrokken door mijn zang en mijn gevoel voor melodie.” Dan lacht ze stralend en grinnikt: “Het kan niet mijn gitaarspel zijn geweest, dat stelde nog niet zoveel voor toen.” Na dit intermezzo kijkt ze weer serieus en gaat verder: “In het begin produceerde Will een aantal van mijn liedjes en toonde wat hij zelf had geschreven. Ik was onder de indruk en sindsdien hebben we steeds samen liedjes geschreven en opgenomen.” Dat was aanvankelijk nog niet als Sugar Candy Mountain. “We hebben lang samen gezetten in een band die optrad en toerde onder mijn naam Ash Reiter. Ik schreef de liedjes, maar Will en de andere muzikanten hadden veel input en speelden overal op mee. Met deze band namen we drie albums op ‘Paper Diamonds’, Heatwave’ en ‘Hola’.” Deze albums zijn nog steeds online te vinden en het beluisteren ook nog zeker waard. “Ondertussen schreef Will ook nog steeds zijn eigen liedjes en nam deze op. Op een gegeven moment zijn we ook samen aan de liedjes van zijn solowerk gaan werken en dat heeft de naam Sugar Candy Mountain gekregen. We zijn begonnen met optreden, maar in het begin hebben deze optredens vele vormen aangenomen. Op een moment stonden we met een 10 man grote band op het podium, we hebben ook shows als duo gedaan met een backing track. We hebben onderzocht wie we nou wilden zijn op het podium en met maskers opgetreden. Onze oude gitarist verklede zich als heks voor elk optreden. Je kunt wel stellen dat we enige tijd nodig hebben gehad om te ontdekken wie we waren als band. Een aantal jaren bestonden Ash Reiter en Sugar Candy Mountain naast elkaar. We hebben toen besloten om de band Ash Reiter te elimineren en wat het vierde album zou worden ‘666’ is het eerste studio Sugar Candy Mountain album geworden. De band kreeg zijn huidige vorm met Will, Jeff Moller die speelt met Will in Papercuts en die zijn eigen band in China heeft, Sean Olmstead van de band fpodbpod en mezelf. We houden inmiddels van onze band en hebben de noodzaak om ons te verkleden in kostuums allang achter ons gelaten.”
Muzikaal gezien heeft de band een fijne surfrock retrosound met de nodige psychedelische invloeden. Erg fijn, en we gaan dan ook met Ash Reiter verder in op de totstandkoming van de liedjes. Ze neemt de tijd haar gedachten te verzamelen en duikt dan in de materie. “We houden er van veel van ons werk in de buitenlucht te schrijven. Ik denk dat als je in een prachtige natuurlijke plek bent, dan borrelen de goede dingen vanzelf omhoog. Bij bijna al onze liedjes kan ik nog zo voor de geest houden waar ik zat met mijn gitaar en het oorspronkelijke skelet van het liedje verscheen. Van daaruit verfijnen we het liedje als we in de studio samen spelen. Dan laten we elke twist en turn toe, wat er ook maar nodig is om het liedje beter te maken. Misschien moeten we in het liedje snijden of juist wat toevoegen, misschien klinkt het beter op een ander instrument of moeten we net een ander ritme hebben. Uiteindelijk doemt dan het lied op. We voegen dan overdubs toe, wat voor mij vaak het meest leuke onderdeel is. Uiteindelijk heeft een liedje ook tekst nodig en dan ga ik weer naar buiten naar een prachtige plek en probeer de woorden te vinden die passen bij het gevoel van het liedje.”
Hoewel Sugar Candy Mountain vaak nog te boek staat als een band uit Los Angeles is dit eigenlijk niet meer correct. Wel zijn in de band veel lijnen met de muziekscene van Los Angeles, maar ook met de Bay Area zichtbaar. “We zijn verhuist uit de stad terug naar een klein dorpje in de Bay Area vlak buiten San Francisco”, bevestigt de zangeres. “We houden er van op het platteland te wonen, terwijl we toch gemakkelijk in de stad kunnen komen. De Bay Area is erg interessant momenteel. Zoals in zoveel grote steden speelt het overnemen van hele wijken door een jonge kapitaalkrachtige groep mensen een grote rol. Meer en meer nieuwe mensen komen en duwen artiesten uit de markt of dwingen ze tot zo’n werkregime om maar de huur te betalen dat het niet te doen is om in de stad te wonen. Hetzelfde telt voor het publiek. Iedereen is moe en overwerkt. Het is niet meer de ideale voedingsbodem voor creativiteit en het samen vieren van de resultaten. Toch wonen we we in een van nature prachtige en levendige plek. Een stad die zich heeft genesteld tussen de oceaan en de baai omringt met eiken en Redwoods en de golvende heuvels van Californië. Misschien is het wel de strijd om je hier staande te houden, wat de kunst zijn diepgang geeft. Veel bands van hier zijn de andere kant op gegaan en werken nu vanuit LA, maar gelukkig wonen er nog veel artiesten en bands waar ik erg van hou, zoals Li Xi, fpodbpod, Indianna Hale, Bells Atlas, China en The Seshen, om een paar aan te stippen, hier in de omgeving.
De komende Europese tour is mede om het vorig jaar verschenen album ‘Do Right’ te presenteren aan het publiek. ‘Voor mij is ‘Do Right’ een mooie compagnon voor ‘666’. Het heeft als vertrekpunt waar ‘666’ eindigt. Muzikaal wilde ik ‘Do Right’ wat moderner laten klinken door het een zwaardere synths en toetsen sound geven en ik denk dat we daarin zijn geslaagd. Ik was ook nogal verzot op mijn voorliefde voor Braziliaanse muziek op het moment dat ik de liedjes schreef wat me deed kijken naar meer kleurrijke akkoorden en gecompliceerde arrangementen. In de tijd dat we aan het schreven visualiseerde ik het me wat zwaarder dan ik denk dat het uiteindelijk is geworden. Ik vind veel passages nog licht en luchtig. Thematisch spelen veel liedjes in op de ongerustheid die ik voelde in die tijd toen Trump werd verkozen en we net begonnen waren om volledig van onze muziek te leven. Ik wist niet of ik de wereld kon vertrouwen, sterker, ik wist niet of ik mezelf kon vertrouwen.”
Dan gaat ze op een meer opgeruimde toon verder na dat intense moment. “We hebben altijd plannen voor een nieuw album. We schrijven en nemen constant op. De laatste tijd doen we dat vaak langs raaklijnen. We nemen een paar liedjes op in een bepaalde stijl en worden enthousiast over iets anders en nemen we weer een paar liedjes in die stijl op. We hebben dus nu een hoop materiaal liggen, maar moeten ons focussen en uitvogelen welke richting dat moet opgaan. Ik verwacht dat we als het album klaar is we ook een aantal singles of EP’s uitbrengen met het andere materiaal. “
Eerst echter die Europese toer waarvoor ze ook in de Oosterstraat op de deur van Vera kloppen, maar daarnaast werkelijk heel Europa aan doen. “We hebben zoveel zin om onze vrienden die we tijdens vorige tournees hebben leren kennen weer te zien en ook om nieuwe steden en landen te bezoeken. Ik ben nog nooit in Barcelona, Amsterdam, Groningen, Zweden, Kroatië en nog veel meer plekken op deze toer geweest. Reizen in Europa is geweldig, want in tegenstelling tot in de Verenigde Staten is er overal prima eten.. In de Verenigde Staten moet je soms uren reizen voor je zelfs maar met enig geluk een chocoladereep en een banaan kan vinden.”, lacht de zangeres. “Ik kijk er ook weer erg naar uit om met de band op pad te gaan. We hebben in 2018 in de Verenigde Staten veel gespeeld en in de winter even een rustpauze ingelast, dus hebben we elkaar ook even wat minder gezien.” Het is echter niet alleen het reizen en eten waar Reiter naar uitkijkt. “Het voelt zo geweldig om met de band te zingen en te spelen. Ik vind het altijd super dat mensen dan komen kijken en er van genieten. Op deze tour en in Vera willen we een aantal nieuwe liedjes brengen in de set. Onze live optredens hebben altijd net wat meer energie en intensiteit dat de platen, maar we proberen wel het rijke volle gevoel van de opnames te behouden. Ik scheur een beetje meer op mijn gitaar dan op de plaat en we laten zo nu en dan liedjes wat uit de band lopen, waardoor ze wat meer gruizig worden op een manier die je niet op een album van ons aantreft,” besluit Ash Reiter haar betoog. We spreken af voor een weerzien in Vera. Op 27 maart is Sugar Candy Mountain te horen in Vera in Groningen.