LEEUWARDEN – Het enige tot nu toe op de agenda staande optreden in het Noorden in het kader van de Popronde is al geweest. Dat is erg jammer, want ANNE is een hele fijne act die ook in deze streken een groot publiek verdiend. De Popronde in Leeuwarden gaf haar in Tresoar een mooi podium en op de plek waar de historie van Friesland zo fraai wordt gepresenteerd had de Brabantse Anne van den Broek een figuurlijk uitverkocht huis. Tot in de hal stonden mensen te luisteren en mee te genieten, zonder dat ze eigenlijk een beeld hadden van het het podium, maar toch bleven ze luisteren. Dat kon zelfs de frontvrouw niet helemaal bereiken, maar ze deed enorm haar best om iedereen in de zaal te betrekken bij de show en draaide ook nadrukkelijk de richting uit van hen die niet onmiddellijk recht voor het podium zaten. Al heel jong openbaarde zich het verlangen om muziek te maken bij ANNE. Via experimenteren als peuter, via tal van opleidingen is de zangeres nu bezig met de opleiding HipHop Vocal Composer op de Herman Brood Academie. Vorig jaar bracht ze een eerste single uit en begin dit jaar een tweede ‘Meisje in Wit’. Het bracht haar in contact met Gianski en via hem kon ANNE werken met tal van artiesten. In Tresoar was ze niet alleen. Op keys Siméon Oosthuizen, op drums Wes van Wijngaarden en op gitaar Aidan Bouw stonden haar bij in haar queeste Nederland te veroveren met haar muziek, te beginnen in Friesland. In haar tracks combineert ANNE haar Nederlandstalige oprechte teksten met pop en invloeden van hiphop in een aantrekkelijke mix. De teksten van ANNE nemen je mee in haar gevoelsleven, haar dromen, haar angsten en wat ze zoal tegenkomt in het dagelijks bestaan. Het is vaak erg intens en heel persoonlijk, maar dat maakt ook dat het prima invoelbaar is en de luisteraar zich er kan in herkennen. Een aanzwellend intro kondigde ‘In het Donker’ aan, wat onmiddellijk zo’n gedreven nummer was, dat net even schuurt en een mooie opbouw kende. Die fijne variatie in tempo kwam terug in ‘Masker’. Een nummer dat mooi rustig een aanvang naam en waarin Siméon Oosthuizen hele fraaie accenten zijn op zijn toetsen zette en het nummer werd, mede daardoor, prachtig. Via ‘Duivel’, de heer van onderwereld bleef iets bleker, kwam de setlist terecht bij ‘Ondanks’. Een nummer dat een uitleg behoefte. Anne van de Broek had zich een poos erg slecht gevoeld. Op het moment dat een vriend door een zelfde periode ging wilde ze tegen hem de dingen zeggen die zo graag zelf had willen horen, maar bereik zo iemand maar als die er niet voor openstaat. Een fantastisch oprechte en geweldige song die deze vriendschap heel dichtbij bracht en iedereen heeft wel eens dat ze iemand willen helpen, maar dat het zo moeilijk is om te doen. Prachtig verwoorde ze dat ze ondanks alles van hem hield en je merkte dat dit nummer haar heel na stond en nog steeds raakt. Goed gekozen om de zware stemming even te breken was ‘Vaag’ dat iets meer uptempo was om daarna een ontluikende liefde te belichten in ‘Wat Zijn We Aan Het Doen’, als je je realiseert dat er meer aan het ontstaan is dan je aanvankelijk dacht. Weer zo’n song waarin Anne van den Broek aantoont dat ze kan songwriten en met de opbouw van het lied een mooie spanning kan creëren, deze keer met een muzikale hoofdrol voor de gitaar van Aidan Bouw. Een nummer waarbij ook het publiek gevraagd werd mee te klappen. Plots werd het stil. De band had de stoppen eruit gespeeld en kalm werd even gewacht tot de zaak weer in orde was gebracht in Tresoar en een collega van Droom Dit ook weer technisch de juiste knopjes indrukte en het optreden kon verder gaan. ‘Insane’ was daarna een mooie uitmuiter. Stevig en krachtig keek ANNE nogmaals iedereen in de zaal aan, om daarna te besluiten met het kalmere en prima ‘Meisje in Wit’, dat naar het einde toch weer steviger werd. Een heel fijn optreden waarbij je eigenlijk nergens merkte dat de band nog maar zo pril bij elkaar is. Uiteraard moet er nog wat geschaafd worden, kan er in de songwriting nog net meer de klauwen worden uitgestoken, waardoor het nummer zich nog vaster in je ziel kan vastzetten, maar dat komt vanzelf met meer ervaring. Het was nu al prachtig en soms zelfs indrukwekkend.
ANNE deelt haar oprechte gevoelens
