OENTJERK – Voor haar optreden zocht ze even de afzondering en stond Anna Tivel stil bij de vijver voor de Stania State in Oentjerk ver van de toeschouwers die vol verwachting over het mooie landgoed aan kwamen wandelen voor dit Folk in de Wâlden concert. Bijzonder, want nog amper een jaar geleden was Tivel ook al te gast op deze prachtige muzieklocatie. Niet normaal om iemand zo snel weer te hebben, aldus organisator Freek Nijland, maar het was zo mooi de vorige keer. Een afgeladen zaal bevestigde de wijsheid van dit besluit en over de schoonheid van het gebodene kon wederom dikke tevredenheid heersen. Anna Tivel heeft doorleefde prachtige liedjes uit de zelfkant van het bestaan. Haar onderwerpen zijn serveersters, schoonmaaksters en anderen die het in het leven niet cadeau hebben gekregen. Ze kruipt met zeer veel overtuiging in de huid van haar hoofdpersonen en weet met erg veel overtuiging het verhaal te brengen. Muzikaal zou ze nog wat meer kunnen variëren, maar ze blijft in de hoek die ze optimaal beheerst en heeft daarin een enorm hoog niveau te bieden dat niet snel verveeld. Ze is daarbij een hele fijne zangeres die zich delicaat weet te begeleiden op gitaar. In een aantal liedjes kreeg ze ondersteuning in de zang van Jeffrey Martin en daar zou nog wat te winnen zijn door zijn rol wat uit te breiden, bijvoorbeeld door hem het gitaarspel te laten doen en dan zelf de viool ter hand te nemen. Tivel had zich op tijd los gemaakt van het mooie uitzicht en opende sterk met ‘Velvet Curtain’ en ‘Illinois’. Prachtig was vervolgens het erg mooie ‘Minneapolis’ waarin ze nog een stap verder ging in de intensiteit. Hierna assisteerde Martin haar in een drietal liedjes waarbij vooral ‘The Lines and the Tide’ voor haar vader veel indruk maakte. Prachtig was haar ode aan serveersters in ‘Last Cigarette’. Zelf verklaarde ze lang dit werk te hebben gedaan en het geen verkeerde klus te vinden, maar toch het singersongwriterschap van doorleefde folky Americana liedjes te prefereren. Bijna elk liedje kondigde ze met humor of met fijne accurate inhoudelijkheid aan, wat meestal en ook in dit geval een prima verdieping geeft van een concert. ‘Silver Lining’ had de pech dat het in geklemd zat tussen de twee mooiste liedjes van de avond. Het afscheid kwam met ‘Blue World’ een hartverscheurend mooi nummer dat ze optekende uit de mond van een passante die haar levensverhaal vertelde aan Tivel over hoe haar man verdween, haar kind bij een ander gezin opgroeide en ze zelf haar kostje verdiende met het schoonmaken van hotelkamers en toch daar ergens zichzelf had behouden in acceptatie. Een liedje waarin de prachtige stem van Tivel zich diep in je hart nestelde en je even die vrouw was die besefte dat haar kind geboren was voor andermans wieg. Een staande ovatie bracht haar, met nogmaals Jeffrey Martin terug voor nog zo’n prachtig nummer ‘Two Strangers’, over hoe je kunt verlangen iemand terug te zien die je maar één keer hebt ontmoet en hoopt op elke hoek dat hij aan de andere kant staat. Een prachtig liedje over verlangen, maar prachtig is een kwalificatie die je op elk liedje van Anna Tivel kunt plakken.
Anna Tivel kruipt in haar doorleefde liedjes
