“De Londense singer-songwriter Anna B Savage maakt ‘vraagtekenmuziek’, boeiend en krachtig, navigerend door terugkerende thema’s als vrouwelijke seksualiteit, onzekerheid en vogels. Regelmatig twijfelend aan de validiteit van haar gedachten en gevoelens, lopen haar songs over van de onbeantwoorde vragen.” Deze bijlage verschaft het showcase festival Eurosonic in Groningen over deelnemer Anna B Savage. De Britse krijgt voornamelijk deze karakterisering mee na aanleiding van haar debuut album ‘A Common Turn’. Dat album verscheen vorig jaar en staat vol met voorbeelden van “haar gave om te betoveren met melodieën en teksten die zo verdraaid openhartig, kwetsbaar en eerlijk zijn en toch charmant, modern en vaak grappig.” Het album is ook een keerpunt. Lang sneeuwde de zangeres voor haar gevoel onder in een relatie. Dit is weliswaar haar debuut album, maar in een verder verleden verscheen er ook muziek van Savage en bracht ze een EP uit. Door haar privé perikelen lukte het lang niet om de pen op het papier te krijgen en wat zinvols te schrijven. Op dit album dan ook de verwerking van veel shit uit vroegere tijden. Uit shit, zo weet iedere kunstenaar, kan erg veel moois komen. Je gunt niemand ellende, maar wat een magnifieke eigenzinnige pracht heeft Anna B Savage geschapen. In de diep persoonlijke songs, je bent onder andere aanwezig bij de ontmaagding van Savage, merk je invloeden van theatrale muzieksoorten. Wat klassiek, wat fado, akoestisch haast folky, dreampop, het is allemaal toepasbaar, maar waar het om gaat zijn de mededelingen die Savage doet en waarin steeds vragen zijn verwerkt. Het album heeft als eerste aanbod ‘A Steady Warmth’. Repeterende geluiden zetten de toon in een vervreemdende sfeer. De stem van Savage, prachtig en donker, probeert eenheid te scheppen, maar kan eigenlijk alleen uitbrengen dat ze het niet begrijpt en daarmee zet ze de toon. ‘Cornflakes’ is dan eigenlijk een gitaar, die urgent klinkt en daarvoor de zang, met een koortje. Eerst kalm, maar allengs wordt het tempo opgevoerd. Prachtig is dan ‘Death Pursuits’ waarin de zang van Savage soms gelijkenis vertoond met die van landgenote Tiki Black, die ook die donkerte heeft en het theatrale niet schuwt. In de song gaat het over zingeving of over het ontbreken daarvan. Kalm is ‘Bedstuy’. Het mooie aan de stem van Savage en de teksten die ze de wereld in brengt dat ze warm zijn, maar kwetsbaar. Fragiel, maar sterk. Dat komt op veel momenten terug met sms een minimale begeleiding en op andere momenten, ‘Bedstuy’ is hier een voorbeeld van dat minimale ineens laat opvouwen en dan veel grootster wordt. Het album heeft veel te bieden, het del a capella ‘Baby Grand’ is prachtig, Tot de mooiste nummers horen ‘Two’ over een verlangen naar de pubertijd en de ‘in het nummer voelbare’ pijn van opgroeien. Het stevige titelnummer ‘A Common Turn’ en het tweeluik ‘Chelsea Hotel’ en ‘Hotel’ waarin ze verhaalt hoe ze haar maagdelijkheid verliest en wat dit met haar doet in een hotelkamer, terwijl de stem Leonard Cohen door de muren binnen sijpelt. Een impressionant album van deze artieste. Elk album heeft een aantal nummers die om wat voor reden dan ook overschieten. Drie van deze songs zijn uitgebracht op de EP ‘These Dreams’, aangevuld met een nieuw nummer. Het traag je besluipende ‘Girl Like You Before’ dat een soort van ode is aan de Schotse zanger Edwyn Collins, maar een eigen invulling kent is de nieuweling. De andere drie, het klassiek met rock combinerende titelnummer, de verrassende break-up song’When we Broke Up’, waarbij eigenlijk het wel goed is en de voordelen ook wel lekker zijn en het zwevende, maar vol met dramatiek zittende ‘Hairier Now’, zouden op ‘A Common Turn’ niet hebben misstaan, maar hebben ook meer dan genoeg eigen smoel om er ook los van te kunnen gloriëren. Een artiest die wat te vragen en daarmee wat te vertellen heeft.
Anna B Savage – A Common Turn / These Dreams
