STEENWIJK – Een meer dan bewogen leven van bijna 80 jaar vatten in zo’n 2,5 uur. Giovanca probeert het met het leven en de vele iconische songs van Diana Ross in de voorstelling Giovanca honours Diana Ross. Een ambitieuze en dappere poging die scherpe keuzen vraagt. Zelfs in de liedjes die je wil zingen, want als je elke song die Ross in haar oeuvre heeft wil zingen dan ben je minstens drie dagen kwijt. In De Meenthe in Steenwijk doet Giovanca Desire Ostiana dat via een aantal verhaallijnen. Haar eigen verhaal dat begint bij haar moeder en via haar verder loopt naar haar kinderen, het verhaal van de Black Civil Rights movement en het verhaal van de loopbaan van Ross via het succes van The Supremes en Motown naar haar solo loopbaan voert en het uitgroeien naar de eerste echte vrouwelijke bipoc superster. Giovanca neemt haar publiek bij het begin van de show mee naar 21 juli 1983. Diana Ross treedt op in de open lucht in het Central Park in New York, maar een storm met onweer en regen makt het ronduit te gevaarlijk. Ross spreekt met haar publiek af dat ze de volgende dag terugkomt om het concert dan te doen en blijft op het podium de mensen naar de uitgang dirigeren terwijl de storm tracht haar de coulissen in te blazen. Een heel kenmerkend moment waarbij Ross wellicht haar grootsheid voor eeuwig veilig stelt op het moment dat ze eigenlijk door een nieuwe generatie supersterren onder aanvoering van Madonna overvleugelt gaat worden, maar ook de moederlijke Diana Ross die duidelijk iets los maakt bij Giovanca. Soms zit de show mooi in elkaar als de zangeres en presentatrice haast naadloos overgaat naar eigen moeder die vanuit Curacao naar Nederland kwam en tijdens de zwangerschap van haar zingende dochter constant het meer dan 12 jaar daarvoor uitgebrachte Supremes nummer ‘I Hear A Symphony’ beluisterde. Soms voelt de verhaallijn wat gekunsteld. Vooral in de deel dat gaat over de segregatie en de moord op Martin Luther King. Hierin lijkt het vooral de activiste Giovanca te zijn die in 1994 protesteerde tegen de extreem rechtse Centrum Democraten die misschien wat meer afstand had moeten nemen van haar idool, want The Supremes fungeerden en bloeiden in het gesegregeerde Amerika. In die jaren neemt de groep eigenlijk nauwelijks een standpunt in. De moord op King grijpt Berry Gordy aan om een statement te maken in een TV show met een aangepaste versie ‘Somewhere there’s a place for us’, maar ook om Ross te promoten en was de breuk met haar vorige schrijvers team ten faveure van The Clan nu vanwege King of omdat de twee voorgaande Supremes singles flopten en Berry ruzie had met de schrijvers? Deze sectie van de show levert wel het mooiste nummer van de avond op met een heel kale indrukwekkende blazersversie van ‘Strange Fruits’ van Billy Holliday, een nummer dat Ross pas in de jaren 70 gaat zingen als ze als actrice schittert in een film over het leven van Lady Day. Dit levert later nog een wat ongemakkelijk passage op als Giovanca vraagt om welk nummer ze nog moet zingen en er wordt wederom om een Holliday nummer gevraagd dat Ross in de film zingt. Zo blijven er meer zaken een beetje hangen, de relatie met Berry Gordy wordt aangestipt, maar niet dat ze zwanger van hem met ander trouwt. Het breken met The Supremes had scherper aangezet kunnen worden en de latere Ross komt bijna helemaal niet meer aan de orde. Wat de hele voorstelling wel recht overeind blijft is de prachtige muziek. Voor de pauze het fenomenale ‘Love Child’ en het prachtige ‘Refelections’, na de pauze ‘I’m coming out’ en ‘Love Hangover’. Dan geeft Giovanca ook veel niet weten over Diana Ross en dat maakt het bij tijden ook zo moeilijk. Een ster op het podium, maar ook daar tussen met veel grijze gebieden in haar relaties. Was ze een ambitieuze dame die optimaal gebruikte van haar talent ten koste van alles of juist iemand die wat naïef naar voren werd geschoven door Berry Gordy. Giovanca kiest voor haar moederlijke Diana Ross en toont ons de artiest die bijna twintig jaar de wereld in haar hand had en op zoveel manieren zoveel artiesten en jonge dames als Giovanca inspireerde. Zonder Diana Ross geen Beyonce, geen Whitney Houston, geen Mary J. Blidge, maar zonder Billie Holliday had Diane Earle, meisje uit een achterstandswijk in Detroit ook nooit kunnen uitgroeien tot the Quintessential Diva Miss Diana Ross. Giovanca heeft er een heel liefdevol portret van gemaakt, met die fantastische muziek die ze uitstekend vertolkt en waarbij het publiek, zelf op het podium, wordt betrokken, maar door zo liefdevol te kijken naar Ross blijft de werkelijke Diana Ross soms wat verscholen achter die deken. Het is Giovanca vergeven. Een prachtige voorstelling en een onmogelijke doelstelling. Hier hadden makkelijk vier of vijf aparte voorstellingen in gezeten.
Ambitieuze Giovanca heeft veel te vertellen bij eerbetoon Diana Ross
