In mei vorig jaar spraken we Albertine Sarges. De Berlijnse stond toen op het programma van The Great Escape en is deze maand ook digitaal te gast op Eurosonic. Sarges werkte in het verleden samen met acts als Itaca, Holly Herndon en Kat Frankie, maar haar muzikale loopbaan kende zijn eerste voorzichtige schreden thuis als ze onder het avondeten zong met haar vader. Een dierbaar begin van wat nu wordt gezien als één van de meest aansprekende Duitse artiesten die ook international erkenning weet te verwerven. Dat begon eigenlijk allemaal met haar vorig jaar verschenen album ‘The Sticky Fingers’. Een zeer fraai album, waarmee de Duitse indruk maakt. Dat indruk maken doet ze absoluut in het eerste nummer wat Sarges ons voorschotelde. Het filmische vlotte en uitbundige ‘Free Today’ is vrolijk, met een schaduw, waarin ze zang combineert met gesproken teksten. Het vertelt, net als eigenlijk het hele album, een verhaal. Di is een conceptueel album, waarin zaken de positie van de vrouw, seksualiteit, de druk van de maatschappij en de rol van het geslacht besproken worden. Net wat rustiger, maar misschien nog wel mooier is ‘The Girls’, impressionant, donker, sensueel en verhalend. Een beetje Talkingheadsachtig. Het is niet voor niets dat Sarges Talking Heads voorman David Byrne, samen met Kate Bush en Laurie Anderson, als inspiratiebronnen noteert. De invloeden van de New Wave zijn voelbaar, maar lang niet altijd leidend. ‘Beat Again’ is rustig, maar net als ‘Oh My Love’ zo’n liedje die juist op termijn de meeste impact en zeggingskracht blijkt te hebben. Tot de hoogtepunten hoort absoluut ook ‘Stille’, een prachtig Duitstalig nummer, met mooie muzikale opbouw, waarin Albertine Sarges een geheel eigen geluid laat horen. Een nummer dat je niet loslaat en steeds meer urgentie krijgt. Fantastisch! Via ‘Fish’ dat haast fluisterende van start gaat en weer dat sensuele heeft in de zang. Albertine Sarges is met zekerheid iemand die je met haar stem weet te vangen. Iemand die je meeneemt in haar verhaal en haar jaren 70 invloeden op prachtige manieren weet te verwerken met klanken anno nu, waardoor het zowel een knik terug is van respect naar het verleden met een licht retro gevoel als een moderne actuele plaat. Dat komt mede dankzij de sterke productie van het album, welke het een fraaie helderheid mee geeft. In ‘Post Office’ geeft ze het weer een heel ander gevoel voor ze afsluit met het prachtige ‘Roller Coaster’ waarin ze ongegeneerd nog eens lekker een greep doet in de New Wave snoep pot, maar waarin ze ook zich laat gelden als een artiest van nu die wat te zeggen heeft en niet bang is om dat te doen. Een heerlijk album en een artiest om in de gaten te houden op ESNS en daarbuiten.
Albertine Sarges – The Sticky Fingers
