LEEUWARDEN – Aisha Burns maakte afgelopen twee dagen veel indruk met prachtige optredens in de Synagoge in Leeuwarden in het kader van Wisfulmusic en voor het festival Explore the North in de Lutherse Kerk in Leeuwarden. Burns creëert met haar stem en muziek sferen. De donkerheid van de ‘Midwaters’. Het gebied in de oceaan zonder licht, maar nog boven de bodem, waar vanuit iedere hoek ongezien gevaar dreigt en meer literair het gebied waar je op de tast door een mijnenveld van gevoelens je weg moet vinden. Burns staat hoog aangeschreven. Geduldig vertelt de vrouw die met haar kleine gestalte geen enkele moeite heeft een grote indruk achter te laten over haar muziek.
“Mijn eerste instrument was de viool”, vertelt Burns. “Ik ben begonnen met viool spelen via een naschools lesprogramma toen ik 10 jaar was. Na een eerste jaar op school ben ik verder gegaan met privéles en speelde in het schoolorkest. Dat schoolorkest heb ik gedaan tot ik 19 was. Dat was eigenlijk de training die ik had voor ik in de band van Alex Dupree terecht kwam. Thuis werd wel altijd muziek gespeeld. Eén van mijn mooiste herinneringen is dat mijn ouders oude Motown R&B en Soul plaatjes draaiden als mijn moeder het ontbijt maakte. We zongen ook altijd. Heel terloops in auto of thuis onder het koken. Het was niet serieus en zo beschouwde ik het ook niet, maar zingen was onderdeel van ons dagelijks leven. Ik ging studeren op The University of Texas. Een klasgenoot ontdekte dat ik viool kon spelen en bracht me in contact met een huisgenoot, Alex Dupree, die een violist zocht voor zijn band. Ik had helemaal geen ervaring daarmee. Ik had nog nooit in een band gespeeld of muziek daar voor geschreven. Ik ging maar naar bandrepetities en al doende leerde ik wat dat allemaal inhield. Ik vond folkmuziek, want daar ging het om, altijd al mooi en interessant. Alex Dupree was en is zo’n fenomenale songwriter die werkt met fantastisch getalenteerde muzikanten. Ik heb heb eigenlijk nooit getwijfeld of ik daarbij wilde horen. Het was een geweldige kans.” Naast de gitaar gebruikt Burns de viool nog steeds nu ze onder eigen naam muziek maakt. ‘Snaar instrumenten in het algemeen hebben een bijzondere manier om diep in de ziel van mensen te kunnen doordringen. Misschien is het wel het vermogen van de viool om de menselijke stem dicht te benaderen dat het zo bijzonder maakt. Je speelt zonder belemmeringen en door de strijkstok kun je soepel de melodieën spelen, net als een stem dat kan. Dat is mijn theorie, maar wie weet wat de aantrekkingskracht van die viool werkelijk is, Misschien is het wel magie.”
Het alledaagse zingen bleek ondanks de viool toch steeds weer een rol te spelen. Stiekem zingen noemde Burns het altijd, waarbij ze wel degelijk een eigen geluid en mooie stem ontwikkelde. “Ik zong voor mezelf al heel lang voor ik besliste dat ik zelf een plaat wilde maken en daarop wil zingen. Ik heb altijd gedacht dat de viool mijn enige serieuze instrument was en dat het stemmen iets voor mezelf zou blijven. Tijdens een serie optredens bij vrienden in hun huiskamer stimuleerden zij me om er toch iets mee te doen. Ik realiseerde me dat ik er toch erg van hou om voor anderen te zingen. Het werkt voor mij zo bevrijdend.”
Haar eerste album ‘Life in the Midwaters’ is een geweldig album geworden dat in 2013 uit kwam. De titel van het album is donker. ‘Life in the Midwaters’ is zeker representatief voor het gevoel dat ik had terwijl ik werkte aan de nummers voor het album. Mijn leven was niet in de letterlijke zin in gevaar, maar de titel drukt wel een gevoel van angst uit. Er waren momenten dat de vragen waar ik mee zat op het gebied van spiritualiteit gecombineerd met de dood van een geliefde in mijn onmiddellijke omgeving er voor zorgden dat in een extreem directe, persoonlijke en trage wijze me zo bang maakten dat ik bijna helemaal tot stilstand kwam. Te bang om te bewegen. Dat gevoel, die donkerheid zit in alle liedjes en is direct gerelateerd naar een moeilijke tijd in mijn leven en de ingewikkelde gevoelens die daar bij kwamen kijken.”
Het is geen gemakkelijke taak om die gevoelens, die angsten, dat onbehagen vorm te geven in een lied. Toch slaagt Burns daar in. Haar album is fantastisch en ook bij optredens maakt ze indruk. “Mijn favoriete liedjes zijn een soort van spontane gebeurtenissen. Ik neem elke week kleine flarden van melodieën op en stukjes gitaar en de meeste daarvan laat ik liggen. Maar soms als ik gitaar speel of gewoon op een onverwacht moment, krijg ik ingevingen van melodieën of stukjes tekst die me erg bevallen. Ik ga daar dan mee aan de slag en probeer dat te verbinden met een bepaalde lijn of emotie die ik wil uitdrukken. Op de goede dagen ontstaat daar dan weer een lied uit. De onderwerpen zijn direct verbonden met mijn leven. De teksten gaan altijd over iets dat ik heb meegemaakt of iets waar ik mee worstel. Het is allemaal erg autobiografisch.”
“De Europese tour gaat geweldig”, vervolgt Aisha Burns. “We zijn begonnen in Parijs en vandaar door Italie, via België en Duitsland nu in Nederland terecht gekomen. We zijn overal zo lief ontvangen en hebben overal een goed publiek gehad. Het is zo goed voor mijn ego om een ruimte in te lopen die gevuld is met mensen die komen om mijn muziek te luisteren. Ik kan dat bijna niet bevatten. De laatste tijd heb ik een aantal nieuwe liedjes tijdens optredens gespeeld. Er moet nog veel werk verricht worden, maar ik hoop binnenkort een nieuw album op te nemen.” En dat is goed nieuws. Burns speelt met Jake Woodruff, haar muzikale begeleider nog een aantal optredens in Frankrijk voor ze terug keren naar Texas. Ze beloofd. Ik kom terug. “See you next time.” is haar afscheid.